neighbour • yiğit poyraz

yirmi yedi

Zar zor arkamı döndüğümde Ege'yi görmemle alaycı bir şekilde gülüp tekrar önüme döndüm.

"Git buradan Ege."

"Senin sırandı."

Tekrar kaşlarımı çatarak ona döndüğümde daha yakınıma gelmişti.

"Ne?"

"Konuşma yapacaktın ya. İsmin söylendi ama ortalıkta yoktun. Seni aramaya gelmiştim."

"Harika. Burada olduğumu nereden bildin peki?"

"Çünkü ben de yalnız kalmak istediğimde buraya gelirim."

Çatıda yanıma oturduğunda irkilerek bir tık ondan uzaklaştım. Cebinden sigara paketi çıkardığında ruhsuz bir şekilde burnumu çekmiştim.

Şu an ona da çok kızgındım. Poyraz'a dediği şey konusunda güveniyordum. Daha doğrusu ona inanmıştım. Benim hakkımda ne dediğini de inanılmaz merak ediyordum. Ege'ye bile sorabilirdim.

"İster misin?"

İçine çektiği dumanı üfledikten sonra bana paketi uzattı. Başımı sağa sola salladığımda ise geri çekti.

Kendime çektiğim dizlerime burnumu sürttükten sonra saçlarımı arkama aldım. Poyraz'ın şu an beni aradığından bile şüpheliydim. Ege bile daha meraklı gibiydi.

Sahi, bu kadar iyi tanıdığımı sandığım bir insan beni nasıl böyle kandırabildi? Tam olarak ne olduğunu asla bilmesem de o kızla o odadan çıkmıştı. Niçin ve ne yaptığını asla bilmesem de bunu gözlerimle gördüm.

Çok ama çok kötü hissediyordum.

Beni bu şekilde kandırabildiği için çok kötü hissediyordum.

Daha fazla bu sağır edici sessizliğe dayanamayıp ayağa kalktım. Ege de sigarasının sonuna gelmişti.

"Nereye?"

"Sanane."

Şu an her şeye ve herkese toleransım sıfırdı. Sadece yalnız kalmak istiyordum.

"Eve gidiyorsan ben bırakabilirim."

"İstemez."

"Zaten aynı yerde oturuyoruz yolumun hemen üstü. Araban yoksa diğer türlü çok yorulursun."

Oflayarak duraksadığımda haklı olmasından nefret etmiştim. Ege'yi ne seviyordum ne güveniyordum ama şu an arabasından yararlanma fikri fena gelmemişti.

"Plakamın fotoğrafını tanıdıklarına gönderebilirsin istiyorsan."

Gülümsediğinde göz devirdim. Espri kaldıracak gücüm de yoktu.

"İyi. Ama hızlı ol."

"Emrinize amadeyim."

-

Yolculuk sessiz geçmişti. Zaten ben arada tekrar olanları hatırlayıp ağlıyordum. O ise beni takmıyordu.

Evimi tarif ede ede getirdikten sonra tam önünde arabayı durdurdu. İstemsizce Poyraz'ın evine gözüm kaydığında ışıkları kapalıydı.

Gerçekten beni ne fiziksel olarak aramaya ne de merak edip bir mesaj atmaya, telefonumu aramaya bile tenezzül etmemişti. Bu o kadar kalbimi kırmıştı ki...

"İyi misin?"

Ege bana seslendiğinde durmasına rağmen arabadan inmediğimi o an fark etmiştim. Şimdi bir de eve girip anneme bir sürü açıklama yapacaktım.