Pastel Colours [Myanmar Translation]

Chapter 7 [Unicode]

Day 03 01:55

ထိုညက၊ ဘူးဘူးကို ချော့သိပ်ပြီးနောက် စုန့်ရန်ဟာ ရေချိုးခန်းထဲကိုဝင်ပြီး နာရီဝက်လောက်ထိုင်နေခဲ့တယ်။ သူက toilet paper တစ်လိပ်လုံး ဖြဲပစ်ခဲ့ပြီး၊ ကြမ်းပေါ်မှာ ကြေမွနေတဲ့တစ်ရှူးအစိုတွေနဲ့ ပြည့်နေခဲ့တယ်။

သူ နားမလည်နိုင်ဘူး။ ဖုန်းပြောဆိုမှုက ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဖြစ်ခဲ့ပြီး၊ လတ်ဆတ်တဲ့အသားဖက်ထုပ်လုံးတွေနဲ့ သကြားအညိုခတ်ထားတဲ့ ဂျင်းပြုတ်ချိုချိုလေးအကြောင်းတွေ ပြောခဲ့ကြတာပဲ; သူ ဘယ်လိုများ ဆင်ခြင်ဉာဏ်မဲ့သွားပြီး၊ အဲ့ဒီလောက်ရိုင်းစိုင်းတဲ့စကားတွေနဲ့ Mr.ဟယ့်ကို ​တိုက်ခိုက်လိုက်နိုင်တာလဲ? Mr.ဟယ့်က တကယ့်ပညာတတ်လူကြီးလူကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်တယ်။ တခြားလူက ပြင်းပြင်းထန်ထန် စော်ကားနေတာတောင်၊ သူ့ရဲ့စကားအတိုင်းအတာကို အစကနေအဆုံးထိ ထိန်းထားနိုင်ခဲ့တယ်၊ ဒါပေမယ့် သူကရော?

သူကတော့ သူ့ရဲ့ရိုင်းစိုင်းကြမ်းတမ်းစွာ ကြီးပြင်းလာခဲ့တဲ့နောက်ခံကို အဆုံးအထိဖုံးကွယ်မထားနိုင်ခဲ့ပေ။

မိသားစုရဲ့ဆုံးမပဲ့ပြင်မှုမရှိ၊ ကိုယ်တိုင်လည်းထိန်းချုပ်မှုမရှိ - တခြားလူတွေရှေ့မှာ ပုံမှန်ဘယ်လိုပဲယဥ်ကျေးပြီး လေးစားမှုရှိသယောင် ဟန်ဆောင်နေလည်း အရေးမပါချေ။

အမှန်တော့ လွန်ခဲ့တဲ့ဆယ်နှစ်ကျော်တုန်းက အခုလိုမျိုးအလားတူဖြစ်ရပ်တစ်ခု ဖြစ်ပျက်ခဲ့ဘူးတယ်၊ သို့သော် ပိုကြီးကျယ်ပြီးတော့ ပိုပြီးပြင်းထန်တဲ့အကျိုးဆက်တွေ ဖြစ်ခဲ့တယ်။ တကယ်လို့ ရှင်းပြလို့မရတဲ့ ထိန်းချုပ်မှုပျောက်ဆုံးသွားတဲ့ အဖြစ်အပျက်တစ်ခုသာ မဖြစ်ခဲ့ဘူးဆိုရင်၊ စုန့်ရန်လည်း အခုအချိန်မှာ လုံးဝကွဲပြားခြားနားတဲ့ဘဝတစ်ခုမှာ နေနိုင်လိမ့်မလား။

အဲ့ဒီနှစ်တုန်းက၊ စုန့်ရန်က ကိုးနှစ်သာရှိသေးပြီး T မြို့တော်က 'မျှော်လင့်ခြင်းအိမ်' ဆိုတဲ့ မိဘမဲ့ကလေးစောင့်ရှောက်ရေးဂေဟာမှာ နေခဲ့တယ်။ မိဘမဲ့ဂေဟာက ကလေးအများစုဟာ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာချို့ယွင်းမှုတွေ ရှိကြတယ်; တချို့က မသန်စွမ်းဖြစ်ပြီး၊ တချို့က နေမကောင်းဖြစ်နေကြတယ်။ စုန့်ရန်က ကျန်းမာတဲ့လူနည်းစုထဲက တစ်ယောက်ဖြစ်တယ်။ သူက ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ရုပ်ရည်သွင်ပြင်လေးနဲ့၊ မွေးရာပါဉာဏ်ကောင်းမှုလေး ပိုင်ဆိုင်ထားကာ၊ စတိုးဆိုင်ရဲ့အရှေ့မျက်နှာစာမှာ ခင်းကျင်းပြသထားတဲ့ ချောမွေ့တောက်ပပြီး ဖော့အစွပ်လေးနဲ့အလှဆင်ထားတဲ့ အနီရောင်ပန်းသီးလေးတစ်လုံးနဲ့တူတယ်။