KARIŞIK HAYATLAR

a l t ı

selamm
nasılsınız?

bol bol yorum atın, olur mu? tek motivasyon kaynağım yorumlarınız<33

✮

Hayat garipti.

Milyonlarca insan vardı ve hepsi de birbirilerinden farklıydı. Duyguları, düşünceleri, korkuları, yüzleri ve hisleri.

O yüzden merak ediyordum.

Acaba benim yerimde başka birisi olsaydı nasıl davranırdı? Ailesini zaten önemsemez her şeyi bırakıp gider miydi mesela? Ya da kalmayı seçip benden daha güçlü mü olurdu?

Yani tüm yaşananları ben değil de başkası yaşasaydı... bir şeyler değişir miydi?

Bilemiyordum. Belki de değişirdi. Belki de o kişi benim kadar korkak olmazdı. Belki de daha güçlü olur ve çoktan hayatını düzeltirdi.

Mesela şu anda oturduğum koltukta süt dökmüş kedi gibi Alp ile Hakan'ın konuşmalarının bitmesini bekliyordum. Güçlü olsaydım buna gerek kalmazdı. Eğer güçlü olsaydım benim hayatımı yönetmelerine izin vermezdim.

Olamıyordum.

Olamayacaktım.

"Ses cihazına gerek var mı, baba? Zaten okulda beden dersi falan var. Hem üzerini değiştirecek, hem birileri yanında olacak... Bence takmasındansa takmaması daha güvenli."

Hakan başını iki yana sallayarak onu reddetti.

"Olmaz. Buna güvenmiyorum. Tek bir saniyede kendine birini bulup her şeyi söyleyebilir." Birkaç saniye bakışlarını yüzümde gezdirdi. "Yapmadığı şey değil sonuçta..." dedi imâlı bir sesle.

Ondan kaçmaya çalıştığım, bu cehennemden kurtulmaya çalıştığım için pişman olacağımı mı düşünüyordu gerçekten? Hiç pişman değildim. Elime geçen ilk fırsatı değerlendirmiştim ancak başarısız olmuştum.

Cezası ağır olmuştu.

Yine de denediğim için mutluydum. Bir kez bile olsa ondan kurtulmayı hissetmek bana birkaç haftalık güç vermişti. Tabii bunlar tahminen iki yıl önceydi. Zaten tüm bu cihazlar, kameralar benim kaçmamdan kaynaklıydı. Ondan önce bu kadar sıkı bir yönetim yoktu.

Her ne kadar kendi ayağıma sıksam da mutsuzluk duymuyordum. Rol yapmadan özgürce, tek bir saat olsa bile geçirmiştim işte. Beni rahatlatmıştı.

Aileme ulaşmama az kalmıştı mesela. Onlara her şeyi anlatmama..

Yapamamıştım. Yine olmamıştı.

Keşke şimdi de o cesarette olabilseydim...

Yaşım büyüdükçe sanki daha da korkaklaşıyor, daha da yorgun düşüyordum. Aslında normaldi çünkü her gün biraz daha umutsuzluğa kapılıyordum ama yine de bu beni tedirgin ediyordu. Git gide küçülen ruhuma etrafımdakiler uyum sağlayabilecekler miydi? Sanmıyordum.

Beni yiyip bitiren düşüncelerimden ayrılmamı sağlayan yeniden Alp'in sesi olmuştu.

"Hadi, baba. Ona güvenmiyorsun tamam da bize de mi güvenmiyorsun? Elif sana her zaman yardım ediyordu, konuya, plana hakim zaten. Bunun yanından hiç ayrılmaz olur biter. Özel yerlere gittiğinde Elif gider, genelde de Oğuz kontrol eder. Merak etme sana daha fazla karşı gelmeyecek, Elif onun hassas noktası zaten, biliyorsun. Asıl saçmalık bu kız için Elif'i hiçe sayması olurdu."