"ဒါက ဒေါ်ဒေါ်မေသက်အတွက်"
"အလုပ်ရှုပ်ခံလို့သားရယ်"
မာမီ့အတွက် Itay made ဇာပဝါတွေ၊ လက်ကိုင်အိတ်တွေအပြင် ဒေါ်ဒေါ်မေသက်အတွက်လည်း မြန်မာနိုင်ငံရာသီဥတုနဲ့ကိုက်ညီသည့် မထူမပါး အပေါ်ဝတ်အနွေးထည်။ ကျွန်တော့်တူလေးနှစ်ယောက်အတွက်က ကလေးတွေကို ရည်ရွယ်ထုတ်လုပ်ထားသည့် ခရမ်းဖျော့ရောင် ညအိပ်ဖန်မီးအိမ်။ ရုံးဖွင့်ရက်မို့ ညီမလေးတို့တစ်မိသားစုလုံး အိမ်မှာရှိမနေပေမယ့် ဝယ်လာတဲ့ပစ္စည်းတွေကို မာမီ့လက်ထဲအပ်၏။
"ပြန်ရောက်တဲ့အခေါက်တိုင်းဝယ်လာနေတာကွယ်"
မာမီ့မျက်နှာက ယှဥ်တွဲထိုင်နေတဲ့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ကိုအကဲခတ်ရင်း နေရခက်ဟန်နဲ့ မကြည်ဖြူတာမျိုးတော့မရှိ။
"အမေက ပွဲလမ်းသဘင်သွားရတာများတော့ ဒီမှာမရှိတဲ့ပုံစံလေးတွေပါပဲ"
နှုတ်ခမ်းတွေလှုပ်ရှားရုံပြုံးတဲ့ သူ့အမူအရာက လူကြီးသူမတွေအပေါ် ရိုသေကျိုးနွံစွာနဲ့။ ထိုင်တာတောင် ကျွန်တော်နဲ့ ဆိုဖာတစ်ခုတည်းဖြစ်ပေမယ့် အကွာအဝေးကို သိသိသာသာချဲ့ထား၏။ ပြန်လာရင် သူဝယ်ခိုင်းထားတဲ့အိမ်ကို ဦးဆုံးပြေးကြည့်မယ်ထင်ခဲ့သမျှ ကျွန်တော့်နောက်ကောက်ကောက်ပါအောင်လိုက်လာရင်း မာမီ့ကိုနှုတ်ဆက်သည်။
စီစဥ်ထားတာက သူ အနားယူပြီးမှ မာမီ့ရှေ့ခေါ်လာဖို့။ အချိန်ကွာဟချက်တွေကြောင့် သူ ပင်ပန်းမှာစိုးရိမ်ပေမယ့် ဒေါ်ဒေါ်မေသက်နဲ့မာမီက သူစားဖို့ နေ့လယ်စာတောင်ပြင်ဆင်ထားပြီးဖြစ်သည်။ ဒီလိုတွေအသားကျနေဖို့ သူဘယ်လောက်ထိ ကြိုးစားခဲ့ရသလဲဆိုတဲ့အကြောင်းက မတွေးဘဲ ရောက်လာပြန်သည်။
"ဇာမဏိက ခရမ်းချဥ်သီးချက်ကြိုက်တယ်ဆိုလို့ အညာချက်လေး။ သားမေမေချက်တာကိုတော့ မှီမယ်မထင်ဘူးကွယ်"
မာမီကတော့ ယောက္ခဆိုတဲ့ရာထူးအောက်မှာ အပြောအဆိုတွေနည်းနေပေမယ့် ဒေါ်ဒေါ်မေသက် ပျူငှာတာတွေကိုလည်း မဟန့်တား။ ကြက်သားနဲ့ဘူးသီးကို မာမီ့ပန်းကန်ထဲဦးချပြီးတာနဲ့ သူ့အထဲခပ်ထည့်ပေးတော့ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်နေ၏။ ကိုက်လန်ရွက်စိမ်းကြော်တွေထည့်ပေးပြန်တော့ ကျွန်တော့်ကိုပြုံးပြလာသည်။
