A badboy with problems

Chapter 37

-pov Meave-

De klap van de auto die Finn zijn lichaam schepte, dreunde door in mijn hele lichaam.

Ik knielde huilend bij Finn neer, die doodstil bleef liggen nadat de auto was gestopt.

"Finn." zei ik smekend, terwijl er rivieren aan tranen over mijn wangen liepen. Ik pakte zijn hand en gaf er kusjes op.

De bestuurder van de auto stapte uit kwam met zijn telefoon aan zijn oor naar mij en Finn toegelopen.
Net voordat hij er was, deed hij zijn telefoon weg.

"De ambulance komt er zo aan." zegt de man. "Het spijt me meisje." zegt hij medelevend, maar het enige wat ik deed was knikken.

Ik keek naar hoe Finn erbij lag, en nu pas zag ik dat er bloed aan de achterkant van zijn hoofd zat.
"Hoelang duurt het totdat de ambulance er is?" vroeg ik gestrest.
"Ik weet het niet meisje." antwoord de man schuldig.

Na een paar minuten was de ambulance er al. Alles wat daarna gebeurde, ging super snel en voordat ik het doorhad, zat ik te wachten in de wachtkamer van het ziekenhuis.

Het was me gelukt, en ik het geen idee hoe, om Finn zijn vader en mijn ouders op de hoogte te stellen, dus die waren nu onderweg naar het ziekenhuis.

Mijn moeder was er gelukkig al heel snel.
Toen ze de wachtkamer in kwam, vloog ik haar om de hals.
"Het komt allemaal goed meisje." zegt ze geruststellend en ik barst weer in tranen uit.
Ze gaat naast me zitten en wrijft geruststellend over mijn been.

Na een kwartier kwam Finn zijn vader ook de wachtkamer inlopen. Ik omhelsde hem en hij kwam ook naast mij zitten.

Er kwam na een tijdje een dokter de wachtkamer inlopen.
"Meave Johnson?" zei de dokter vragend en ik en mijn moeder en de vader van Finn stonden op en liepen mee naar een kamertje.

Terwijl we naar het kamertje liepen, kreeg ik een flashback van toen ik en Finn naar de kamer van Guus liepen, voordat hij ging overlijden. Ik was zo bang dat Finn ook zou overlijden nadat hij aangereden was. Ik kon natuurlijk op dat moment nog niet met zekerheid zeggen dat het niet zou gebeuren, maar ik hoopte er vooral op.

"Het spijt me heel erg wat er is gebeurd." begint de dokter medelevend. "De wond op zijn hoofd was gelukkig alleen een oppervlakkige hoofdwond. We waren erg bang dat zijn middenhandsbeentje weer was verschoven, maar zijn hand is in principe in orde, maar het herstel zou misschien wel wat langer gaan duren." gaat de dokter verder. Tot nu was is nog erg opgelucht.

"Alleen is het met zijn rechterknie wat minder goed afgelopen." zegt de dokter schuldig. "Er zit een breuk in zijn knieschijf. Ook zijn zijn kruisbanden gescheurd. Finn word over een half uur geopereerd, en dan word het allemaal gerepareerd." gaat de dokter verder. "Het herstel van de breuk duurt 6 tot 8 weken. Hetzelfde geld voor de kruisbanden." gaat hij verder. "Jullie mogen zometeen bij hen langs, maar hij heeft ook een zware hersenschudding helaas, dus ik denk dat hij het erg zou waarderen als jullie rustig doen."

Ik weet niet echt wat ik moet zeggen eigenlijk. Het klinkt lullig, maar ik ben opgelucht.
Ik heb tijdens het hele gesprek niet echt iets gezegd, en loop ook daarna stil achter mijn moeder en Finn zijn vader aan het kamertje uit.

De dokter had verteld in welke kamer Finn lag, dus ik volgde hen naar de kamer.

Toen we de kamer binnenkwamen, vloog ik Finn om de hals.
Hij kreunde zachtjes van de pijn.
Nadat ik hem los had gelaten, ging ik naast hem op zijn bed zitten.

"Je hebt echt geluk gehad jongen." zegt zijn vader opgelucht.
"Ja." zegt Finn ook opgelucht.
"Hoe voel je je?" vroeg mijn moeder een beetje bezorgd.
"Prima." begon Finn. "Vooral hoofdpijn en pijn aan mijn knie, maar gelukkig ben ik zowat plat gespoten met pijnstilling dus ik overleef het nog wel."

"Wat is er eigenlijk precies gebeurd?" vroeg Finn zijn vader aan mij.
Ik keek naar Finn, want ik wilde het eigenlijk nog niet nu vertellen. Over de zwangerschap. Hij keek naar mij, en knikte. Ik twijfelde nog even, maar begon toen met praten.

"Uhm-" begon ik en ik haalde nog een keer diep adem."Ik vertelde aan Finn dat ik zwanger was, maar Finn was zo blij dat hij niet meer op het verkeer lette, dus hij werd geschept door die auto" zei ik met een brok in mijn keel.
"Ben je zwanger?!" zei mijn moeder verbaasd en ik knikte schuldig.
"Kom eens mee." zegt ze teleurgesteld, en ik loop achter haar aan de kamer uit.

-pov Finn-

Okay, hier hadden we even niet op gerekend...
De teleurstelling was ook te lezen van mijn vaders hoofd.

"Serieus?! Heb je haar zwanger gemaakt?!" vraagt hij bozig.
Ik knik.
Hij rolt met zijn ogen en zucht.
"Weet je wel niet hoeveel gezeik dit gaat opleveren?! Wat als jullie niet bij elkaar  passen? Wat dan ja!" roept hij bijna naar me. Het doet pijn, door de hersenschudding, maar ik liet niks merken.
Ik weet niks om te zeggen, dus ik kijk mijn vader recht in zijn ogen aan en ik begin tranen in mijn ogen te krijgen.
"Ik weet het niet pap." zeg ik met een brok in mijn keel, en de tranen rollen over mijn wangen. "Ik was zo blij, en toen gebeurde dit allemaal." voeg ik er aan toe.
Mijn vader komt naar me toe gelopen en geeft me een knuffel. Ik kan me niet herinneren wanneer dat voor het laatst is gebeurd...
"Ik ben echt niet blij jongen." begint hij. "Maar ik ga je zo veel mogelijk proberen te helpen." voegt hij er aan toe, en ik voel me een stuk meer op mijn gemak.

Maar ik hoorde wel wat geschreeuw van de gang afkomen...

Authors Note.
Haii 💆‍♀️
Oke Isa, rustig ademhalen, maar TF AL BIJNA 2K READS.
Sorry trouwens dat jullie zo lang hierop moesten wachten :(

Ik heb trouwens wel een heel leuk idee voor een ander boek dus ja stay tuned :D

vergeet niet te stemmen en het volgende hoofdstuk te lezen!! :P