Hi, I am the Badboy

Hoofdstuk 41

Hallo!

Hier ben ik weer! Wow wat een feest is het!

Oke voor je dit gaat lezen moet ik één ding zeggen. Haat me niet! Serieus niet haten oke.

Morgen zal ik een ander hoofdstuk plaatsen. Dont hate on me!:D yay thanks.

Maar oke even serieus nu. Toen ik het vorige hoofdstuk om 12 uur snachts plaatste of iets dacht ik, ow iedereen slaapt dus morgen krijg ik wel notificaties.

Maar nee! Ik had al meteen 7 stemmen (wat voor mij veel is) en ik sprong van mijn bed en rende naar mijn broertjes kamer, die naast mij is.

Natuurlijk werd hij wakker en gooide een kussen naar me en ging weer liggen.

Ik gaf jullie de schuld dus YOUR WELCOME!:D

Foto: Jack!!!!!!

p.s. Dit zijn de karakters die ik in mijn hoofd heb. Als je iets anders hebt is dat helemaal aan jou!:) Ik vind Jack knap!!:D

Veel lees plezier!

_____________________________________________________________

Nick POV

Gekwetst kijk ik in haar ogen die nu helemaal leeg zijn. Geen enkele emotie kan ik eruit lezen wat me bang maakt. Waarom zegt ze niks?

Minuten lang staan we naar elkaar te staren. Ik weet niet wat ik moet zeggen en zij blijkbaar ook niet. Heb ik er goed aan gedaan om het te vertellen? Wat nou als ze het niet aan kan en helemaal inzakt?

Ik kijk naar haar haar die zachtjes door de wind naar achteren word gedrukt als er een traan over haar wangen glijd. Nee schat niet huilen, alsjeblieft!

Ik wrijf met mijn duimen zachtjes over haar wangen om de tranen weg te vegen. Ze blijven maar komen en ik kan ze niet stoppen. Ik wil zo graag al haar verdriet stoppen maar ik kan het niet, ik ben machteloos.

Ik weet dat ik vroeg of laat moest vertellen want het at me levend op. Hoe kan ik nou blij met haar zijn als Jack en zijn ouders niet eens weten wie ze is. En nee ik heb het Jack nog niet verteld. Ik stond op het punt om het te doen vorige week maar deinsde terug. Ik plaats daarvan vroeg ik hem hoe ik het best geen seks kon hebben haar.

Dat was een hele domme vraag maar hij geloofde het. Natuurlijk weet ik dat we snel naar bed met elkaar gaan want ik kan het echt niet meer. Elke keer als ik haar zie wil ik haar kleren uit trekken en als een gek haar zoenen, likken en zachtjes bijten. Ik wil haar zo graag.

Er is geen mooiere meid voor mij. Victoria is perfect.

Als ik diep in gedachten ben voel ik haar lichaam naar beneden zakken en voor ik kan reageren ligt ze op de grond. 'Schat!' Roep ik uit als ik haar probeer op te tillen maar het lukt niet. Ik kan haar makkelijk optillen met mijn spieren maar het gaat niet. Ik zie haar verslagen blik en ze bedekt haar hoofd in haar handen.

Als een zielig klein kind zit ze op de grond te huilen, en er is niks dat ik kan doen.

Ik hurk naar beneden en neem haar in mijn armen. Ik voel de tranen door mijn shirt gaan als ze haar hoofd tegen mijn borst aan legt.

Waarom heb ik niet gewoon dat stomme papier in de wc gegooid toen ik het kon?

Nu zit ik opgescheept met alle ellende die het te weeg heeft gebracht. Niet dat ik er niet voor Victoria en Jack wil zijn maar ik had het liever niet zo gewild, voor beiden niet.

Als ik opkijk zie ik Jack en West geschrokken naar ons kijken en ik zie dat ze medelijden hebben. Ook al weten ze niet waarom ze zo huilt ze voelen met haar mee. Ik weet niet hoe Jack zal reageren dat ik al een maand weet wie zijn vermiste tweeling zus is. Ik zou woedend worden, denk ik.