Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Biz çok farklıydık onunla."
☃︎
" Yoongi."
"Hm?"
" Evin çok mu uzakta?"
"Uazaktaysa gelmez misin?"
Başımı eğdim. Gelecektim. Çünkü babam öyle istiyordu. Ama gitmek istemiyordum. Birkaç gündür görüşüyorduk, beni sebepsizce mutlu ediyordu. Yine de yabancıydı benim için. Ne hayatlarımız benzerdi, ne görünüşümüz, ne mevkimiz. Biz fakirdik. Oysa çok, çok zengin. Kimi görsek ayağına kapanıyor, yalakalık yapıyordu para için.
Benimde yapmam gerekirdi belki. Sonuçta para paradır.
Ah, hayır. Ben asla onurumu kirlenmiş bir ayakkabıyla silecek kadar gurursuz değildim.
Biz çok farklıydık onunla. O bana başka bakardı, ben ona. Gülüşlerimiz, ellerimiz, ten rengimiz, kokumuz ve daha pek çok şey. Tek ortak yanımız boyumuzdu belki. Birde aynı yastığa baş koyacak oluşumuz...
"Sen gelmezsen bende gelmem ama!"
"Hmm... Emin misiniz bayım buna?"
Kararlılıkla başını salladı. "Hem de adım kadar!"
Emin misin der gibi bakmaya başlayınca şişirdiği yanaklarını saldı.
"Belki... belki uzaktan izlerdim. Ama yanına asla gelmezdim."
Susup bakışlarını kaçırdı. İlk defa detaylıca izlemeye başladım onu. Bembeyaz bir teni vardı ama yüzü hafifçe kızarıyordu. Dudakları benimkinin aksine ipinceydi ve burnu küçücüktü. Yanağında birkaç ben vardı, simsiyah tutumlar gözünün azıcık yukarı hizasında bitiyordu.
Bana baktı.
Gözleri çok güzeldi.
" Gitsem, azıcık da olsa özler miydin beni? "
"Gitmene gerek yok ki özleyeyim."
"Bu- bu ne demekti?"
Omzumu silkip masadan kalktım. "Dur!" diye bağırdı arkamdan ama hesabı ödemekle meşgul olduğundan gelemedi.
"Ne demek istedin? Jimin!"
Biraz sonra koşup yetişmişti bana. Kolumdan tutup kendine çevirdi beni. Hızlı hızlı nefes alıyor, göğsü inip kalkıyordu. Birkaç saniye normal nefes alabilmek için bekledi.
