Aynada kendimi izliyorum ve soruyorum.
"Kimim ben?"
Zihnim yerinde değil. Kalbim acıyor, gözlerim doluyor. Kısık bakışlarım bazen odağını kaybediyor. Uzun süre de düzelemiyor. Saatlerdir bu banyodayım. Ölüyorum.
Ellerim artık kanlı. Ben de artık he...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
KARIŞIK HAYATLAR. 9. BÖLÜM SEVGİ VE NEFRET.
❦
Dostoyevski, "Sevgi ile kin bir kalpte barınamaz" derken haklıydı.
Sevgi ve kin bir kalpte barınamazdı. Çünkü sevginiz ne kadar ağır basarsa bassın içinizdeki nefret o sevgiyi yok ederdi.
Sevgim yok olmuştu.
Uzun bir süre önce yok olduğunu bildiğim ruhumun gidişi bile canımı bu kadar yakmamıştı.
Acı bu kez somuttu.
Acı bu kez her yerdeydi.
Acı aynada baktığım gözlerimde, her gün bedenime bıraktığım izlerdeydi.
Kırmızıya boyanmıştım. Kana bulanmıştım.
İki hafta içinde her gün aynada kendime bakarken içimdeki kız çocuğunun bu sefer gerçekten nasıl acı çekerek yok olduğuna şahit olmuştum. Yanımda kimse yoktu. Her zamanki gibi yapayalnızdım.
Ailemi orada öylece bırakırken de, hastanenin önünde Hakan'ın arabasını görürken de, o arabaya binmek zorunda kalırken de, bana attığı tokadı hissederken de yapayalnızdım.
"Merak etme, baba. Planın istediğin gibi devam ediyor ve edecek de. Zümra'nın güvenini kazanmaya devam edeceğim. Zaten bana karşı katı değil.." Deyip gülmüştü. "İlk geldiğinde yaptığım hareketten sonra istemsizce içinde bir güven oluşturmuşum demek ki, bunu kolayca halledeceğiz."
Bunlar iki gün önce Hakan ve Oğuz'un mutfakta duyduğum konuşmalarıydı. İki haftadır havanın nasıl olduğunu bile önemsemeden ruhsuzcasına bahçede sabahladığım ve oradan içeri girmediğim için o kadar rahat olmalıydılar ama duymuştum. Benimle ilgili acımasız planlarından birini daha duymuştum.
Peki üzülmüş müydüm? Hayır.
Belki Oğuz hakkında yanıldığım için kendimi aptal hissetmiş olabilirdim ama üzülmemiştim.
Oğuz benim dostum değildi, arkadaşım değildi. Ona kendi hakkımda hiçbir şey söylememiştim. Rahattım.
"Zümra! Yemek hazır, babam seni çağırıyor." Oğuz yumuşak çıkarmaya çalıştığı sesiyle beni çağırdığında başımı çevirip uykusuzluktan kısılmış gözlerimi yüzüne diktim.
