Opieka nad dzieckiem - Severitus

Tydzień 79

– Severusie?

Obudził się w pustym łóżku.

– Severusie!

Wstał szybko, chwytając różdżkę i pobiegł w kierunku, z którego dobiegał krzyk. Znalazł go w łazience, gapiącego się na swoje odbicie.

– Ja.. ja... – wyjąkał Harry z oczyma pełnymi łez.

Był w wieku Snape'a. Być może nawet starszy.

– Jestem... – Głos mu się załamał. Odwrócił się i rzucił Severusowi w ramiona.

– Jesteś Harrym – powiedział, ściskając go mocno. – Wciąż jesteś Harrym.

* * *

Snape wpatrywał się w okno, podczas gdy trójka obradowała przy kuchennym stole.

– I co teraz zrobimy? – zapytał Potter.

Dumbledore odkaszlnął niezręcznie.

– Harry, musimy...

Snape odwrócił się gwałtownie.

– Masz zamiar go zabrać – przerwał, nie siląc się na pytający ton.

Poppy obracała w palcach swoją różdżkę, a Harry wyglądał na oszołomionego.

– To musi się skończyć – zaczął dyrektor – zanim będzie za późno, a kończą się nam już pomysły. Harry, musisz stanąć do walki z Voldemortem.

Potter wyglądał w tym momencie starzej niż kiedykolwiek; zmarszczki wokół jego oczu i ust pogłębiły się, a nozdrza rozszerzyły lekko.

– W porządku – powiedział, patrząc na Snape'a. – Zrobię to, ale chcę jeszcze jednego dnia.

Mistrz eliksirów otworzył usta, żeby coś powiedzieć.

– Nie, Severusie – głos dyrektora był bardzo stanowczy.

– Mogę rozproszyć uwagę Voldemorta.

– Mógłbyś rozproszyć jego – wzrok Dumbledore'a spoczął na Harrym.

– Nie mam zam...

– Dyrektor ma rację – przerwał mu cicho Potter.

Usta Snape'a zacisnęły się w wąską linię.

– Zostawcie mnie więc i zobaczcie, czy mnie to obchodzi.

Zamknął się w pracowni, gapiąc na obrazek, na którym trzymają się za ręce.

* * *

Tym razem, gdy usłyszał pukanie, otworzył drzwi.

Potter wziął go za rękę i poprowadził do sypialni. Rozebrali się metodycznie i nago opadli na łóżko. Harry położył głowę na jego piersi, a palce Snape'a zacisnęły się na jego włosach; pomiędzy brązowymi kosmykami widać było wyraźne pasma siwizny.

– Umarłbym dla ciebie – syknął nagle.

– Umarłbyś ze mną – wyszeptał Harry w jego ramię.

Kiedy poczuł, że jego klatka piersiowa staje się mokra, przewrócił go na plecy i pocałował gwałtownie; Potter rozszerzył nogi, otwierając się dla niego.

– Teraz – jęknął. – Teraz, na miłość boską.

Zanim się spostrzegł, już w nim był. Otoczony niewyobrażalną ciasnotą i ciepłem. Przycisnął twarz do jego szyi, nie chcąc się ruszyć.

– Nie – załkał Harry, przesuwając dłonie w dół jego pleców.

– Ty nie – warknął Snape, trzymając go mocno i nie mogąc złapać oddechu. – Ty nie...

– Kochany – szepnął cicho.

Poruszyli się razem.