"ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ"
အရေးပေါ်လူနာဌာနရဲ့ကုတင်ပေါ်လှဲနေရတဲ့ ညီမလေးကိုမြင်တော့ ကျွန်တော့်ရင်ပူရခြင်းနှစ်ဆဖြစ်၏။ တစ်ဝက်တစ်ပျက်ပါးကွက်ကြားလေးနဲ့ ဖြူရော်ရော်နှုတ်ခမ်းတို့က အပြုံးလေးတွေဖျော့သည်။
"တစ်နေကုန် မအီမသာဖြစ်တယ်ဆိုပြီး လှဲနေတာ။ ညရောက်တော့ သွေးတွေဆင်းလာတာနဲ့ ဆေးရုံကိုခေါ်လာလိုက်တာ ကိုနေသော်။ သားဦးမို့ ဖြစ်တတ်တယ်လို့တော့ ပြောတယ်"
ညီမလေးလက်ဖဝါးတစ်ဖက်ကိုဆုပ်ကိုင်ထားရင် ပြည့်လျှံအောင်က ရှင်းပြလာသည်။ ဗိုက်ပေါ်တင်ထားတဲ့ ညီမလေး လက်ကလေးကိုဆွဲယူပြီး ကျွန်တော် ကုတင်ဘေးဝင်ထိုင်လိုက်ရ၏။ ကျွန်တော့်ကိုဖုန်းဆက်လာတော့ပဲ ညရှစ်နာရီထိုးတော့မည်။ ဝေဒနာတွေကို တစ်နေကုန် ကြိတ်မှိတ်သည်းခံခဲ့ပုံရတဲ့မျက်နှာက နွမ်းလျနေ၏။
"နေလို့မကောင်းတာ စောစောပြောရောပေါ့ ညီမလေးရာ။ မိန်းကလေးတွေအတွက် ဒီအချိန်က သိပ်အန္တရာယ်များတာ အများကြီးဂရုစိုက်နိုင်မှ"
သုံးလထဲဝင်လာတဲ့ ဗိုက်ဖောင်းဖောင်းလေးက အင်္ကျီကားကားလေးအောက်မှာ။ ချွေးစေးတွေနဲ့စီးကပ်နေတဲ့ နဖူးစပ်ကို သပ်ချပေးရင်း ညီမလေးလက်ကလေးကို ထွေးလို့ဆုပ်မိသည်။ အိမ်နဲ့ရုံးပြေးလွှားနေရတဲ့ ယောက်ဖမျက်နှာက ဒီလတွေထဲမှချောင်ကျနေ၏။ ဒီနေ့တောင် ပိတ်ရက်မို့ အိမ်မှာအတူတူရှိနေကြလို့။ ပြည့်လျှံအောင်အလုပ်သွားရတဲ့နေ့တွေဆို အိမ်မှာ ညီမလေးတစ်ယောက်တည်း။ အကူခေါ်ဖို့လုပ်ပေးတော့လည်း ညီမလေးက လူစိမ်းမို့မကြိုက်။
မွေးဖွားခါနီးပြီမို့ ပိုဂရုစိုက်ရမှာကို ဒီပုံစံအတိုင်း ဆက်သွားနေလို့တော့ ဘယ်လိုမှမဖြစ်။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း အိမ်ပြန်ချိန်မိုးချုပ်တတ်တာမို့ ညီမလေးကို နေ့တိုင်းဝင်မကြည့်နိုင်။ မွေးဖွားပြီးနောက်ပိုင်းကလည်း ကိုပြည့် သင်္ဘာတက်ရမည့်အချိန်တွေနဲ့တိုက်ဆိုင်နေပြန်၏။ ကိုယ်ဝန်ဆောင်ချိန်ကနေ မွေးဖွားပြီးချိန်ထိ ၂၄နာရီ အနီးကပ်ကြည့်ရှုပေးသူရှိမှ အဆင်ပြေလိမ့်မည်။ အထူးသဖြင့် အတွေ့အကြုံရှိသည့်အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ယောက်။
