Hi, I am the Badboy

Hoofdstuk 4-

Hallo!

Foto is: nick Mitchell. Oke ik moet echt stoppen met dat te zeggen, jullie snappen het wel:)

________________________________________________________________

We gaan zitten aan een drukke tafel in de kantine. Ze stelt me aan iedereen voor, maar slecht 4 namen onthoud ik. Briana, Brittney, Jennifer en Kelsey. Ze zitten tegen over me en we praten over het gebruikelijk. Waar we vandaan komen, wat voor lessen we volgen en we vergelijken elkaars roosters.

Net als het zo gezellig is en het onderwerp overgaat naar jongens word ik ruw op mijn achterhoofd getikt. Dat kan er maar 1 zijn. Ik voel een hand knijpen in mijn schouders, maar ik weiger om om te kijken.

‘Euh Victoria, ik denk dat iemand je wilt spreken’ Zegt Jennifer onzeker.

‘Ik denk het niet. Ik zie hier niemand die ik wil spreken’ Zeg ik wat harder dat de walging achter mij het ook goed kan horen.

De grip in mijn schouder word steviger en het begint pijn te doen. Toch probeer ik me normaal te gedragen en start een onderwerp over het weekend.

‘Wat gaan jullie dit weekend doen?’

‘Dit weekend niet veel, maar volgende week is er een groot feest, wil je anders mee komen? Zegt Briana afgeleid door de persoon achter me.

‘Leuk, wat voor feest?’

‘Het feest van Nick’ Zegt Fay snel die me bijna commandeert om om te kijken. Maar daar heb ik geen behoefte aan.

‘Ow dan sla ik over, ik mag hem niet’ Dan word de grip in mijn schouder nog erger en begin ik te roepen. ‘Au sukkel, je doet me pijn’

‘Ow je hebt dus wel door dat ik er stond, dat is een leuke verassing’ Hij masseert me schouder op de plek waar hij net zo hard heeft geknepen. En hij weet ook wel dat het hierdoor niet beter word maar nog meer pijn gaat doen.

‘Rot op’

‘We moeten even praten, excuuseer ons’ Hij probeert me mee te trekken, maar ik heb er echt totaal geen zin in. Ik weet al wat die gaat doen, hij gaat me proberen bang te maken en me dan weer in een domme situatie stoppen.

‘Als je nu niet mee komt, dan zal ik je nieuwe vriendinnetjes van de lijst moeten halen, helaas’ Met grote ogen kijken er 5 meiden zielig naar me.

‘Ik kom al’ Zeg ik vol tegen zin en de meiden zijn weer blij. Ik kan hun toch niet van een feest ontzeggen. En wat kan er gebeuren, we zijn in een publieke ruimte. Dus geen duwen, tegen de muur drukken, knijpen.

Ik loop met me brood in me handen achter hem aan. Maar ik blijf stil staan aan het einde van de kantine.

‘We kunnen hier praten’

‘Ik dacht aan wat meer privacy’ Hij pakt me arm beet en sleurt me mee. Ik stribbel tegen, maar hoe meer ik dat doe, hoe steviger zijn grip word.

‘Waar gaan we heen?’ Oke ik heb een beetje paniek nu. We verdwijnen steeds verder van de kantine en ik zie nu al geen leerlingen meer in de hal.

‘Ergens’ Ik hoor hem knarsen met zijn tanden. Engerd!

‘Ik denk toch dat ik liever terug ga, dus als je me nu wilt loslaten’ Ik wring mijn pols zo hevig mogelijk om mezelf los te krijgen, maar ter vergeefs.

‘Ik heb me brood nog. Ik mag niet eten in de gang, dus we moeten terug anders overtreden we een regel’ Ik probeer alles om niet nog verder de gang in te verdwijnen. Ik wil niet met hem mee waar we alleen zijn, dat vind ik een enge gedachte.