ATEŞTEN BUZ

"Özel Bölüm / 1"

"ÖZEL BÖLÜM / 1"

🗝️

"Oğluma,

Sana annenin ölüm haberini verdiğim zaman, 'Ölüm tüm yolları ayırır' demiştim evlat, hatırlıyor musun? Eğer bu mektup eline ulaştıysa, ölüm bizi ayırmış demektir.

Sana ve Kumsal'a, bu satırları kalp hastası olduğum günün sabahından yazıyorum. İkiniz de hiçbir şeyden habersiz bir şekilde sıcak yataklarınızda mışıl mışıl uyuyorsunuz. Az önce geldim yanınıza, üzerinizi örttüm. Dışarıdaki zemheri soğuğa inat ikiniz de inatla üzerinizdeki yorganı tekmeliyorsunuz. Şimdilik sizi üşümekten kurtaracak, yere attığınız yorganı bıkmadan usanmadan üzerinize örtecek bir babanız var. Peki ya ben gittikten sonra ne olacak? Kim örtecek üzerinizi? Kim üşümenizi engelleyecek?

Sanırım bu soruyu asla yanıtlayamayacağım.

Sen Kumsal gibi değilsin evlat. Acını dışarı vurmayı sevmezsin. İçten içe kendini yer bitirir ama kimseye belli etmezsin. En kötüsü de budur aslında. Sana bu durumda söyleyebileceğim tek şey, acını zamanında yaşa. Sen içine attıkça, üzerine yenisi eklenecek ve bir çığ gibi büyüyecek acın.

Bu ilk ölüşüm değil Karan. Ben annenin ölüm haberini aldığım o günün gecesinden beri içten içe, elim kolum bağlı bir şekilde ruhumun yavaş yavaş ölüşünü izliyorum. Babalar, evin çınarıdır. Ben Kumsal ve senin babandım. Evimizin çınarıydım. Fakat annenin ölümüyle birlikte, Allah bilir ya, şiddetli bir rüzgar esti sanki. Tüm yapraklarımın döküldüğünü hissettim.

Ne kadar üzüldüğünü, ne kadar büyük bir boşluğa düştüğünü anlayamam. Ben senin kadar şanslı değildim evlat. Benim hiç 'babam' yerine koyacağım bir adam olmadı. Bana sahip çıkmadı kimse. Çocukluğum bir enkazdı ve ben o enkazdan sadece sağ çıktım, sağlam değil.

Elbet üzülecek, elbet acı çekeceksin. Hayatın kanunu bu. Acını yaşayacaksın ama kendini bırakmayacaksın. Bazı insanlar çoktan ölmüştür ama yaşamak zorundadırlar. Zamanı gelince de eksik olan toprak, üzerlerine atılır. Ben de öldüm fakat sizin için yaşıyorum evlat. Gün geldiğinde, eksik olan o toprağı kendi ellerinle atacaksın üzerime.

Kızıma olan ilginin farkındayım. Fakat bunun önüne geçemiyorum. Kül olacağını bile bile ateşe sevdalanıyorsun, yapma. Benim küçük kızım sana çok fazla. Kalbine söz geçir, onun için çarpmasın. Her insan ilk başta iyidir. Önemli olan sonunda nasıl olduğun.. Senin sonunu görüyorum. Sen kötülük girdabına kapıldın çoktan. Kızımı da sürükleme peşinden. Umut verme ona. Sevme onu. Bir abi gibi sahip çık, bir baba gibi saçlarını sev, bir anne gibi sarıl ona ama ileriye gitme.

Bu hayatta ; ya iyi olarak ölürsün, ya da kötüye dönüşecek kadar uzun yaşarsın. Ben ikinci seçeneğim. Kötüye dönüşecek kadar uzun yaşadım, yaşamaya da devam ediyorum. Her geçen gün bataklığa batıyor, kurtulmak için çırpınıyor fakat başaramıyorum.