Mila her zaman annesine babasını sorduğunda onun hakkında bir şeyler söylemesini istemişti. Ama öyle olmadı...Onu asla öğrenemedi.
Mila aşk çocuğu değildi, fakat annesinin bir tanecik meleği olduğunu biliyordu.
İşlerin sarpa sarmaya başladığı nokta...
Hataların her zaman bir bedeli olur. Annesi, geçmişte yaptığı hataların bedelini hala ödemeye devam ediyordu. Babası, bazı hataların sonuçlarına katlanmak zorunda kalıyordu. Ve Mila, bir hata sonucu dünyaya gelmişti.
Hatalar insanların ders almasına, daha da güçlenmesine neden olurdu. Yaptığın hatanın sonuçlarından çıkarım yapmayı öğrenirdin. Fakat Mila için babası belki de hiç görmek istemeyeceği bir hata yapmıştı.
Yıllar önce annesinin günlüklerini karıştırırken bir şeye rastlanmıştı. Bir resim, kafatası ve ona bağlı sekiz şeklinde dolanmış yılan sembolü... Görüntüsü korkutucuydu ama onun kötü bir işaret olduğunu annesinin günlüklerini okuduğunda anlamıştı.
Şimdi ise kolunu hızla kapatan babasına baktı. Elindeki kurabiyeleri sıkı sıkı tutarken, gözleri istemsizce koluna takılıp duruyordu.
"Sen... Annem o işaretin iyi olmadığını söyledi baba... Sen kötü birisi misin?"
"Mila!"
Snape kızına yaklaşmaya çalıştığında Mila, adım adım ondan uzaklaşıyordu.
"Ben... benden uzak dur baba!"
Gözyaşları ona isyan edercesine akmaya devam ediyordu.
"Mila sakin olmalısın! Bu işaretin hiçbir önemi yok. Ben kötü değilim. Mila benden uzaklaşmana izin veremem. Seni de kaybedemem."
"Bir daha olmasını istemiyorum. Annemin acı çektiğini görmek istemiyorum. O çok kötü zamanlar geçirdi. Bunu ona yapmana izin vermeyeceğim baba!"
Mila bir kriz anında gibiydi. Şaşkınlığı, öfkesi, anıları gözlerinin önündeydi. Annesinin gördüğü şiddetleri okurken hissettiği duyguları tarif edemiyordu. Korku, endişe... Her an saldıracakları düşüncesiyle kaçan uykular. Belki o zamanlar altı yaşındaydı ama o zaman yaşananlar unutulmuyordu işte.
"Mila hiçbir şey bildiğin yok!"
"Anlat o zaman!"
"Bunu sana söyleyemem. Bana güvenmelisin, seni veya anneni tehlikeye atacak hiçbir şey yapmayacağım. Onu kaybetmeyeceksin Mila."
Mila elindekini bırakıp koşarak babasına sarıldığında Snape derin bir nefes alıp kızına sarılmıştı. Değer verdiği şeylerin elinden bir bir alındığına tanık olurken, bunun tekrar olmasına müsaade etmeyecekti.
"Seni de kaybetmek istemiyorum baba, neden annemle birlikte olamıyorsunuz ki?"
Sesi ağladığından dolayı boğuk bir şekilde çıkarken Severus yalnızca kızının saçlarını okşayıp başına küçük bir öpücükler kondurmakla kendisini avutuyordu. Birbirleri ile asla birlikte olamayacakları gerçeği ile yüzleşiyordu.
"Seni arkadaşım olarak görmedim. Arkadaşım değildin Severus! Seni sevdim, Lily bile sana bu kadar değer vermemiştir. Senin için kavga ettim, senin için dayak yedim ve ben sırf seni sevdiğim için evlilikten kaçtım! Yine olsa yine seninle yatardım."
"Sen bu değilsin Leticia."
"Evet değilim! Bana ihanet ettiniz, hepiniz. Ama hala seni sevdim, lanet olsun seni sevdim ben!"
"Senden nefret ediyorum Leticia, anladın mı? Asıl bana ihanet eden sensin, duygularıma ihanet ettin. Lily'e ihanet etmeme sebep oldun!"
Leticia çılgınca saçlarını dağıttı ve sağa sola yürüyüp söylenmeye devam etti.
"Lily, Lily... Tek bildiğin o, o sürtükte ne buluyorsun ki! O James ile evli. Onun karısı, onunla sevişiyor, onu seviyor, ondan çocukları olacak ve sen sadece bir köşede oturup izleyeceksin Snape!"
Snape attığı tokat ile birlikte şaşkınlıkla birbirlerine bakan iki insan... Hatalar birbiri ardına birbirini kovalayan hatalar...
"Git buradan Leticia... Git ve bir daha gelme!"
"Yapılan hataların geri dönüşü yoktur Mila! Leticia'ya yaptıklarım onun sevgisinin kaybolmasına yetmişti. Biz birlikte olamayız. Birimiz sever diğerimiz hep arkadaş kalırız."
Mila bir adım geri çekildiğinde babasının gözlerinden akan yaşlara tanık oluyordu. Snape göz yaşlarını silmeye tenezzül etmiyordu. Her şey göründüğü gibi iken çabalaması boşunaydı.
"Onu... seviyorsun. Ama annem artık seni... sevmiyor!"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
