Opieka nad dzieckiem - Severitus

Tydzień 62

UWAGA

treści niezbyt odpowiednie

Przez cztery noce z rzędu Snape przychodził po zmroku do pokoju Harry'ego i dawał mu rozkosz. Nigdy nie pozwalał mu się dotknąć, leżąc później i wsłuchując się w lekkie pochrapywanie chłopaka. Jednak którejś nocy postanowił być silny – przebrał się w koszulę nocną i przymknął drzwi sypialni. Położył się, starając jak najszybciej zasnąć.

Po godzinie usłyszał pukanie.

– Severusie? Czy wszystko w porządku?

– Tak.

– Dlaczego nie... to znaczy, czemu...

– Pomyślałem, że przyda ci się chwila spokoju.

Jego materac obniżył się delikatnie, kiedy Harry wsuwał się pod przykrycie.

– Jak mam go zaznać, jeśli nie mam ciebie?

Severus odwrócił się w jego stronę, chcąc coś powiedzieć, ale palec na jego ustach skutecznie mu to uniemożliwił.

– Ciii. Pozwól mi choć raz.

Chłopak przesunął się w dół pod kołdrą, podciągając jego koszulę. Snape poczuł silne dłonie na swoich udach i opadł na plecy, rozsuwając nogi.

– Nie powinieneś... – sapnął cicho.

– Nie martw się. Jestem w tym dobry.

Poczuł, jak ciepła ręka gładzi go i pobudza do życia. Swoje własne dłonie zacisnął w pięści, gdy Harry wsunął go do ust; tak ciepłych, wilgotnych i ciasnych.

– Harry...

Kciuk gładził wnętrze jego uda, muskając za każdym razem jądra. Snape otworzył oczy, spoglądając w dół. Nic nie widział. Musiał widzieć. Odsunął przykrycie i przyglądał się, jak głowa Harry'ego unosi się i opada. Chłopak ssał go i uśmiechał się, mrużąc w skupieniu oczy.

Biodra Snape'a żyły własnym życiem, a on sam próbował złapać głębszy oddech.

Obrazy w jego głowie mieszały się ze sobą – jego Harry pod nim; krwawiący przed śmierciożercami; przygryzający wargę, gdy próbował uwarzyć swój eliksir; biegnący przez Zakazany Las; próbujący utrzymać się na miotle; gapiący się na niego podejrzliwie w Wielkiej Sali. Walczący, grający, malujący, tańczący, płaczący, śmiejący się. Jego Harry nad nim – wszystko wirowało ze sobą i zbierało w ten jeden, ten najważniejszy...

O Boże. To zawsze był tylko Harry.

– Harry!

To jedno imię zabrzmiało niczym siłą wyrwane z jego gardła.

– Hej – szepnął cicho chłopak, podnosząc się i przykrywając go samym sobą. – Hej.

Snape potrząsnął głową i pozwolił mu się pocałować.