ABDUCTED (De Varga Series #1)

Kabanata 50

Thank You

Kung hindi siguro umuulan nang mga sandaling iyon ay marahil nabingi na ako sa katahimikan. I never thought that I could sit in a room with all of them without laughing or even gleaming with smiles. Because it has always been like that ever since. Kapag kumpleto kami sa isang lugar, hindi maiiwasan ang pagngiti ko. Or maybe because they have always been trying to keep this smile on my face. Only that tonight, right now, none of them, none of us has the courage to even break the silence.

I've already lost track of the time. Mula kaninang nag-usap kami hanggang nang magkaharap sa hapag, hanggang ngayon, tila ba ay bawat isa sa amin ay natatakot magsalita. May pag-aalinlangan pa kung magiging tama ba ang lalabas sa bibig o mas mainam na manahimik na lang.

Buong oras ay nasa sala lamang kami, walang lumalayo. We've been lounging around here like this is the only safe place. Nakapalibot sila sa akin habang nakaupo lamang ako sa sahig, inaaliw ang sarili sa paglalaro sa kristal na plorera sa mababang mesa sa gitna ng sala.

All we've done was just to steal glances. Kahit na hindi ko tanaw ang orasan alam ko noong malapit nang magtapos ang gabi. But none of us felt the urge to sleep or even close our eyes for a minute. Wala mang nagsasalita, malinaw pa rin sa akin iyon, na lahat kami ay natatakot sa maaaring mangyari kahit anong oras ngayon.

What are we gonna do? This question has never left my mind. What are we gonna do if they come? Are we going to just sit here and wait for them? Or are we gonna run away and hide again?

Or what if this silence means that we've already ran out of places to run to?

Sinulyapan ko sila isa-isa ng tingin at ang maliliit na pagngiti lamang ang sinagot nila sakin. Tila sinasabing magiging maayos lang ako, na hindi nila hahayaang masaktan ako ng kahit na sino, that they will risk whatever it is just to make sure I'm safe, to make sure I'll stay alive.

For a moment, I hated those look on their faces. Kasi sinasabi nga ng mga tingin nilang magiging maayos lamang ako pero paano naman sila? There's no traces of them wanting to live, too. There's only the will of protecting and saving me drawn on their faces.

Dahil sa ginagawa kong pagsulyap sa kanila, doon ko napansing may kulang. Napaahon ako mula sa panghahalumbaba sa mesa.

"Nasaan si Tom?"

Napalinga rin sila at hinanap siya. Si Vic na tahimik lamang na nagkakape habang nagbabasa ng libro ang sumagot.

"Nasa kusina. Hiningi sakin ang balang nakuha ko sa sugat ni Gavin. Ewan ko ba sa batang 'yon."

Nangunot ang noo ko dahil sa pagtataka. Anong gagawin niya sa bala? There was minute of silence after that. Tila lahat sila'y napaisip din. Not until Hendrix stood up and hurried his way into the kitchen. Sumunod na rin kami sa kaniya.

We saw Tom holding pliers at both of his hands. Minamanipula nito ang bala gamit iyon, sinusubukang buksan.

"What is it?" Hendrix questioned him. Saglit muna siyang sumulyap sa kaniya, sa akin, at pagkatapos sa bala na ulit.

"I don't know. We made sure no one followed us here and it has been quiet for the whole night now. But I still have a bad feeling about this."

He carefully twisted the projectile using the pliers. The way he's doing it, I figured it's not his first time. Halatang alam na alam niya na ang ginagawa.

When he has removed the projectile, a mixture of shock and terror quickly crossed his face when nothing came out of the bullet. Pinalibutan nila ang mesa na tila alam na ang ibig sabihin niyon samantalang ako ay nanatiling nanonood, walang kaide-ideya sa nangyayari.