Mila her zaman annesine babasını sorduğunda onun hakkında bir şeyler söylemesini istemişti. Ama öyle olmadı...Onu asla öğrenemedi.
Mila aşk çocuğu değildi, fakat annesinin bir tanecik meleği olduğunu biliyordu.
İşlerin sarpa sarmaya başladığı nokta...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Twenty Sixth
"Sevgili kız kardeşim..."
Korku insanın içerisine işleyen ve en ufak durumda kendisini hatırlatan bir etkendi. Korkular en derin karanlığımızdı. Herkes korkar, Leticia ise daima yalnızlıktan korkardı. Yalnız olmaktan, yalnız ölmekten, yalnız acı çekmekten... Yalnız.
Mila onun karanlıktaki ışığıydı. Leticia onu ilk hissettiğinde yalnızlığı son bulmuş ve üzerindeki kara bulutlar dağılmıştı. Fakat yerini başka bir korku almıştı. Kaybetme.
Amerika da sakin bir hayatı vardı. Benliğinin unutulduğu hiçliğin ortasında kocaman bir evde yaşıyor, tüm gün doğacak çocuğunu kardeşlerinden saklamak ve korumak için öğrenebileceği tüm büyüleri kitaplardan öğrenmeye çalışıyordu. Zamanında Grindelwald için çalışan, o yakalanınca bir şekilde ortadan kaybolan birisi yardımıyla kara büyücünün birkaç kitabını elde edebilmişti. Zor olmuştu ama çocuğu için yapabileceği yalnızca birkaç şeyden birisiydi.
En zor kısmı ise yalnız doğum yapmaktı. Onu kucağına aldığında Leticia'nın göz yaşları birbiri ardına akmaya devam etmişti. Karanlıktaki güneşi... Yalnızlığının dermanı.
Rodophus sakince içeriye girdiğinde Leticia Mila'yı düşünmeyi bırakıp etrafına bakmaya devam etti. Nerede olduğunu tam olarak kestiremiyordu. Gün ışığı girmeyecek bir yerdeydi. Bodrum katı olduğu kesindi. Ama bildiği tek şey gündüz vakti ormanda olduklarıydı. Kuşların cıvıltıları, Rodophus kapıyı açtığında kulaklarına dolan sesten anlamıştı.
"Beni bulman uzun sürdü abicim!"
Rodophus öfkeyle Leticia'ya yaklaştı ve saçını kavradı.
"Ailemizin adını lekeledin. Sen ve o kızın bunun bedelini ödeyeceksin!"
"Ona zarar vermene izin vermeyeceğim Rodophus! Seni öldürmekten beter ederim, her gün ölmek için yalvarırsın bana!"
"Bu sözleri benim söylemem gerekiyor kardeşim!"
Kafasını duvara vurup saçını bıraktığında Leticia yaşadığı acıyla hafifçe inledi.
"Onu da senin gibi acılar içinde öldüreceğim Leticia! Azkabanda yıllarca sana yapacağım işkenceleri düşünerek geçirdim."
"Sen delirmişsin!"
"Ah, evet! Evet, evet."
Attığı kahkahanın ardından gönderdiği lanetle birlikte Leticia acı içinde yere düştü. Dudaklarını bastırdı. Ağzından çıkacak her acı dolu iniltinin Rodophus için zevk olacağını biliyordu.
