Enticing the Demon's Arousal [BL]

Chapter 2

tiger eyes

ELORDE'S POV

"Cause you are Romeo and I am Juliet... It's a loves story, baby just say yes..." Sinabayan ko ang kanta na naririnig ko sa kalapit na kwarto ko.

Romeo and Juliet? Gustong-gusto ko ang love story nila. Iba kasi sa nakasanayan na pagmamahalan kung saan hindi sila nagkatuluyan. Masakit ang naging katapusan ng kanilang pagmamahalan kaya siguro labis akong nahumaling magbasa dito.

Mahirap man ako pero hindi ako hunghang sa mundo at kung paano ito umikot. Minsan nga ay nakabasa ako ng isang libro, dito sa librong ito, pinapakita ang isang prince charming at prinsesa, hindi ko alam pero sa murang edad ko na 'yon ay lubusan ang pagkadisgusto ko sa nabasa.

Ang mga istorya na piksiyonal ang nagbibigay ng mga malilinlang na salita sa mga isipan ng mga kabataan. Ito ang mga nagpapa-ikot ng mga isipan nila, at mag-isip na ganoon kadali ang buhay.

"Sa totoong buhay, walang prince charming at walang fairytale." Ang bulong ko sa sarili.

Kung pangit ka, mahirap kang magustuhan at mas lalong walang papatol sa'yo. Kung mahirap ka, ang tingin ng iba sa'yo ay mas mababa ka. Iyan ang katotohanan sa mundong ito. Pero kahit sa ganitong mindset ay naniniwala naman ako sa 'happily ever after.' Hindi dahil sa nakita mo na ang taong nararapat sa'yo, pero dahil nakuha at nabigay mo na ang lahat ng tuntunin mo sa lahat ng taong tumulong sa'yo.

Para sa akin iyan ang totoong magandang wakas sa isang kwento. Wala na akong pakialam sa mga kalalakihan. Sa buong buhay ko ay wala pa akong nakikilala na tunay na lalaki. Mga palengkero, babaero, at matataas ang tingin sa sarili. Iyan ang mga kalalakihan na nakilala ko dito.

Maaga akong nagising ngayon dahil ngayong araw din ay maghahanap ako ng pwedeng trabaho at kung meron man ay gusto ko sana 'yong hindi lang palipat-lipat o permanante at pabor sa akin, sa schedule ko sa school at trabaho ko sa club.

Naalala ko tuloy ang mga pangyayari sa nagdaang linggo. Wala namang nangyari sa akin. Siguro nga ay hindi talaga ako nakita ng lalaki. Tinikom ko na lang ang bibig pero nakitanong pa rin ako. At nalaman ko kay Manong Ustino, ang security guard sa apartament na matagal na raw patay ang namamalagi sa apartment na 'yon. Nakakapagtaka lang at wala talagang nakaka-alam maliban sa akin sa krimen.

Sa mga oras na 'yon, naisip kong hindi na maki-alam. Sapat na ang takot na ginawad ng pangyayari sa puso ko, hindi ko na ito dadagdagan pa. Masiyadong malalaki ang mga taong 'yon. Kung ganoon lang sa kanila kadali ang linisin ang kalat nila, walang duda na isang bala lang ako at patay na. Walang po-protekta sa akin; sa isang bakla at bayaran.

Naligo muna ako, tapos bumaba para bumili ng ulam. May nanininda sa harap ng apartment building kaya mas napapadali ang aking gawain dahil hindi ko na kailangan pang magluto ng ulam.

"Ate Maning anong ulam natin ngayon?" Ang tanong ko sa babaeng naka-upo sa cashier at nagbibilang ng pera.

"May kare-kare tayo, meron ding nilagang baboy at baka, may adobo rin at mga gulay na gisado." Tumango-tango ako sa kaniya.

Maliit na babae si Ate Maning. Komportable rin ako sa kaniya dahil isa siya sa mabait ang turing sa akin sa lugar na'to. Minsan din ay tumutulong ako sa paghuhugas at pagluluto dito kapalit ng pang-isang araw na bayad niya sa akin. Kalimitan din ay nililibre ako ni Ate Maning pero hindi ko ito tinatanggap dahil alam kong walang libre sa panahon ngayon.

"May pahuhugasan ka ba, Ate Maning?" Ang tanong ko sa kaniya matapos niyang i-abot sa akin ang napiling ulam.

Hindi pa naman masiyadong mataas ang tirik ng araw kaya alam kong may oras pa akong magpadala ng pera kay Lolo at Lola sa linggohan na padala ko.