KARIŞIK HAYATLAR

i k i

selaamm
keyifli okumalarr.

•

"Peki ya nasıl bir kızdı? Nasıl konuşuyordu? Ne bileyim işte...sizinle hiç konuştu mu? Konuştuysa ne dedi?"

Hani delirmemek için kendinizi zor tuttuğunuz bir an olur ya. Ben tam da o andayım. Annem 'yeni' kızı hakkında bilgiler toplarken ben kaşlarımı çatmış ona bakıyordum.

Neden bu kadar hevesliydi?

Herhalde o kızı eve sokmayacaktı değil mi?

"Bakıyorum da çok meraklısınız, Esra hanım. Ne oldu? Ona burada yaşaması için teklif göndermeye mi karar verdiniz?"

Annem kaşlarını çatarak yüzüme baktı.

"Manevi ailesinin durumu o kadar da iyi değilmiş. Bizi kabul ederse neden yanımıza almayalım ki? Senin iyi bir eğitim hakkın varsa onun neden olamasın? Gözünü açtığın ilk andan beri altın tepsinin içinde büyütülüyorsun. Başkalarının da bu hakkı olamaz mı? Seni çok şımarttık. O yüzden zaman geçtikçe böyle ukala olmaya başladın zaten." Annem burnunu kıvırıp yeniden gözlerini abimin yüzüne dikti. O sorularını sormaya devam ederken ben koltuktan kalkıp merdivenlere yöneldim.

Seni çok şımarttık.

O yüzden zaman geçtikçe böyle ukala olmaya başladın zaten.

Gözünü açtığın ilk andan beri altın tepsinin içinde büyütülüyorsun.

Senden nefret ediyorum!

Odama girdiğimde kapımı sert bir şekilde kapattım. Nefesim daralıyordu.

Hızlıca pencerenin önüne gelip açtım ve derin derin nefeslerle havayı içime aldım. Gözlerim dolunca pencereyi kapatıp içeri geçtim.

Komidinin çekmecesinde sakladığım ilaçlarımdan birini hızlıca alıp ağzıma attım ve yatağa oturarak beklemeye başladım. On, on beş dakika kadar sonra etki etmeye başlıyordu ve ben o zamana kadar nefes alamıyordum. Yani alıyordum ama alamıyormuşum gibi hissediyordum. Psikolojik bir şeymiş.

Belim ağrımaya başladığında sırtımı yatak başlığına yasladım. Gözlerimi kapatmak istiyordum ama kapandığı anda da anılardan kurtulamıyordum. Yine de ben güçlüydüm değil mi? O yüzden korkumu kenara attım ve gözlerimi kapattım.

Tamam...harika gidiyorsun.

"Siz kimsiniz?"

"Ben senin tanıdığın ama tanımadığın biriyim. Yanımda olmanı istiyorum. Olursun öyle değil mi? Hadi gidelim."

"Ama ben abimi bekliyorum."

"Sorun değil, abinin her şeyden haberi var."

Gözlerimi hızla açtığımda nefes nefese yerimde doğruldum. Ayağa kalkıp pencereyi bir kez daha açtım. Soğuktu ama benim kadar değildi.

Biraz daha bekledikten sonra kendimi rahatlamış hissediyordum. İlaçlar bana iyi yönde etki gösteriyordu. Tabii her iyi şeyin kötü tarafları da vardı. Mesela bu ilaçlar sayesinde zihnim bulanıyordu. Çoğu zaman iştahım olmuyordu, uyumak istiyordum ama uyuyamıyordum.

Yine de beni rahatlattığı gerçeği hepsinin üzerine basıp geçiyordu. Psikolojik bir şey olsa da cidden nefesim geri geliyormuş gibi hissediyordum. Ve bu his paha biçilmezdi.