DENEF

|15• K A D I N

|DENEF: 15. Bölüm K A D I N|

"Kadın annedir, kız çocuğudur, geleceğin daimliğidir. Bu önemliyse neden onlara şiddet, neden onlara acı, neden aşağılama? Annesiz doğmaz çocuk, çocuk ise kız, erkek fark etmez. İkisinin de kadındır annesi. O zaman niye anneye şiddet, neden işkence, neden yara? Şiddetin cinsiyeti olmaz evet, peki neden kadın deyince ilk akla gelen şiddet? Dünyada değişecek çok şey var, ilk değişen şey bu olsa, onlarcası da beraberinde çözülür de, çözecek olanlar sessizler. Sessiz kaldıkça artar ses, o ses ise şiddet, şiddet bizim annelerimize, kız kardeşlerimize, kadınlarımıza ama susmak mı çare? Keşke desem de susmamış oluyorum ben, ah herkes keşke dese ve herkesin sesi çıksa. Keşke demek bile işe yarar bazen, ki herkes hep bir ağızdan desin, bizlere keşke çektirenler sussun. Farkedilir işte o zaman, yaralayanlar, şiddet uygulayanlar. Biz sustuğumuzda mı unutuluyor onca çığlık, yoksa onlar konuştuğunda mı duyulmuyor onca keşke? Herkes bir keşke dese, onların 'ama' larını sustursa, daha da iyileşir bu dünya. Kadın deyince ilk akla gelen anne olur, şiddet değil. Kadın ile cinayeti yan yana koyamaz kimse, dünya daha güzel bir yer olur. Melekle kan yakışmaz birbirine, aklımızda da yakışmaz bu iki kelime birbirine, kadın ve şiddet, kadın ve cinayet... Herkes bir keşke desin, keşke şiddet, ölüm ve adaletsizlik olmasa dese, çok kötülük silinir dünyamızdan. Keşke... Keşke diyorum, keşke bu, keşkelerle mümkün olabilse..."
_______

Bazı seçenekler vardır, içindeki sözcüklerle seni kandıran, seni pusuya düşürüp aklını karıştıran...

Bazı seçenekler vardır, seni zor durumda bırakan, seni sana sorduran, hayatını riske atan...

Bazı seçenekler var, hangisine karar versem bilemediğim, verdiğim kararın sonucundan emin olamadığım, birkaç seçenek var benim için.

Ve o seçenekler zihnime yığılı, öyle ki gözlerimle göremeyip seslerini duyduğum, bazılarının sessizce fısıldadığı zihnimde bazılarının çığlıkları yankılanıp beni bir bilinmeze iten seçenekler...

Kararım her ne olursa olsun, sonucu hayatımı değiştirecek, bunu biliyorum.

Hayatım ve hayatımdaki insanlar değişecek.

Bir soru var, onca soruna rağmen.

Evet, aldığım kararlar sonucu hayatımdaki insanlar değişecek. Evet, belki de hayatım değişecek.

Peki...

Ben değişecek miyim?

"Akın nerede? Esila... Bir şey söyle, delirtme beni, soruma cevap ver."

Zorlukla araladığım ıslak kirpiklerimin altından, bulanıkça onun çehresine baktım. Nefeslerim sıklaştı, yanaklarıma sarılı duran ellerine tutundum. Derin bir iç çekip soluklanmaya çalıştım.

Seçeneklerin sonu bir uçurum ve ben hangi uçurumdan atlasam atlayayım, yine öleceğim.

Tek fark, nasıl öleceğim...

"Esila, sakinleşmen gerek güzelim. Derin nefesler al ve bana cevap ver."

Sert soluğu ıslak yüzüme vuran adamın ellerindeki titreyişi hissettim, işte o an yerin dibine girdim.

Ben bu adamın olmadığı bir hayatı çok çok geride bırakmıştım, şimdiyse onu düşünmediğim gün yoktu. Onunla geçirmediğim günlerin sayısı azalmıştı, benim hayatımda koca bir yer kaplıyordu güven veren cüssesi.

Şimdi nasıl o cüsseyi hayatımdan itip ondan uzaklaşacaktım?

Sertçe yutkunduğunu gördüm, gözlerindeki telaşı ve sakinleşmeye çalıştığını belirten karartıyı gözlerime yansıttı. Dudaklarımı zar zor aralayıp onun daha da endişelenmesini istemediğim için tarazlı sesimle, "Ben iyiyim, bir şey olmadı." dedim kesikçe.