THE ACTRESS

CHAPTER 17

Chapter 17

Napabalikwas ako sa pagkakaupo nang mabasa ang mensaheng pinadala ni JP. Agad kong inayos ang ilang gamit na nakakalat sa sala at inilagay ang mga iyon sa dapat nilang kalagyan.

Kapagkuwa'y nagtungo agad ako sa kwarto para maligo. Tanghali na pero 'di pa rin ako nakakapag-ayos ng sarili. Matapos ang ilang minuto ay tinrabaho ko naman ang pagpapatuyo ng aking buhok. Any minute now ay darating na si JP. Kung bakit ba naman kasi padalos-dalos magdesisyon ang lalaking ito. Hindi man lang ako nakapaghanda sa pagdating niya.

Fck. Bakit ko naman siya kailangang paghandaan? Agad kong inalis ang kabaliwang iyon sa aking isipan.

Here's why. Nagtext lang naman siyang dadaan sa bahay ko. And honestly, I don't think that's a good idea.

I took a simple dress from my closet and fit it. Sinigurado kong maayos ang itsura ko sa harap ng salamin bago lumabas ng kwarto.

Agad akong nagtype ng reply kay JP pagkabalik sa sala.

Me: Bakit ka dadaan? I told you I'm busy.

Hindi siya nagreply. He's probably driving right now. Sht. Bakit ba ako kinakabahan. It's not as if it's his first time to be here. Nasundo niya na ako dati nung kinailangan naming magshoot sa Tagaytay. But I can't help it, kinakabahan pa rin ako.

Muli kong pinagtuunan ng pansin ang mga naiwang gawain kanina. Nagsimula ulit akong magsketch ng design para naman magmukha akong busy pagdating niya.

I was half way done when I heard a car engine sound approaching. That's probably him. Maya-maya pa'y tumunog na ang doorbell.

I went out of the house at agad binuksan ang gate. I saw him standing in front of it with a box of J Co doughnuts and Starbucks coffee packed in a paper bag.

"I told you I'm busy, right? Bakit nandito ka?", I arched a brow on him as I crossed my arms.

"Exactly why I went here. Busy ka kaya dinalhan kita nito.", saad niya sabay taas ng mga bitbit niyang pagkain.

"Nagabala ka pa. Hindi mo naman kailangang magdala ng mga yan."

He heaved a sigh before he smiled. Sht. He really knows how to make himself look dashing even in a very simple way.

"Aren't you going to at least invite me in?"

Ako naman ang napabuntong-hininga saka siya inalok na pumanhik. I don't want to be rude though.

"Whatever. Pasok ka po.", I sarcastically said. Bahagya naman siyang napahalakhak, mahina lamang pero nanunuya.

I locked the gate and followed him inside.

"Ilapag mo na lang yan sa lamesa. Maupo ka."

Ngiti lamang ang ibinigay niyang sagot kaya hindi ko napigilang umirap. Narinig ko na naman siyang tumawa kaya tiningnan ko siya nang masama.

Muli kong kinuha ang lapis para ipagpatuloy ang naantala kong pags-sketch. Hindi pa ako makapagfocus dahil nakikita ko sa aking peripheral vision na nakatingin siya sa akin, observing.

"What?", nilingon ko siya na ngayo'y malaki ang mga ngiti. Bullsht! How can I focus when he's here, sharing the same sofa with me, inside my house, and staring at me the whole time. It shakes my nerves off.

"Nothing."

Binaling ko na lamang ang aking atensyon sa pagssketch. I tried my hardest not to be bothered by his presence.

After a while, nakatapos din ako ng isa. Itinaas ko ang sketch paper sa ere para eksaminahin itong mabuti.

"Beautiful.", napalingon ako sa kanya nang sabihin niya iyon. I was kind of confused if he was referring to my sketch or to me. Sa'kin kasi siya nakatingin imbes na sa drawing. Iniwas ko na lang agad ang tingin ko to avoid an awkward moment.

"Thanks."

Binuksan niya ang box ng doughnuts at inilabas ang dalawang cup ng caramel frap mula sa paper bag.

"Break ka muna. Eat first. And I bought you this. Paborito mo di ba?"

Hindi pa pala niya nakakalimutang ito ang paborito kong kape pero hindi ko na tinanong kung pano niyang nalaman dahil ayaw ko nang pahabain pa ang usapan.

"Yeah thanks."

Inabot ko ang coffee mula sa kanya at kumuha ng doughnut. Tahimik akong kumain at ganun din naman siya. It's as if no one has the courage to speak. It's like both of us are scared to talk.

"Uhm...", he cleared his throat to break the silence. "I don't think it's right to ask but...you and Jarred, how long have you been together?"

And that made me choke. Sht! Why are you so unpredictably spontaneous Salgado!

Nakakabigla ang bigla-bigla mong mga tanong.