İkinci şans

Bölüm 6

İyi okumalar....

Baran Doğan Demiroğlu'nun teklifini kabul edeli 1 hafta olmuştu. Konuşmamızın ertesi günü evime gidip kedilerim boncuk, ponçik, minik ve didi'yi alıp bir kaç parça eşyamıda toplamıştım. O gün orada uyandığım odanın artık benim odam olduğunu söylemişti. Herşeyimi yerleştirmiştim. Boncuk, ponçik, minik ve didi dördünüde sokakta ölmek üzereyken kurtarmıştım. Bu yüzden baran'ın köpeği geceyle anlaşmışlardı.
                                
                                        🖤

Yeni uyandım. Kendimi hemen sıcak bir duşun altına attım. Baran'ı 1 hafta içinde fazla görmemiştim. Sadece kahvaltılarda ve akşam yemeklerinde görmüştüm. Kendisi bir an önce nişan falan yapıp evlenmemiz gerektiğini söylemişti. Neymiş herşey usulüne göre olcakmış. Oldu paşam. Kısa bir duşun ardından bornozumla ve kafamdaki havlumla yatağıma adımladım. Şuan burda olmaktan nefret ediyordum. Kendi evimi özledim. Şimdi diyeceksiniz mis gibi evdesin niye özledin o harabeyi. Evet özledim o harabeyi çünkü o evde benim annemle ve abimle çok güzel anılarım vardı.

Kendimi düşüncelerimden sıyırıp yataktan kalktım ve üzerimi giyindim. Nerdeyse kalçama kadar gelen upuzun saçlarım çok bakımsız duruyordu. Ama kestirmicektim. Onun için.

Geçmiş:

"Anne sevmiyorum uzun saç. Uyuzum ben değişim istiyorum hep uzatamıyorum."

"Bir kendine bıraksan ne güzel uzayacak kızım o gür saçların. Hem ben seni uzun saçla merak ediyorum."

Şimdi:

Uzattım annem saçlarımı bak ama sen yoksun. Senin için 2 yıldır makas değdirmedim annem. Merak ediyordun. Şimdi upuzunlar ama sen artık merak edemiyorsun.
                                      🖤

Saat sekize geliyordu ve ben okula gitmek için kapıya doğru adımlıyordum. Baran paşamızın özel şöförüyle gidiyordum okula. İşede bir daha gitmeme ihtiyaç olmadığını söylemişti. Bana hava hoş. Yüzsüz.

                                       🖤

Derslerim bitmişti. İsmini dahi bilmediğim şoför beni kapıda bekliyordu. Size biraz kendimi anlatim. Ben Almira Yılmaz 20 yaşındayım okulumun bitmesine ve benim hayalimdeki gibi bir finans mezunu olmama 4 ay var. Derslerim çok ağırlaşmıştı çünkü son 4 ayımdı. Sonra ise gelsin iş hayatı.

Saat akşam beşe geliyordu ve ben eve yeni adım atmıştım. Artık eskisi kadar çok yorulmuyordum. Bu eve geldiğimden beri sadece okula gidip geliyordum. Evde çalışan güliz abla vardı kendisi çok tatlı bir kadındı. Malesef o evde olduğunda bile baranla sevgili rolü yapmamız gerekiyordu. Ama o yokken kolaylıkla tartışıp birbirimize beddualar okuyabiliyorduk.

                                  🖤

Odama doğru merdivenleri çıktım. Üzerimi değiştirdim ve yatağıma uzanıp biraz kitap okumaya koyuldum. Kapım tıklandı. 3 kere. Bu demek oluyorki kapıdaki Baran Doğan Demiroğlu. Gel dememle içeri girdi.

"Hazırlan. Dışarı çıkıcaz."
Öküz.

"Sebep?"

"Sevgilimin normal olarak arkadaşlarımla tanışması gerekiyor Almira."

"Tamam hazırlanırım."

Arkadaşlarının yanında paçoz gibi durmamam gerekiyordu koskocaman Baran Doğan Demiroğlunun yanına yakışmam gerekiyordu. Bu yüzden üzerime siyah vücudumu saran mini bir elbise giydim. Ayağıma da siyah bantlı stilettolarım. Yüzüme varlığı yokluğu belli olmayan bir makyaj ve saclarıma hiç birşey yapmadan serbest bıraktım. Saçlarımın bakımlı durup durmaması umrumda bile değildi. Siyah kabanımıda elime alıp merdivenlerden inmeye koyuldum.