MAHPERİ

Özel Bölüm

" MELEK - MERT "

* Meleğin Ağzından *

'Hayat, yaşadığımız tüm zorluklara rağmen yaşadığımız güzelliklerdir.' derler ya sahi gerçekten öyle midir? Tüm zorlukların bir güzelliği var mıdır? Hep zorluklar içinde ne gibi bir güzellik olabilirdi ki diye düşünmüşümdür. Cevabı ne kadar düşünsem de bir türlü bulamamıştım çünkü hayat ne kadar düşünülürse düşünülsün asla sonuca varılamayacak sorular arasındaydı. Hayatım hep düşünerek geçmişti. Düşünceler çoğu zaman beni yorsa da onlardan başka kimsem yoktu. Ne bir arkadaşım, ne dostum, ne de sevgilim vardı.

Çocukluğumdan beri nedenini anlamadığım bir şekilde hep dışlanıp, akran zorbalığına maruz kalmıştım. 'Neden bana böyle davranıyorlar? Neden beni sevmiyorlar? Beni neden aralarına almıyorlar? Ben onlara ne yaptım?' çocukluğum hatta gençliğim hep bu sorularla geçmek zorunda kalmıştı. Bu zamana kadar içimde tamamen bitirmek, unutmak istediğim bir geçmişti benim geçmişim. Hayatım boyunca yaşadığım zorbalığın, dışlanmanın üniversitede de devam etmesini istemediğim için üniversiteye geçtiğimde kendimi kendim yalnızlaştırmıştım. Kimse tekrardan bana iyi gibi yaklaşıp zorbalık yapmasını istememiştim. Her şeyin bitmesini yaşadığım şeylerin buhar olup uçmasını, temiz bir sayfa açabilmeyi çok istemiştim.

O zamanlar tüm sorunu kendimde arıyordum fakat şimdi düşününce aslında bende hiçbir sorunun olmadığını fark ettim. Bunu bu kadar geç fark ettiğim için kendime ne kadar kızsam da artık neredeyse hiç düşünmüyordum. Düşünmememin en büyük etkisi tüm yalnızlığımın içine düşen Derindi. O benim hayatıma en hazırlıksız, kendimi en yalnızlaştırdığım zamanda girmişti ki. Kendisi girdiği yetmez gibi beraberinde de bir çok güzel insan getirmişti. Onların da diğerleri gibi olacağından ne kadar çok korksam da onlarla arkadaş olmayı çok istemiştim.

Şükürler olsun ki hiçbiri diğerleri gibi çıkmamıştı. Sadece birisi dışında. Mert... Gerçi onun yaptığı zorbalık ya da beni dışlamak değildi. Onun yaptığı sadece benimle uğraşmaktı. Kızlar ne kadar fark etmediğimi düşünseler de Mert ile aramda farklı bir şeylerin olduğunun bende farkındaydım. Ona karşı ne hissettiğimi tam olarak çözemesem de farklı bir şeyler olduğunu hissediyordum, görüyordum. Ona karşı neden farklı hissettiğimi, neden bu kadar karmaşık olduğumu, neden onu bu kadar çok kıskandığımı bilmiyordum. Yan yana geldiğimizde onunla uğraşmaktan kendimi alıkoyamıyordum.

Kızların Mert hakkında söyledikleri de kafamı karıştırıyordu. Bir yandan çapkın biri olduğundan bahsediyorlardı. Bir yandan ise kimseye bana davrandığı gibi davranmadığından bahsediyorlardı. Belki de öylesine benimle uğraşıyordu. Belki o da diğerleri gibi benden nefret etmiştir. Bu tarz düşünceler de aklımı kurcalıyordu. Bir yanım beni sevmesini isterken, bir yanım benden uzak durmasını istiyordu. Bir yanım ondan nefret ederken, bir yanım ondan etkilenip seviyordu.

Böyle zamanlarda duygularımız ile başa çıkmak oldukça zor oluyordu. Tüm duygularımızı yönetemiyorduk. Kimden hoşlanıp seveceğimizi ya da kimden nefret edeceğimizi seçemiyorduk. İnsanlar bir duyguyu yaşadığında oldukça zorlanırken aynı anda birden fazla duyguyu barındıranlar bununla nasıl başa çıkıyordu? Bunun bir kaçışı yok muydu? Bazen duygularımı kapatmanın bir düğmesi olmasını o kadar çok istiyordum ki. En azından Merte karşı hissettiğim duygu karmaşasından kurtulsam bile bana yeterdi.

Beni üzmesinden, onun tarafından üzülmekten çok korkuyordum. Yeni yeni hissettiğim güzel duyguların acıya dönüşme ihtimali bile korkmama yetiyordu. Aşk neden bu kadar karman çormandı? Çözmek neden bu kadar zordu? Bunu çözüp bu duygularla yaşamayı nasıl başaracaktım? Bunu başarabilir miydim? Mert bana karşı bir şey hissetmiyorsa bununla başa çıkabilir miydim? Kolayca ondan vazgeçip içimde bitirebilir miydim? Kafamda dolanan bir çok soru vardı fakat hiçbirinin cevabı yoktu. Sahi bizi en çok zorlandıran şeylerden biri de cevapsız sorular değil miydi?