MAHPERİ

1. Bölüm

Başladığınız tarihi yazabilirsiniz.

Bu kitabı lisede yazmaya başlamıştım. O zaman ki duygularım ve yazma stilim, düşüncelerim maalesef aynı değil. Kimimizin aynı ki zaten. Bu yüzden kitabımı baştan sona tekrar okudum. Bana oldukça saçma gelen, ergence, klasik gelen yerler oldu. Bunun yüzünden baştan itibaren düzenlemeye karar verdim.

Sizden ricam okuyanlar düzenlenmiş haliyle tekrar okumanızı istiyorum. Tabi tercih size kalmış ben baştan düzenleyeceğim. Daha çok içime sineceğine eminim. İlk kurgumun gerçekten güzel ve özel olmasını istiyorum. Bölümler baştan düzenlendikten sonra hızla yeni bölümler gelecek. Lütfen beklemede kalın canlarım 💜

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

"Hayat yaşadığım zorluklar karşısında bana bağıra bağıra susmayı öğretmişti."

Boş bir yol, kuru ama bir o kadar da etkili Ankara'nın ayazı ve karın hışırtısı... Bundan daha güzel bir şey var mıydı ki? Kesinlikle yoktu. Ne kadar üşüsem de kışın öylesine yürüyüş yapmak bana çok iyi geliyordu. Bazı sabahlarda fakülteye yürüyerek gidiyordum. Yaşadığım yer fakülteme pek de yakın değildi aslında yarım saat bir saat civarı yürümem gerekiyordu. Sırf bu huzuru tatmak için genelde annemle kavga ediyordum.

Yalnız kalıp yürümek her zaman bana iyi geliyordu. Düşüne düşüne yürümek terapi gibi bir şeydi. Bazı zamanlar ise hiçbir şey düşünmeden yürüyordum. Üşümek bile insana iyi geliyordu. Her zaman kulağımda kulaklık öylece yürüyordum.

Annem çocukluğumuzdan beri ağabeyim ile benim üstüme çok düşerdi. En ufak bir öksürükte endişelenir, telaşlanırdı belki de bu kadar üstümüze düşmesinin nedeni babam yüzündendi. Babam, tabi ona baba denirse...

Bize yarardan çok zararı oldu bugüne kadar. Özelliklede anneme yaşattıklarını hatırlayınca kalbim o zamanki gibi paramparça oluyor. Bir insan, bir baba ailesine nasıl böyle davranır anlamıyorum. Nasıl karısına, çocuklarına el kaldırır? Ben kendimi bildim bileli babam annemi her aklına estiğinde dövüyordu. Tabi ağabeyim ile beni de,
nedenini ise bilmiyordum. Birkaç kez annemi aldattığına bile şahit olmuştum.

Madem bu kadar nefret ediyordu bizden 'neden ayrılmıyor annemden?'diye hep düşündüm. Bu sorunun cevabını büyüdükçe anladım. Babamın işi gücü yoktu çalışmazdı, sorumsuzun tekiydi. Hep annem çalışır bize dedem yardım ederdi. Dedemin durumu gayet iyiydi babam bunu biliyordu belki de yaptıkları sırf para içindi.

Düşününce mantıklı gelmiyor değil ama tek anlamadığım şey annem neden sesini çıkartmıyordu? Neden karşı koymuyordu? Neden dedeme anlatmıyordu, neden? Sadece bizim içindi belki de susması, belki de çok korkuyordu babamın tehditlerinden ama nihayetinde dedem bir şeyler fark edip para vermeyi kesmişti.

Hal böyle olunca babam bizi öylece arkasında bırakıp zengin bir kadınla gitti, kısa bir süre sonra ise boşandılar.

Böylesi hepimiz için en iyisiydi. Ağabeyim etkilenmiyor gibi davransa da çoğu zaman gizli gizli ağlamasına şahit olmuştum. Oda benim gibi çok korkuyordu fakat benim aksine her zaman babamın karşısında dik durdu.

Babamla annem boşandıktan sonra taşınıp yeni bir hayata başladık. Annem ne kadar dedem ve anneanneme bizim ile yaşayın demiş olsa bile bunu istemediler. Annem çalıştığı için bize gündüzleri anneannem ve dedem bakmıştı. Hiçbir zaman of bile dememişler aksine bizi gözlerinden bile sakınmışlardı.