Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(JK'in modda yazar arkadaşlar bir süredir ama düzelicez be ĞQMDŞCMVM)
Taehyung'tan:
Anne ve baba sevgisinden yoksun insanlar büyüyemezler. Derinlerde bir yerlerde hep eksiktirler. Meyvesiz bir ağaç gibi, sonu gözükmeyen gökkuşakları gibi. Koparılmış bir çiçek misali çabuk solarlar.
Kendimi bildim bileli hep eksik hissetmiştim. Hatırlıyorum, daha beş yaşlarında küçük bir çocukken bile bu köyden gitmenin hayallerini kurardım. Neyseki sonradan hayatıma Jimin girmiş, bana hiç sahip olamadığım gücü bahşetmişti. Anne ve babamdan değil, ondan öğrenmiştim ben sevmeyi de, sevilmeyi de, güçlü durmayı da.
Şimdiyse bunların hepsi boşa gibiydi. Küçüklüğümden bu yana hep onları memnun etmek, iyi bir evlat olmak istedim. Göğüslerini kabartarak anlatabilecekleri, gözlerinin gururla parıldayacağı o evlat...
Ama niye? Gerçek ailem bile değillerdi.
Bunun hesabını bana kim verecekti? Kim getirecekti bana çocukluğumu? Kim gerçek ailemin akan gözyaşlarının bedelini ödeyecekti?
Kendimden utanmıştım be ben yıllarca. Kişiliğimden, sevdiğim şeylerden, yönelimimden, hatta hayatımdan utanmıştım. Kendimden nefret ederek büyümüştüm, hep bir şeyleri gizlemek zorundaydım.
Lanet olsun ki bunları geri alamayacaktı kimse.
Sabah uyanıp kahvaltıya indiğim gibi ikisi de önümde diz çöküp başlarını bile kaldırmadan benden özürler dilemişlerdi. Biliyorum, Jungkook sayesindeydi o da. Özür dilemelilerdi hayatımı mahvettikleri için. Ama bu gerçekten de sahici bir özür müydü, sanmam. Onlar hep iğrenç varlıklardı. Bunu daha dört yaşımda çocuk aklıyla annemin inci kolyesini taktığım için karşılık olarak bayıltılana kadar dövülüp, o soğuk gecede bodruma kitlendiğimde, aç susuz ölmemek için Tanrı 'ya yalvardığımda anlamıştım ama işte, ailemdi onlar. Bir gün düzeleceklerini umdum. Beni sevmelerini, ne olursa olsun arkamda durup beni desteklemelerini...
Hataydı belki ama çocuktum işte. Çocuklar böyledir. Bu onların suçu değil ki.
Neyseki bu esaret bugün son bulacaktı. Amcam olacak olan şahısla buluşmaları için evden çıkmış, biraz uzaktaki Seokjin hyungun arabasına saklanmıştık. Onu da komşulardan ödünç almış dikkat çekmemek adına. Çok zekiydi gerçekten...
Şimdiyse sessizce yolda ilerliyorduk. Önümüzde mesafeyle polislerle dolu bir araba vardı normal görünen. Jungkook ve Jimin elimi tutuyordu destek vermek için.
Ve ah, unutuyordum. Jungkook Jimin'i sabahın köründe apar topar getirmişti Busan'a. Ona minnettardım çünkü bu hayatımın en büyük, en acılı ve heyecanlı günüydü. Jimin'siz yapamazdım. Kardeşim, dostum olamadan yapamazdım. O da bunun zaten farkındaydı. İşte bu yüzden onu seviyordum. Onunla kelimelere ihtiyacımız yoktu. O beni her zaman anlardı.
