Pastel Colours [Myanmar Translation]

Chapter 8 [Unicode]

Day 04 05:00

နောက်တစ်နေ့ မနက် 5:00, ကောင်းကင်ကြီး ရောင်နီသန်းစပြုလာတဲ့အချိန်မှာ၊ ခေါင်းအုံးအောက်ထည့်ထားတဲ့ နှိုးစက်နာရီကမြည်လာခဲ့တယ်။ တစ်ညလုံးအိပ်မပျော်ခဲ့တဲ့ သူ့ရဲ့ပိုင်ရှင်ဟာ သူ့ကိုပိတ်လိုက်ပြီး၊ အိပ်ရာထဲကနေ တိတ်တဆိတ်ထသွားကာ မနက်စာပြင်ရန် မီးဖိုခန်းထဲကိုဝင်သွားတယ်။

ဘူးဘူးက ထူထူပျစ်ပျစ်လေးနဲ့အနံ့မွှေးတဲ့ဆန်ပြုတ်ကို သောက်ချင်တာကြောင့်၊ သူ ပုံမှန်ထက်ပိုကြာကြာပြုတ်ဖို့လိုတယ်။

ဧပြီလရဲ့ရာသီဥတုဟာ အေးစိမ့်စိမ့်ဖြစ်နေသေးတဲ့အတွက်၊ စုန့်ရန် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးသိုးမွှေးဂျာကင်လေးတစ်ထည်ထပ်ဝတ်လိုက်ပြီး၊ ဆန်ကိုရေအေးနဲ့ဆေး၊ အိုးထဲကိုထည့်ကာ မီးဖိုရဲ့ timer ကို နာရီဝက်မှာချိန်ထားလိုက်တယ်။ ဆန်စိမ်ထားတုန်းမှာ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကိုပွတ်ပွတ်ပြီး နွေးအောင်လုပ်ရင်း၊ ချစ်စရာအဝါရောင်တောက်တောက်ကာတွန်းဟန်းဖုန်းလေးကိုကိုင်လျက် မီးဖိုခန်းထဲမှာလမ်းပတ်လျှောက်နေခဲ့တယ်; သူ ခလုတ်ကိုနှိပ်ချင်နေသော်လည်း မဝံ့ရဲချေ။

သူ နောက်တစ်ခါလောက်တော့ အခွင့်အရေးရဖို့ ထပ်ကြိုးစားချင်သေးတယ်။

စုန့်ရန်မှာ Mr.ဟယ့်နဲ့ပတ်သတ်ပြီး ရှင်းပြလို့မတတ်တဲ့ယုံကြည်မှုတစ်ခုရှိတယ်; သူ့စိတ်ထဲမှာ တစ်ဖက်လူဟာ ပြောင်းလဲလွယ်ပြီးလျစ်လျူရှုတတ်တဲ့လူမျိုးမဟုတ်ဘူးလို့ ခံစားမိနေတယ်။ သူသာ စိတ်ရင်းစိတ်မှန်နဲ့ ဆက်တောင်းပန်နေမယ်ဆိုရင်၊ မတိုင်ခင်ကလိုပူဆာပြီး ခွင့်လွှတ်မှုကိုဆက်တောင်းခံနေမယ်ဆိုရင်၊ Mr.ဟယ့်က သဘောထားကြီးကြီးထားပြီး ဘူးဘူးကိုစောင့်ရှောက်ခွင့် ပြန်ပေးချင်ပေးလာနိုင်တယ်။ ဘူးဘူးဆီမှာ စုန့်ရန်ရဲ့အတိတ်ကအရိပ်တွေ ​အများကြီးရှိနေတယ်; သူ မမြင်ခဲ့တဲ့အချိန်တုန်းက အဆင်ပြေပေမယ့်၊ မြင်ပြီးတဲ့အချိန်မှာတော့ တကယ်ကိုလက်လွှတ်မပေးလိုက်နိုင်ပါပေ။

အမှန်တကယ်တော့၊ အဲ့ဒါဟာ သူလက်လွှတ်မပေးနိုင်တဲ့ တစ်ခုတည်းသောအကြောင်းပြချက်တော့မဟုတ်ပါ၊ နောက်ထပ်တစ်ခုကို သူ ချက်ချင်းသတိမထားမိခဲ့ရုံလေးသာဖြစ်တယ်။