Belonging Season (COMPLETED)

Chapter 27

 MYSTERY. 

I had a very bad dream last night. It felt so weird. I even have to drink water to ease the anxiousness away. 

Ilang minuto... o oras pa bago ako tuluyang nakatulog muli. Nagising lang ako ulit dahil sa tunog ng aking alarm clock. 

Pumasok ako sa skwelahan na iba ang awra ng paligid. It's not like I always see them smile at me, but today, they're looking at me like I have done something... more than just being Eliz's daughter. 

Nagsimula nang magdiscuss ang prof namin. Absent si Milleth. Hindi rin siya nagtext sa akin tungkol sa pag-aabsent niya. 

Si Jamira ay absent rin. Madalas naman silang nagsasabi sa akin kapag aabsent sila dahil ako madalas ang tinatanong ng teacher tuwing attendance. 

Hindi ako maaalalahaning tao, pero si Milleth kasi iyon. Hindi naman iyon nawawala nang hindi nagpapaalam. Kahit nga sa cafe lang pupunta, nagsasabi pa iyon. 

Is this the time where they realize that I don't deserve to be their friend? 

Why does it sting like a poison? Why does it hurt? 

I have always told myself to prepare and be always open to the possibility of them unfriending me. Every morning when I wake up, the thought of losing the only friends I made, always crosses my mind.

I've been walking lifeless; the only thing that makes me move is the air around me, like I've been walking around in circles, no end point. Pakiramdam ko ay naglalakad lang ako nang walang patutunguhan

Ano na naman 'to?

I went home and sat down on the sofa, not knowing what to think about first. Not knowimg what to do first.

Malakas na tunog ang narinig ko mula sa pagkakabukas ng pintuan.

Si Papa?

"Sabihin mo umalis ako." diretso niyang sabi nang makita ako at mabilis na pumasok sa kwarto niya. Isinarado niya ron ang bintana bago tuluyang ini-lock ang pinto.

Fucking hell?

Wala akong alam kung ano ang nangyayari pero bigla nalang akong kinabahan dahil sa inakto niya.

Dahil nakasarado ang pinto, narinig kong kumatok ang tao sa labas.

Palapit nang palapit sa pintuan ay palakas nang palakas ang katok.

My heart isn't in its normal pace but I have to open this door up because no one's here except for me to do so.

"Saan ang papa mo?" bugad ng lalaking nakauniporme ng pulis.

"Sabihin mo umalis ako," My father's voice echoed like the ring of a bell.

Paulit-ulit. Nakakabingi.

"U-umalis." tanging sagot ko sa mahinang boses.

I looked like a normal person answering the question, but deep down inside the littlest nerve cell in my body, I am shaking, more than the highest magnitude of an earthquake in record.

"Hayop talaga magtag si Fuentes." bulalas pa ng isa pang lalaking nakauniporme rin. Pagkatapos ng ilang segundo ay tumingin ulit sila sa akin.

Magtago?

Bakit magtatago?

"Hindi mo alam kung saan pumunta?" usisa pa ng isa.

I shook my head with the fear to stutter.

I was so nervous. So nervous, that even with the little distance, I can't understand a thing or to about their conversation..

Tagalog lang naman iyon, pero hindi ko maintindihan.

Umalis rin sila nang walang paalam nang wala silang nakitang anino ng tatay ko.

Umupo ulit ako sa inuupuan ko kanina habang nakatitig sa kawalan.

"Aray," singhap ko dahil sa mahigpit na hawak ni Paoa sa braso ko.

"Ilang beses ko bang sasabihin na huwag mong hahayaang nakabukas ang pinto ng bahay?" nangangalaiting tanong niya.

He's scolding me for leaving the TV on the last time. Now, because of leaving the door open.

Only mindless malevolence could reason out his sudden outburst.

Hindi ko kasi nagawang isarado ang pinto dahil sa kaba, takot at gulo ng utak ko.

I never knew I had to earn a bruise for every scold that I don't even deserve.

Pwede niya naman akong pagsabihan ng maayos. Pwede naman siyang magsalita ng mahinahon.

Pero bakit nga ba hihilingin ko pang magbago siya? He's been like that my whole life. I'm disappointed, but I'm not surprised.

Makalipas ang ilang minuto ay lumabas ulit siya ng bahay. Nakajacket na itim, at nakashades... kahit wala ng araw.

I shook my head and did utter any word.

To:Jepp
Hey. Pwede ba tayo mag usap?

When I said I needed to equalize his efforts, I mean not minding to text him first also, asking about his whereabouts, and stuffs like that.

From: Jepp
Ah, busy ako buong linggo. Huwag ka na munang mag text.

Napakunot ang noo ko? Busy? Does he have to say, "huwag ka na munang mag text"?

It's kinda rude for me, but I shouldn't say anything. Kasi noong ako naman ang hindi maganda ang pagtrato sa kanya wala naman akong narinig na reklamo galing sa kanya.

This is what about this.

But then, I'd be too judgmental. I need to atleast ask someone.

Wala naman akong kilalang iba bukod kay Milly at Jam. At nahihiya rjn akong magtanong kay Jamira sa mga ganitong bagay.

Like yesterday, she's out of reach and I can't do anything because we have no other means of communication aside from texting.

Bumukas ang pinto at iniluwa nito si Mama na magulo ang buhok at may amoy ng... itlog?

"Ano pong nangyari sa inyo?" tanong ko agad at kinuha ang plastic ng mga pinamili niya.

"Ay, may naglalaro lang na mga bata doon sa palengke hindi ko nakita kaya napuruhan ako," sagot niya. Pero hindi ako naniniwala.

Walang tinderang papayag sa pagbabatuhan ng itlog.

She cried silently, but I know she is really sad, and tired... and wrecked.

" Kung darating man ang panahon, na malalaman mo ang lahat... sana mapatawad mo kami ng paa mo."

Word of the chapter: malevolence

n. the desire to cause pain for the satisfaction of doing harm.