Why Can't We

Chapter 22

Chapter 22

Sirin

A gunshot. One. Two. Three. Four. Five. Six. Ah. More. More. Too many.

A machine gun.

I slowly opened my eyes and squinted at the surroundings. Psh. Ospital na naman? Ugh. Puh-lease lang. Masusuka na ako sa amoy nito.

Nakita ko si Delia na nakatalikod sa akin at parang may kinakausap sa phone. Nanginginig ang kanyang katawan habang tila bumubulong.

"Delia." She stiffened and she slowly turned around. Kumunot ang noo ko nang makitang putlang-putla siya at nanginginig ang kanyang labi. "Anong nangyayari?" A gunshot. Two. More and there's a machine gun. A boom. "What the heck is happening?"

"M-Ma'am, kailangan n-nating umalis dito. May mga armadong lalaki na pumasok sa o-ospital," tarantang sabi niya at muntik nang mabitawan ang phone. She held it tighter and swiped on the screen before she went towards me. Inalalayan niya akong mapaupo. "We have to go, M-Ma'am Sirin."

"Nasaan sina Kursk?" tanong ko matapos mariyalisang wala ito sa tabi ko. "He's my bodyguard! Where the heck is he?"

"N-Nakikipaglaban, M-Ma'am. T-Tinawagan niya akong palabasin ka," she said. Her trembling hands held me to slowly stand. Hinawakan ko ang mga kamay niya at tinitigan siya sa mata.

She's lying. What the heck is happening?

"Don't lie to me, Delia." Napaatras ito at tinitigan ako nang mabuti. "Who sent you?"

Hindi na ako nagulat nang may nilabas siyang baril mula sa suot niyang bag at nanginginig ang mga kamay na tinutok ito sa akin.

"P-Pasensya na, M-Ma'am. Kailangan ko lang talaga ng pera. Binayaran nila ako ng Sampung milyon para ibigay ka sa kanila." I scoffed. Ten million lang ba ang halaga ko?! The heck. "M-Ma'am, nasa labas na ang mga susundo sa'yo."

I kicked her hand and the gun flew. Mabilis kong sinipa ang leeg, dibdib, tiyan, at balakang niya at nakangising sinalo ang baril. Natumba si Delia at napasuka nang dugo habang gulat na nakatingin sa akin. Kinasa ko ang baril at tinawanan siya.

Patayin mo siya.

Bakit naman hindi? Hahaha.

"I trusted you, Delia," matiim kong sabi at walang pasabing kinalabit ang gatilyo. Diretsong tumama ang bala sa kanyang sintido. "Pasensyahan na lang," sabi ko at initsa ang baril sa kanyang katawan.

Walang emosyon kong pinasadahan ang nakahandusay niyang katawan at binuksan ang pinto. Sinalubong ako ng dalawang nakaitim na lalaki na akma pa yata akong hawakan. Tumalon ako at lumambitin sa leeg ng isa bago ko binigyan ng sapak ang isang nasa kanyang tabi. Ginamit ko ang aking mga braso para pilipitin ang kanyang leeg at nang akma niyang hahawakan ang kamay ko, ginamit ko ang walang sapin kong paa para kunin ang dagger na nasa kanyang bewang. Tinusok ko ito sa kanyang tiyan kaya napasigaw ito sa sakit.

"Pity." I climbed to his shoulder and used my hands to twist his neck. Narinig kong malagutan ito ng hininga kaya tumatawa akong tumalon papunta sa tumatayong isang lalaki na sinapak ko kanina.

Initsa ko ang dagger na nakaipit sa mga daliri ko sa paa at sinalo ito ng kaliwa kong kamay. I spun in the air and used my feet to kick his chin. He groaned as he dropped to the ground once again.

Lumapat ang mga paa ko sa malamig na sahig at tiningnan nang mataman ang lalaking tumayo ulit.

"Tough, huh?" I grinned and threw the dagger straight to his chest. His eyes almost popped out as he spat blood. Bumwelo ako at patakbong tumalon. Itinutok ko ang pwersa sa paa kong marahas na tumapak sa nakabaong dagger sa kanyang dibdib. Natumba ito at humandusay sa sahig habang nakatapak ako sa kanyang dibdib. "Too bad."