Opieka nad dzieckiem - Severitus

Tydzień 23

– Profesorze?

– Tak, Potter? – Snape porządkował właśnie rośliny, które zebrał razem z chłopcem na spacerze. Gdy dopisywała pogoda, on i Harry wychodzili zaraz po obiedzie. Pomijając nieprzerwaną gadaninę Pottera i jego nieograniczone zapasy energii, przechadzki były dość przyjemne.

– Mogę pomalować?

– „Czy mógłbym pomalować" byłoby odpowiedniejszym sposobem zadania tego pytania.

– Czy mógłbym pomalować, profesorze? Proszę.

– Możesz. – Snape zebrał kilka ziół razem i powiesił je na haku, tuż przy swoim biurku.

Przez kilka zbawiennych minut panowała cisza, nim Harry wrócił, niosąc kartkę i pudełko pełne farbek. Położył je na stoliku, który Snape transmutował dla niego kilka tygodni temu. Było idealne dla sześciolatka. Z kuchni przyniósł szklankę wody, wysuwając język i starając się nie rozlać ani kropli. Gdy wszystko przygotował, zerknął na mężczyznę i uśmiechnął się szeroko, widząc, że ten go obserwuje.

Snape prychnął i wrócił do swojego katalogowania.

* * *

– Skończyłem!

– Hmm – wymruczał Severus, nie podnosząc głowy.

– Czy chciałbyś zobaczyć?

– Hmm.

– Profesorze, czy chciałby pan zobaczyć?

– Hmm.

Zapadła cisza. Snape kontynuował swoją pracę, jednak irytujące uczucie, które mówiło mu, że zrobił coś źle, nie dawało mu spokoju. Zmarszczył brwi i przyjrzał się notatkom. Wszystko zdawało się być w porządku. Cichy szmer przyciągnął jego uwagę, podniósł więc głowę. Potter siedział przy stoliku, gapiąc się na otwarte tubki farb. Po chwili zaczął je zakręcać, starając się robić jak najmniej hałasu.

– Potter.

Harry spojrzał na niego spod zmarszczonych brwi.

– Czy mógłbym zobaczyć twój obrazek?

Wielki uśmiech rozjaśnił twarz dziecka i Snape po raz kolejny poczuł się zadziwiony naturą chłopca. Nie pamiętał, żeby on w tym wieku wybaczał wszystko tak łatwo. Harry podniósł kartkę za rogi, starając się nie umazać mokrą farbą. Podszedł do biurka i spojrzał na mężczyznę wyczekująco; Severus westchnął i posadził go sobie na kolanach.

– To dzisiaj. – Harry położył obrazek na pergaminie. – To jesteś ty – wskazał na długą, chudą figurę namalowaną czarnym kolorem. Oczy rysunkowego Snape'a były duże i okrągłe; wyglądał, jakby był czymś niezmiernie zdziwiony. – A to ja. – Harry namalował sobie niebieską szatę i ogromny czerwony uśmiech. Dwie postacie stały obok siebie, trzymając się za ręce. – A to jest strumień, to drzewo ze świecącymi liśćmi, to słońce i miejsce, gdzie widzieliśmy te kaczuszki, a to kamień, który wygląda jak pies. Możemy mieć psa?

– Nie. – Rozmawiali już o tym kilkakrotnie.

– W porządku – westchnął chłopiec. – Podoba ci się?

– Jest bardzo... ładny.

– Zrobiłem go dla ciebie.

– Dziękuje, panie Potter.

– Profesorze, obiecałeś nazywać mnie Harry!

Snape potarł grzbiet nosa.

– Wybacz, Harry.

– Nic się nie stało. Wiem, że czasami zapominasz. Powiesisz to, gdy wyschnie?

Severus rzucił szybkie zaklęcie, które wysuszyło rysunek i przyciągnął bliżej książkę od eliksirów.

– Proszę. Zadowolony? A teraz uciekaj – postawił Harry'ego na ziemi. – Poczytaj trochę przed obiadem.

Chłopiec skinął głową i odszedł, szurając nogami. Snape zacisnął zęby.

– Harry?

Potter odwrócił się szybko.

– Czy tutaj może być? – zapytał, trzymając rysunek przy zawieszonych ziołach.