A Pinch Of Love | Johnny Depp

~

'Güzel bir müzik bıraktım ve yazmaya başlıyorum'

Öncelikle bu kitabı Johnny Depp'i sevdiğim için yazıyorum. Fakat hikayede ki çoğu şeyler hayatımda olan olaylardan ibarettir. Aslında benim hayatımı okuyorsunuz. Benim de annem ve babam ayrı. Sebebi ise kitapda yazdığım şeyle aynıdır. Peki kendimden büyük birini sevdim mi diye soracak olursanız, evet sevdim. Hatta bir ilişkimiz oldu. Fakat ayrılmak durumunda kaldık. Ailem öğrendi pek hoş şeyler olmadı. Zaten ilerleyen bölümlerde onları da kitaba aktaracağım. Kendi hayatımı pek anlatmayı sevmem. Fakat bu bir kitap ve sonu mutlu biteceği için bi nebzede olsa anlatmaya çalışacağım.

Kitapta sadece bi kaç şeyler hayal ürünüdür. Mesela solita karakterinin her zaman arkasında duran, onu destekleyen bir arkadaşı var. Benimde arkadaşlarım vardı. Fakat her zaman arkamda duran, her zaman destek olan bir arkadaşa sahip olmadım. Bu olaylar yüzünden arkadaşlarım benimle konuşmayı kestiler. Aslında buna sebep olan okul müdürümüzdü. Arkadaşlarımla arama girdi. Onları da kötü yola sokarım diye benimle görüşmelerini yasaklamıştı. Birde imam hatipte okuyordum ve bu yüzden hep kısıtlanıyordum okulda. Öğle aralarında dışarı bile çıkamıyordum. Yeri geldi müdür benimle dalga geçti. Kimse beni ciddiye almadı. Hedefimi soruyorlardı rehber öğretmenle, müdür. Onlara polis olacağım diyordum. Fakat tüm hevesimi kırmışlardı o gün. 'Sen olamazsın, notlarında düşük, senden polis olmaz' gibi laflar ettiler. Kendimi savunamadığım için ağızlarına gelen her şeyi söylüyorlardı. O an gerçekten kendimi okulun penceresinden atmak istemiştim.

Anlamıyordum neden böyle davrandıklarını. Evet yaptığım şey doğru değildi. Ama bu kadar kötü ve kaba davranmaları hiç hoş değildi. Bu olayları okulda ki tüm öğretmenlerde öğrenmişti. Okulda herkesin gözü benim üzerimdeydi. Herkes hakkımda konuşuyordu. Hepsinden nefret ediyorum!! Şükürler olsun ki hepsinden kurtuldum ve o lanet liseyi bitirdim.

Ailemin bu ilişkiyi öğrendiği zamanlar psikolojik olarak çok kötü zamanlar yaşadım. Hiç sağlıklı şeyler düşünemiyordum. Kendime zarar veriyordum. Bi kaç defa intihar girişimim olmuştu. Ruhsal olarak çöküşteydim. Ardından psikiyatriste gittim. Bunlar hiç yaşanmamış gibi davranıyordum ama gece başımı yastığa koyduğumda, her şey bir film şeridi gibi gözümün önünden geçiyordu. Benim için zordu ama bir şekilde hayata tutunuyordum. Bu anlattıklarımın üzerinden 2 yıl geçti. Fakat her şey dün yaşanmış gibi.

Biraz babamdan bahsetmek isterdim ama bu konuları anlatmayı sevmiyorum. Zaten kitapta yazmaya çalıştığım kadar yazıyorum. Onların hepsi içimde birikenler. Bazen onları yazarken veya okurken ağlıyorum. Halime ağlıyorum bi yandan anneme üzülüyorum. Neden bu hayatı diğer insanlar gibi mutlu yaşayamadığımızı düşünüyorum. Yeri geliyor hayatı sorguluyorum. Ne için yaşıyorum ki? Neden bu şehirde doğdum? Neden bu ailenin çocuğum? Tanrım beni duyuyorsan bi işaret göster bana..

Bu zamana kadar kimseye bir şey anlatmadım. Bunlardan kimseye söz etmedim. Ama artık dayanamıyorum. İçimde tutmak istemiyorum, çünkü zaman geçtikçe bu yükün altında eziliyorum. Şu an bazı şeyler yolunda, mutlu olmaya çalışıyorum. Ne yaşamış olsanızda, mutlu olmaya çalışın. Hayatı sevin, bir gün her şeyin düzeleceğine inanın. Buraya kadar okuduysanız ve bu bölümü geçmediyseniz teşekkür ederim. Kendinize çok iyi bakın, sizleri seviyorum. Güzel bölümlerde görüşmek üzere...