ကြၽန္းေပၚတြင္ တပတ္ [ ကျွန်းပေါ်တွင် တပတ် ]

ကြၽန္းေပၚတြင္ ( ဒုတိယရက္ )

မင္းသစ္ - အား..ကြၽတ္ကြၽတ္...

စိုထိုင္းထိုင္း နဲ႔ အခင္းမပါေသာ ၾကမ္းျပင္ေၾကာင့္ တကိုယ္လံုးလဲ ေတာင့္တင္းကာ မသာလိုျဖစ္ေတာ့မွ မင္းသစ္လဲ သတိရေတာ့သည္။

ပထမဆံုး နာက်င္မူွက ေခါင္းစီမွာဆိုေပမဲ့ အျဖစ္ပ်က္အကုန္လံုးကို သိပ္မမွတ္မိျခင္....
မလွမ္းမကမ္းမွ အုန္းသီးလံုးကိုျမင္မွ အျဖစ္အပ်က္အကုန္မွတ္မိကာ အမွၽေဝမိတာက ဟိုေသနာႀကီးကိုပါ...။

ထို႔ေနာက္ ပတ္ပတ္လည္ ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟိုရြင္ဖ်င္တဲစုတ္ထဲ ေရာက္ေနတာျဖစ္ၿပီး

မင္းသစ္ ကိုယ္ေပၚတြင္လည္း အုန္းလတ္တစ္လတ္က ေစာင္သဖြယ္ျခံဳေပးထား၍ ေက်းဇူးပဲတင္ရမလိုလို ပါးပဲေျပး႐ိုက္ရမလိုလိုျဖစ္သြားသည္....။

အုန္းလတ္ကိုဖယ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ခါးတြင္
အက်ႌစက ႐ွိမေန....
​အေပၚတဝက္ပဲ ႐ွိသည္။

မင္းသစ္ - ငါ့ခါးေအာက္ပိုင္း ပိတ္စဘယ္ေရာက္...
အဖြားက ကုလားကား ႀကိဳက္လို႔
ခ်က္ေပၚဒီဇိုင္း လုပ္ခ်ဳပ္ေပးလိုက္တာလား...

ထို႔ေနာက္ ေခါင္းရင္းနားမွာ ပံုပန္းသ႑ာန္ သိပ္မလွတဲ့ မက္မြန္သီးပံုစံမ်ိဳး အသီး4သီး ထားေပးထား၍ 2ခါမစဥ္းစားပဲ ေကာက္စားလိုက္ကာ

ထပ္စားျခင္စိတ္ကို ထိန္းမရဘဲ အုန္းသီးစီေျပးဖို႔ ထလိုက္ခ်ိန္....

မင္းသစ္ - ေသ..ေသၿပီ ငါ့ဖင္...ကြၽစ္..ကြၽစ္..

တင္ပါးကိုကိုင္ကာ ျဖည္းညႇင္းစြာ ျပန္ထိုင္ပီး...

မင္းသစ္ - မေအ* ..အုန္းသီးေႂကြေအာင္ေတာင္ ဘယ္ေလာက္ ​ေစာင္႔တယ္မသိဘူး...

[ဟိုႏြားမလာခင္ အျမန္အုန္းသီးနား သြားၿပီး စားဖို႔လုပ္ၾကည့္ရမယ္...]

မင္းသစ္ ဖင္အနာကို အံႀကိတ္ကာ ေနာက္ဆံုး အုန္းသီးနား ေရာက္၍ အုန္းသီးကို ထိရံုပဲ႐ွိေသး အုန္းသီးက ခြဲၿပီးသားႀကီးပင္....

အထဲတြင္ အုန္းေရေရာ ၊ အုန္းစံေရာ အကုန္ေျပာင္... ။

မင္းသစ္ - မျဖစ္ႏိုင္တာ....သြားနဲ႔ ဆြဲခြာရင္ေတာင္ အုန္းဆံေတ ပြေနရမွ အခုဟာက ဓားနဲ႔ခြဲထားသလိုပဲ....