Aynada kendimi izliyorum ve soruyorum.
"Kimim ben?"
Zihnim yerinde değil. Kalbim acıyor, gözlerim doluyor. Kısık bakışlarım bazen odağını kaybediyor. Uzun süre de düzelemiyor. Saatlerdir bu banyodayım. Ölüyorum.
Ellerim artık kanlı. Ben de artık he...
Ellerimle başımı sararken gözlerimdeki yaşları daha fazla tutamamıştım.
Sessiz hıçkırıklarım odayı sararken dizlerimi daha da kendime çektim ve içim çıkarcasına ağlamaya başladım.
Uyuyamadığım otuz dokuzuncu saatdeydim ve ne yaparsam yapayım olmuyordu. Artık yavaş yavaş delirmeye başladığımı hissediyordum ve hiçbir şekilde rahatlayamıyordum.
Uyuyamadığım için başım çatlıyordu. Otuz dokuz saatin yarısını ağlayarak geçirmem de bunu tetikliyordu tabii.
Derin derin nefesler alarak rahatlamaya çalıştım.
Olmuyordu.
Bu oda çok havasızdı.Aldığım nefes bile bana dar geliyordu.
Yavaşça yatakta doğrulmaya çalıştım. Ayağa kalkmamla başım hafifçe döndü. Yatağın kenarından tutarak dengede durdum. Başım çok fazla dönüyordu ama buradan çıkmalıydım.
Sonunda odadan dışarı çıkabildiğimde duvarlardan tutunarak yukarı çıktım.
Saatin kaç olduğunu bilmiyordum ama daha sabah olmadığı gökyüzünün renginden belliydi. Hafif pembemsi, çoğunlukla mavi olan rengi bana huzuru yansıtıyordu.
Ev sessizdi.
Muhtemelen herkes rahat bir uykudaydı. Beni önemseyen yoktu. Zaten ne zaman önemsemişlerdi ki?
Yavaş adımlarla pencerenin önüne geldim ve sessiz bir şekilde onu hafifçe araladım. İçeri dolan soğuk hava ciğerlerime kadar ulaştığında derin bir nefes aldım.
İçimden dışarıda uzanmak geçiyordu. Belki o zaman uyuyabilirdim.
Aynı sessizlikle büyük camı açtım ve arka bahçeye çıktım. Bahçenin biraz ilerisinde bulunan büyük hamağı gördüğümde yüzümde bir gülümseme oluştu. Hamağın yanına geldim. Üzerinde bir battaniye vardı ve bu beni uzun zaman sonra mutlu eden ilk şey olmuştu. Ne kadar acıydı.
