Bırak gizli kalsın

🤍

Sabah Esma ve Elif'in sesleriyle gözlerimi araladım.

"Esma bak sessiz konuş, kızlar uyanıcak."
"Asıl sen sessiz konuş,senin yüzünden uyanıcak'lar"

"Sabahın köründe telefonla tık tık mesajlaşan bendim sanki"

"Elif'cim kendi işine baksaydın bu iş bu kadar uzamazdı"

"Bak hala uzamazdı diyor ya.."

Ahsen"kızlar noluyor sabahın köründe neyi tartışıyorsunuz"

Esma "bak şimdi................"

Ahsen "bu muydu bir mesajlaşma için mi kavga ediyordunuz. Kızlar yaaa "

Elif beni görünce"Bravo kızıda uyandırdın."

"Hah benmi uyandırdım sen kendine bak be"

"Kızlar yeter!" Telefonumu elime alıp saate baktım saat daha 6:30 du. Ben onlara sinirli sinirli bakarken geri yatağıma döndüm ve gözlerimi kapattım.

İçime büyük bir korku düşmüştü.
Ya Miraç dönüşte bizi takip ettiyse ve benim yetimhanede kaldığımı öğrendiyse.
Aklıma daha kötü senaryolar geliyordu.

Kalkıp üstümü giydim okula doğru yol aldım. Kızlar arkamda gözükmüyordu.
Pekte umursamadım. Saat daha erkendi.
Otobüse bindim ve okula yakın durakta indim.
Okula doğru giderken içimde bir korku vardı hızlı adımlarla merdivenleri çıktım ve sınıfa girdim.
Sınıfta sadece Miraç vardı.
Onun yanına doğru adımlarken o bana iğrenç bir sırıtışla bakıyordu.
"Evine gittin ha" güldü.

"E-evet nolduki" sesim titremişti. Yoksa yetimhaneye gittiğimi mi öğrenmişti.

O buna daha çok gülerken " ama fotoğraf lar hiç öyle söylemiyor Miray"

"Ne fotoğrafı"

Bana çantasında Mertle sarılırken ki fotoğrafları gösterince gözlerim dolmaya başladı.

"H-hayır düşündüğün gibi değil" 
"Ah dur bir tane daha var"

Ben dikkatklice çıkardığı fotoğrafa bakarken kalbim delice atmaya başladım.

Bu ben değildim. Bana çok benzeyen birisiydi.
Ama o kişi Mert'ti. Otel odasında bir kızla sarmaş dolaştı.

"O kişi ben değilim gerçekten inan bana"

"Ağlama masum kız. Göz yaşlarını şimdi tüketme az sonra arkadaşların gelince daha çok ağlayacaksın. Bakalım arkadaşların ne diyecekler"

Ben dediği şeyle daha çok ağlarken kızlar sınıfa girmişti.

Miraç "hadi bakalım başlıyoruz."

Elif" neye başlıyoruz. Miray sen neden ağlıyorsun."

Esma "miroş iyimisin"

Ahsen"Miray yorgun gözüküyorsun"

Miraç" ah kızlar sakin olun arkadaşınıza bir şey olmadı. Yorgun olması çok normal değilmi Miray"

Ben ona nefret dolu bakarken o devam etti.
"Vermeyi unutuyordum. Bunu bilmeye en çok sizin hakkınız var alın alın."

Elif"ne diyorsun sen ya ver şunları"
Elif fotoğraf'ları sinirle alırken yüzü bir anda değişti. Ve bana hayal kırıklığı ile baktı.

"Gerçekten o kişi ben değilim"

Esma" Miray bu sen olmazsın"

Ahsen "şaka dimi bunların hepsi şaka"

Elif "hayır şaka değil. Hepsi gerçek."

Ben ona şaşkınlıkla bakarken o bana nefret dolu bakıyordu.

"Hayır gerçekten fotoğraftaki ben değilim. İnanın bana"

Elif gözlerini benden çekip kızlara Bakarak;
"Kızlar ben kantine iniyorum geliyormusunuz. Burası bir havasızlaştı"

Ahsen "geliyorum burada daha fazla duramıyıcam.

Kızlar giderken yüzlerinde gördüğüm
Elif'in nefret
Ahsen'in acıma
Esma'nın ise hayal kırıklığıydı.
Bu hayatta tek arkadaşlarım olan kişileride kaybetmiştim.
Miraç'ta yanımdan giderken bana acıyarak baktı ve gitti.
Bu kocaman sınıfta tek başıma kalırken artık hiç bir şeyin eskisi gibi olmayacağını anlamıştım.

Beğenmeyi ve satır arası yorum yapmayı unutmayın 🖤

Instagram: birakgizlikalsinhikaye