Opieka nad dzieckiem - Severitus

Tydzień 10

– Hej.

Snape przygryzł wargi, pochylając się nad pergaminem.

– Hej!

Powstrzymał chęć warknięcia i zanurzył pióro w atramencie. Cholera, będzie musiał napisać do Dumbledore'a, by przysłał mu nowy zapas.

– HEJ!

Tym razem dało się też słyszeć odgłos uderzania małymi rączkami o drewniane pręty.

– Hej. Hej!

Snape odwrócił się na krześle, odrzucając pióro i przewracając kałamarz. Resztki atramentu rozlały się po drobnym piśmie.

– Na miłość boską, czy mógłbyś przestać! – wrzasnął. – A jeśli nie, to naucz się chociaż nowego cholernego SŁOWA!

Harry trzymał się prętów kojca, chwiejąc lekko. Jego dolna warga zaczęła drżeć.

– Och, nie, proszę, nie.

Powieki chłopca opadły, a usta otworzyły, ukazując pięć małych ząbków.

– Błagam, nie! Cofam to wszystko!

Za późno.

– ŁAA-AAA.

– Potter!

– ŁAA-AAA-AAA.

Snape przeklął cicho i podszedł do dziecka, pochylając się nad nim.

– Panie Potter – powiedział, starając się zachować spokój. – Przepraszam, że na ciebie krzyknąłem. Domyślam się, że ta sytuacja jest dla ciebie równie niewygodna jak... Potter! Przestań płakać, nie chciałem cię przestraszyć.

Harry stracił równowagę i upadł ciężko na pośladki. Wyglądał okropnie – czerwona twarz, zapuchnięte oczy i smarki dookoła nosa.

Wyglądał, jakby ktoś zranił jego uczucia.

– Potter. – Mężczyzna starał się nadać swojemu głosowi delikatny ton. – Nie ma powodu do płaczu. Nie skrzywdzę cię.

Harry zakwilił i wyciągnął w górę ręce. Snape westchnął, wchodząc do kojca. Gdy tylko usiadł, chłopiec znalazł się przy nim. Mężczyzna przyciągnął go do siebie, próbując zignorować fakt, że będzie cały w jego wydzielinach.

– Hej. – Harry pociągnął nosem, obejmując go. – Hej.

– Hej, panie Potter. – Severus delikatnie pogłaskał go po plecach.