DON'T MESS WITH ME

H24/ontsnappingspoging 2

Sems pov

Ik word hier helemaal gek. Het word tijd dat we hier weg gaan. Mopperend in mezelf zat ik in onze hut te spelen met een stukje stro. Luna kwam naast me zitten en schonk me een glimlach.

"Dus jij en Natasha zijn mates huh?"

Een glimlach kroop op mijn gezicht. "Ja en ik had me geen betere kunnen wensen" zei ik terwijl ik naar een slapende Natasha keek.

"We moeten hier weg Sem, ik heb een opdracht en een mate om naar terug te keren".

"Ik zat er ook al overna te denken".

"Zal ik de anderen anders wakker maken?"

Ik knikte naar haar en keek toe hoe ze opstond en iedereen een voor een wakker maakte. Een paar minuten later zat iedereen met een slaperig gezicht in een cirkel op de grond.

"Oke de reden waarom we jullie hebben wakker gemaakt is dat we een ontsnappingsplan moeten bedenken om hier weg te kunnen. Vanavond nog".

"Hoe wil je hier vanavond wegkomen? Het stikt hier van de bewakers" zei Nathan.

"Dat weet ik nog niet, daarom zijn jullie hier nu".

"Ik doe mee".

We keken allemaal om naar Eva die met een vastberaden blik naar ons keek.

"Ik wil terug naar pappa en mamma en weer een normaal leven leiden zoals het was".

"Sem heeft gelijk we kunnen beter vanavond een gok wagen. Nu verwachtten ze niks".

"Luna wees reëel. Jij hebt nog last van je ribben, iedereen hiernis fysiek uitgeput. Hoe wil je het ooit voor elkaar krijgen dat vijf mensen ongezien langs tienduizenddn bewakers geraken".

Ik keen Nathan sceptisch aan en wou net wat zeggen maar Natasha was me een stap voor.

"Nathan ik weet dat jij ook niets liever wil dan naar huis. Waarom zouden we wachtten nu het juist ds perfecte kans is. Ze verwachtten niet dat we nu iets gaan doen nu Luna gewond is. Dit is een privilege dat we niet kunnen mislopen".

Nathan opende zijn mond maar sloot hem toen weer en keek verslagen naar de grond. Een lach van triompf kwam op Natasha haar gezicht en zo langzamerhand ook op de mijne. Maar mijn lach was niet voor triompf maar voor mijn mate. Ze ving mijn blik op en schonk mij een lach.

Een paar uur later

Na een uur te hebben vergaderd hebben we eindelijk een plan bedacht en nu gaan we dat in werking zetten. Ik opende de deur van de hut en glipte naar buiten. Ik rende zo stil mogelijk naar de bosjes toe en wenkte de volgende op te komen. Eva kwam de deur uit lopen en vergezelde mij niet veel later. Ik hief mijn hand omhoog als stopteken toen er een bewaker voorbij liep. Eenmaal toen hij de hoek om was wenkte ik de volgende weer. Natasha kan aanlooen en ging achternmenstaan terwijl ze een arm om Eva heen sloeg. Ik keek om me heen en wenkte toen Nathan die klaar stond. Toen Natha bij ons was wenkte ik naar Luna om te komen. Ze was halverwege toen er opeens een bewaker om de hoek tevoorschijn kwam. Luna verstopte zich snel weer naar binnen en ik keek met een gespannen blik toe hoe ze aankwamen bij de hut. Loop door loop door loop door. Mijn hart ging als een wilde tekeer toen ik ze zag stoppen voor de deur. Ze bleven van wat ik hoorde praten voor de deur en ik hoorde ze zelfs even lachen. Na een tijdje liepen ze weer verder en blies ik de adem uit die ik onopgemerkt al die tijd had ingehouden. Luna keek schichtig om de deur en zette het toen op een rennen. Toen ze eenmaal bij ons was begon ik te geloven dat dit plan ook nog wel eens zou kunnen werken.

"Oke we zijn naar buiten gekomen maar wat doen we nu?" fluisterde Nathan.

"Nu moeten we gewoon rechtdoor lopen".

"Hoe weet je zeker dat dat de goede richting is?"

"Omdat ik dat gewoon weet".

"Wauw wat een antwoord".

"Als jij iets beters weet vertel het ons".

"Ik heb inderdaad een beter idee".

"En ben je dan vanplan het ons ook te vertellen".

"Ja natuurlijk anders zou ik het niet zeggen".

"Natasha, Nathan stop met dat gekibbel zo komen we hier nooit weg" zei Luna geïriteerd.

Ze hielden beide hun mond dicht en ik zuchtte tevreden. Soms kunnen ze elkaar zo in de haren vliegen.

"Nou Nathan wat was jou plan?" Vroeg ik.

"We splitsen ons op in twee groepen, zo blijft niet iedereen gevangen als we worden ontdekt en kan de andere groep hulp gaan halen".

"Dat is nog niet eens zo'n gek plan".

"Oke dan doen we dat. Nathan, Eva en Natasha in de ene groep en
Luna en ik in de andere".

Ik kreeg een blik van Natasha maarnik negeerde het. Luna ging nu even voor.

"Ik vind het goed zo, nou laten we gaan voordat we allen vijf ontdekt worden".

Iedereen knikte en we verspreiden ons. Nathan, Natasha en Eva gingen naar het oosten en Luna en ik gingen naar het westen.

"Moet je niet bij Natasha zijn?"

Ik draaide me om naar Luna en schudde me hoofd. "Natasha red zichzelf wel, ik wil nu bij jou blijven om je te beschermen. Iets wat ik nooit heb kunnen doen".

"Ik kan me wel redden Sem".

"Dat weet ik ook wel, alleen nu ben ik er bij als iets misgaat".

We liepen in stilte verder toen er opeens een wachter verscheen. Hij zag ons en blies meteen om zijn fluit waarmee ze elkaar waarschuwen.

"Kom mee!"

Ik pakte Luna bij haar hand vast en sleurde haar met me mee. Takjes sloegen in me gezicht en ik gromde geïriteerd. Opeens vloog er iets om me benen heen en viel ik op de grond. Luna stopte en kwam naar me toe.

"Luna wat doe je maak dat je weg komt!"

"Nee Sem, het is mij die die wil. Niet jou".

Ik keek haar vreemd aan toen een stem weerklonk over het veld.

"Dat klopt helemaal mijn lieve Luna".

Wie zou die stem zijn, weten jullie het? Ik namelijk wel.

Hint van vandaag: mag ik hem onthoofden?