My Treasure[Completed]

❤️1❤️

*တီ တီ*
ဟြန္းသံႏွစ္ခ်က္အဆံုးမွာ ပြင့္သြားတဲ့တံခါးႀကီးရဲ့အထဲမွာ ခန႔္ညားထည္ဝါလြန္းတဲ့ အိမ္ႀကီးက ဆီးႀကိဳေနသည္။

"ဒီကေလးကို ကြၽန္ေတာ္တာဝန္ယူေပးခ်င္တယ္"

"မယူနဲ႔ အဲ့ကေလး ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပး"

**********
အႏွစ္20ေတာင္ျကာခဲ့့ျပီ။ အရာရာေျပာင္းလဲသြားေပမဲ့ မေျပာင္းလဲတဲ့ အရာေလးကၿငိမ္ၿငိမ္ေလးရိွေနတုန္းဘဲ။

"အေဒၚႀကီး!!"

"ဟုတ္ကဲ့သခင္ႀကီး"

"သဲငယ္ေရာ?"

"ရိွပါတယ္ ဧၫ့္ခန္းထဲမွာ TVၾကၫ့္ေနတယ္"

ဒီကေလး ဖုန္းသံုးလိုက္ TVၾကၫ့္လိုက္နဲ႔ မ်က္မွန္ကမတပ္ရဘူးဆိုေတာ့။ စကားဆိုနည္းနည္းေလးမွ နားမေထာင္ဘူး။

"ေရတစ္ခြက္လာပို႔ေပး"

ေခါင္းၿငိမ့္ျပၿပီ ထြက္သြားတဲ့ အေဒၚႀကီးအေက်ာ္ ဧၫ့္ခန္းထဲကို ၾကၫ့္ေနမိသည္က သတိရလြန္းလို႔ အၿမဲေတြ့ေနရတာကို လြမ္းေနတာကို မလြန္ေလာက္ဘူးမလား။

"သဲငယ္ေရ"

"ဒယ္ဒီ!!..."

အင့္ခနဲျဖစ္ၿပီးေနာက္မွာ လူတစ္ကိုယ္လံုးက ကိုယ္ေပၚခြလ်က္သား။ ကိုက္လက္စပန္းသီးကလည္း လက္ကမခ်။

"သဲငယ္ ကိုယ္ကေလးလိုက္တာ"

ညီးတြားသလို ခပ္ေလးေလးေျပာေတာ့ ပုခံုးေပါမွီထားတဲ့ ေခါင္းေလးကေမာ့လာၿပီး ျပဴးၾကၫ့္လာသည္။ အဲ့တာေတြအူယားတာ။

"တကယ္ေလးလားဟင္ အရမ္းေလးလား"

"ဟဟ ဒယ္ဒီကစတာပါကြ"

"လူဆိုးႀကီး.."

ေလးလားေမးၿပီး ကိုယ္ေပၚကက်မဆင္း။ ခ်ီလ်က္ဘဲ ဆိုဖာေပၚထိုင္ရသည္။ ဒီကေလးအရမ္းခြၽဲတတ္လာတယ္။

"ပန္းသီးကို ဘာလို႔ကိုက္စားေနတာလဲ? အေဒၚႀကီးကိုခြဲခိုင္းေလ သဲငယ္ရဲ့"

"ဒါမ်ိဳးကိုက္စားမွပိုအရသာရိွတာ"

"ထားေတာ့ ေနာက္မစားနဲ႔ ဒီသြားေလးေတြနာမွာေပါ့ အဲ့လိုႀကီးကိုက္ရင္"

"ဒယ္ဒီကလည္း~~လို့"

"မရဘူး ၿပီးေတာ့မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းအပ္ရမွာကို ေယာင္းဂီကိုေခၚသြား ဒယ္ဒီမအားဘူး"