Pastel Colours [Myanmar Translation]

Chapter 6.2 [Zawgyi]

ဟယ့္က်စ္ယြမ္ကမ္းလွမ္းတဲ့ မတန္တဆပမာဏေၾကာင့္၊ စုန္႔ရန္ဟာ သူ႔ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ေတြကိုျဖည့္ဆည္းဖို႔ရာ တာဝန္ရွိတယ္လို႔ခံစားရတယ္။ သူက အဓိကအလုပ္အျပင္၊ အေဝးႀကီးက ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မွာေရာက္ေနတဲ့အလုပ္ရွင္ကို ေႏြဦးေလျပည္နဲ႔တူတဲ့ဂ႐ုစိုက္မႈေတြ ေပးပို႔တာလိုမ်ိဳး VIP service တခ်ိဳ႕ပါ ထပ္ေပးသင့္တယ္လို႔ေတြးမိတယ္။

ပထမဆုံးတစ္ခုနဲ႔ စလိုက္မယ္ကြာ - သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း ေမးရမယ္။

စုန္႔ရန္က သြားျဖဴျဖဴႀကီးရွစ္​ေခ်ာင္းေပၚလာတဲ့အထိ ၿပဳံးလိုက္ၿပီး "ဟယ့္ပါပါး၊ ခင္ဗ်ား အိပ္ရာထၿပီလား? အဲ့ဒီမွာ ဘယ္ႏွနာရီရွိၿပီလဲ?"

ဟယ့္က်စ္ယြမ္က သက္ေတာင့္သက္သာ သမ္းေဝလိုက္တယ္။ "6 နာရီ နဲနဲေက်ာ္ၿပီ။ ကိုယ္မထရေသးဘူး"

သူ ျပတင္းေပါက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ အ႐ုဏ္မတက္မီ မီးခိုးေရာင္မႈိင္းေနတဲ့ ေကာင္းကင္ကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္အေနနဲ႔၊ စုန္႔ရန္ရဲ႕အသံကေတာ့ ေနေရာင္ျခည္အလင္းတန္းေလးတစ္ခုက ကမာၻေပၚကို အရင္ေစာေရာက္လာသလိုမ်ိဳး အလြန္လန္းဆန္းေနလ်က္ရွိတယ္; သူ႔ရဲ႕အသံက သူ႔ခံစားခ်က္ကိုပါ ေတာက္ပလာေစတယ္။

"... ေအာ္"

စုန္႔ရန္က ေခါင္းညိမ့္လိုက္ၿပီး အေတြးထဲနစ္ေမ်ာသြားတယ္။

သူက အိပ္ရာမထရေသးဘူးဆိုရင္၊ အခု အေပၚပိုင္းမွာ အဝတ္မရွိေလာက္ဘူး၊ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတစ္ထည္ပဲဝတ္ထားၿပီးေတာ့ သူနဲ႔ဖုန္းေျပာေနတာလား? ဘူးဘူးက အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာမို႔လို႔၊ ဟယ့္ပါပါးကလည္း ေသခ်ာေပါက္ ၾကည့္ရဆိုးမွာမဟုတ္ဘူး - သုံးဆယ္ဝန္းက်င္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၊ ရင့္က်က္မႈေတြ စတင္လႊမ္းၿခဳံၿပီး ငယ္႐ြယ္တက္ႂကြမႈေတြလည္း ေမွးမွိန္မသြားေသးတဲ့အ႐ြယ္။ အဲ့ဒီအရည္အေသြးႏွစ္ခုေပါင္းစပ္ထားတဲ့ ဒီအခ်ိန္က၊ လူတစ္ေယာက္မွာ အေကာင္းဆုံးတင့္တယ္မႈကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့အခ်ိန္ အတိအက်ပဲျဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစားကသာ နည္းနည္းေကာင္းတဲ့အထဲမွာ ပါဦးမယ္ဆိုရင္၊ အဲ့ဒါက... အဲ့ဒါက...