ABDUCTED (De Varga Series #1)

Kabanata 1

Stranger

His door lock is encrypted with a PIN code and strangely, I know the password even without asking it from him. Strangely, I was sure that it would be the password.

Sa pagbukas ng pinto ay bumungad sa akin ang napakalinis na sala ng bahay. Tiled, brightly lit, too clean to the point that the floor is shining from the mini chandelier's reflection. Sa unang tingin ay hindi mo masasabing lalaki ang nakatira rito. But the thing that caught my full attention and again, strangely, sent me shivers down my spine, was the huge frame hanging above the fireplace.

Doon ko lang din napansing ang larawang nasa iba pang mga frame sa paligid ay nag-iisang babae lamang. Ibinalik ko ang tingin sa pinakamalaki sa lahat. Why is my photo hanging in there? Why is this house surrounded by my stolen photos? Mga larawang kahit ako ay hindi ko pa nakikita.

Narinig ko ang pamilyar na tunog ng pagharurot ng sasakyan niyang paparating. I rushed to the room nearest to me. And again, shivers, disgust and horror enveloped me. Another huge picture of me is hanging on the wall above his bed.

Pinanghinaan ako ng tuhod sa nakikita, my heart throbbed crazily habang dama ang panyeyelo ng mga palad. Where did he get this? Why does he have a picture of me sleeping on my bed at home? He has never been on my house, let alone my own room. But I remember leaving my curtains open to let the moonlight get through the veranda's glass door.

Hurried footsteps approached the room. Ang kaba ko'y nag-alsahan, nakikipag-unahan sa aking takot. My chest was tight, it wanted to explode, it wanted to scream, it wanted to yearn for help. Subalit ang takot na nagpapasikip sa dibdib ko'y siya ring nagpapapipi sa aking bibig. Panic was everything that filled me. Then I ran to the closet and hid.

Dumagundong ang malakas niyang pagbagsak ng pinto at ako nama'y mariing nakagat ang labi, bumubulong ng panalangin. I shouldn't have come here at all. Sana naghintay na lamang ako ng bukas para sabihin sa kanya ang balak kong pakikipaghiwalay. Telling it now would not solve my problem. Kapag sinabi ko iyon ngayon, baka hindi ko na magawa pang makaalis dito.

Nothing really beats a crazy mind. Not even love can cure it. I just have to run away tonight, I just needed to escape. But how...

"Ugh..."

Walang pasintabi sa pagpintig ang aking puso na tila halos pinupunit na aking dibdib. I could clearly see Vince. On his bed. Holding a picture of me in his hand. With his manhood he is slowly tapping on the picture.

"Ugh..."

Ang pagtutop ng bibig na lamang ang nagawa ko sa muli niyang pag-ungol. Ayokong gumawa ng ingay, hindi ako pwedeng gumawa ng ingay. He doesn't know I am hiding in his closet, he doesn't need to know.

"Athena... ugh."

Gusto kong ipikit ang mga mata, ayaw ko ng nakikita. Subalit ang boses nitong tinatawag ako ay tila nagpapabaliw sa akin. Hindi dahil sa gusto ko iyon, kundi dahil binabaliw ako nito sa takot. I had to glance on his face multiple times to make sure if it is really Vince. Are you really Vince?

Hindi ko napansin ang biglang pag-alpasan na ng mga likido sa aking mata. Ang bumabara sa aking lalamunan ay umaakyat. I held tighter on my mouth. Siniil ko ang bibig hanggang sa hindi na ako makahinga. Hindi ako maaaring gumawa ng ingay. Hindi niya maaaring malamang naririto ako.

"Ugh... ugh..."

Kasabay ng lumalakas niyang ungol ay ang sukdulan ng pagpipigil ko ng hikbi. Gusto kong isara ang maliit na siwang ng closet upang hindi na siya makita, upang hindi niya ako makita subalit kahit iyon ay naging napakahirap nang gawin. Kinapa ko ang mga damit sa aking gilid para sana ibusal sa bibig. But my fear only lead me to my end. My panicking mind took over.