"Cennet ve cehennem birer insan olsaydı," diyerek durdu.
İçimden 'bu insanlar biz olmazdık' diye geçirdim. Çünkü o cehennem olamayacak kadar merhametli, ben cennet olamayacak kadar acımasızdım.
Burnunu burnuma sürterek gülümsediğinde "Cehennem cen...
Oy verip, yorum yapmayı unutmayınız. Keyifli Okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM BEŞ: "KADERE HÜKMEDEN AD"
PASCAL DÖNGÜNÜN AĞLARINA BİR ÖRÜMCEK BIRAK 🕷
&&&
Kader ağlarını benim için her zaman kötüye örmüştü. Kötüye örmeseydi hayatımın işlenen her ilmiliğinde boğulmaz, ölmezdim.
Bakışlarım tam önüme, masanın üzerine fırlattı dosyaya giderken kaderimin elime şimdiden bir kalem yerleştirip, içine mürekkep yerine acı doldurduğunu anladım.
Kalbim sıkıştı. Her zaman ki gibi.
Beynimin içine yankılanan sesi ve tepkimi bekleyen masada ki herkeste dahil onun bakışları üzerimdeydi.
Dik oturuşum beni zorlayıp ardımda ki sandalye diken gibi sırtıma gömüldü. Çenem gerilirken küçük, güzel burnum benim yetkim altından çıkıp, derin ama titrek nefesler aldı. Alnıma bir mermi yemiş gibi olduğum için kendimi kontrol edemedim.
Gerilen çenemi düzeltmeye uğraşmazken dilimi usulca alt dudağıma yerleştirip, ıslattım ve donunda bakışlarımı önüme fırlattığı dosyadan ayırıp ona çevirdim.
Artık benim için tamamen Pascal Ra olan Pascal'a.
Siyaha bürünmüş, kasvetli mavi yeşil karışımı gözleri fazla sertti. Ama benim en büyük zehrim olan, gözlerimi geçemezdi.
Ciddi, oldukça katı gözlerim düşmana bakar gibiydi. Gerçi o benim olmasa da ben onun en büyük düşmanıydım.
Gözlerimi siyaha, hissizliğe bulayıp kara kasveti içime işledim. Ellerimi usulca masanın üzerine yerleştirip çenemi iyice dikleştirdiğimde oluşan sessizlikte herkes benim konuşmamı bekledi.
Hepsi fazla gergindi. O da dahil.
Dudaklarımı aralayıp parmak uçlarımı masanın üzerinde hareket ettirip içimde sakinleşmek için ritim tuttum.
"Sen zaten beni öldüremezsin. Sen de dahil hiç kimse." diyerek kendimden emin konuştum.
Ölü bir insan ölemezdi. Sadece fiziksel olarak dünyadan ayrılırdı o kadar. Benim fiziksel olarak fazla güzel olan bedenim dünyadaydı fakat ben çoktan yok olmuş, içimde ölmüştüm.
