HIDDEN SCARLET{Story Of Murder}

12_در سر سودای سقوط داشت

SONG🥀:Ghost In The Wind_Birdy

[هر روز صبح، رنج همه چیز‌ش را چنان زایل مینمود که این همه را هیچ میکرد و او را بر‌ آن میداشت تا "هیچ چیز" را رها کند و برود!]

--

هوا مه‌آلود و مرطوب بود.

مرد آهسته از راهروی نه چندان طویل و باریک گذشت و در یک قدمی در ایستاد.

کت و شلواری به رنگ قهوه ای سوخته به تن کرده که نسبتا گرانبها بود و تعدادی برگه ی نامشخص توی دستش داشت.

مردی با صورت تیره، موهایی نسبتا پر پشت و بینی بی قواره که فشار عینک در طی سال ها از ریخت انداخته بود ایستاده، چهره ای بی اعتنا و چشم هایی نزدیک به هم داشت و زیر چشم هاش حلقه بود.ظاهرا تمام عمر به سلمانی ها گفته بود دو طرف و پشت سرش رو بتراشن اما به فرق سر دست نزنن.

با ضربه ی کوتاهی به در، دستگیره رو پایین داد و داخل شد:"رئیس."

شخصی پشت به در، صورتش رو به سمت مختصر نوری میکشید که از پنجره ی شمالی میتابید.لکه های قرمز، آستین سفید رنگش رو آلوده کرده، مچِ یک دستش رو پشتِ کمرش و با دستِ دیگه نگه داشته بود و شهرِ باران زده رو زیرِ پاهاش تماشا میکرد.

مرد با دیدن سکوت توضیح داد:"جونگکوک شی سلامت به هتل رسیدن."

موهای خاکستریش رو رو به عقب شانه کرده با مواد مخصوص به کف سر چسبونده بود طوری که آدم رو یاد خواننده های آرژانتینی تانگو در دهه ۱۹۵۰ مینداخت.

صدایی سوال کرد:"لی سول گی؟"

مرد درحالی که سر به زیر می‌انداخت اما با لحنی محکم جواب داد:"هنوز باهاشون تماس نگرفتم."

سر شخص ناشناس روی گردنش چرخید.حالا نیم رخش توی نور دیده میشد:"و دلیل این کوتاهی؟"

مرد لحظه ای سکوت کرد.صدای نفس هاش شنیده میشد.وقتی بار دیگه شروع به صحبت کرد دیگه خبری از اطمینان قبلی توی صدا و لحنش نبود:"با توجه به تحلیل هایی که داشتم ایشون جایگزین مناسبی برای این کار نیستن.پیشنهاد میکنم..."

فرصت تکمیل توضیحاتش رو نداد و حرفش رو قیچی‌ کرد:"برای همین هم باید عجله کنی.اگر بقیه باخبر بشن هیچ وقت پاش به سئول نمیرسه."

"فکر میکردم کمک به حذف شین وو شی برای اصلاحِ یول ریو باشه."

بی توجه به جوابی که شنید و در پیِ سکوتی دراز، نفس عمیق و صدا داری کشید:"عصر زیباییه." کمی چرخید و حالا رو به مرد مسن تر سوال میکرد:"نه مین ووک شی؟"