Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Her insanın kendi odacıkları vardı zihninde yalnızca kendini yaralamak için yarattığı.
🏳️🌈
Sevmek neydi?
Ailenizi severdiniz. Kendinizi severdiniz. Yolda gördüğünüz köpeği, öylesine kokladığınız bir çiçeği yahut belirli bazı şeyleri severdiniz ama sevgi kalp denen organa göre neyi temsil ederdi? Sevmek ve aşkı birbirinden ayıran temel özellik neydi?
Yoongi ve diğerleri gideli sadece bir gece olmuştu. Moonbin kollarımda uyanmıştım. Güneş bile gökyüzünde yeni yeni konumlanıyordu aslında. Ama içimde bir sıkıntı vardı. Geçmeyen bir hıçkırık misali irite eden bir his.
Özlemiştim. Asıl sebep buydu belki. Çok olmamıştı ama çok özlemiştim ben onu. Onunla uyuyamamak, onunla uyanamamak felaketmiş, eksik hissettiriyormuş. Bu sabah bunu anlamış bulunuyorum.
Aklımı kurcalayan onlarca şey vardı. Tipik sınav kaygısı, Taehyung'un mektubu, Karina'nın neden Yoongi ile beraber gittiği, Yoongi'nin yokluğu... Bebek gibi oturup ağlamak istiyordum. Bencilce bir şekilde tüm bu sorunlara rağmen aklımı en çok meşgul eden Yoongi'ydi. Onu istiyordum işte. Adamımı istiyordum.
İç çekmeyle beraber kollarımda huzurla uyuyan çocuğun saçlarını okşadım. Acaba ne görüyordu rüyasında? Birkaç saat önce sayıklıyor ve terliyordu. Şimdi iyi miydi? Rüyalarında mutluluğu bulabilmiş miydi?
Ben şahsen bulamamıştım. Ne kadar uyumaya çalışsam da, gözlerim yalvarırcasına yansada gözüme pek uyku girmemişti. Aylardır olduğum bu yer yabancılaşmıştı sanki birden bire.
Sonra fark ettim ki, asıl yuva benimsediğim Yoongi'nin kollarının arasıymış. Ben onu benimsemişim tümüyle.
Ah, Yoongi... Aklımı çok meşgul ediyordu. Bende onun aklımda mıydım? O da benimle olan anılarını başa sarıp sarıp aptal bir sırıtışla izliyor muydu? O da...o teması hatırladığında utanıyor, dudakları karıncalanıyor muydu?
Uyanık kaldığım süre zarfınca bunu arzuladığımı keşfettim. Evet, beni düşünsün istiyordum sürekli. Beni unutmasın aslında. Onca söze rağmen beni bırakır korkusu içimde kor gibi yükseliyordu. Bu ona güvenmediğimden değil, kendimi yetersiz bulduğundandı. Hala kendimi ona layık göremiyordum. Onun o büyük saf sevgisine yakıştıramıyordum işte. Ezikliğimden de kaynaklanan bir dürtü olabilir bu. Düşüncelerimin ne kadar yersiz olduğunun, beni aldatacak kadar kötü biri olmadığının da bilincindeyim.
