İkinci şans

Bölüm 22

1.Kitabın finaliyle karşınızdayım canlarım iyi okumalarr...

Balayımızın bitmişti ve biz şuan jetden inmiş evimize doğru gidiyorduk.Hayatımın en güzel 2 haftasını yaşamıştım. Baranla heryeri gezdik, yaramazlıklar yaptık. Ve en önemlisi ne sürekli gelen mailler nede sürekli ortaya çıkan sorunlar vardı. Bi ara buraya kesin dönüş yapma kararı almıştık. Sonra olamayacağını anlayınca vazgeçmiştik. Maldivlerde ki evde o kadar güzel anılarımız olmuştuki Baran sadece bize ait olmasını istediği için evi satın almıştı. Para babası>
Bundan aylar önce katil olduğum için salya sümük ağlıyordum. İntihar etmek bile geçmişti aklımdan. Birde şimdiki halime bakın. Dünyanın en mutlu kadınıyım. Allah hepinize bir Baran nasib etsin güzel kızlarım. Aminnn.

Evimize giriş yapmıştık.

"Özlemişim evim evim güzel evim."
Baran güldü.

Baran bize doğru gelen Gecenin başını okşadı"Gece oğlum, kardeşlerin nerde senin?" Kardeşlerin mi yerim ya.
Gece anlamış gibi havladı ve benim güzel kızlarım minicik patileriyle pıt pıt bize doğru geldiler.

"Baran ben bunları yerim baksana Gece nasıl abilik yapıyor."

Baran miniği ve boncuğu kucağına aldı. Bende yere oturup Didi ve Ponçiği sevmeye başladım. Gecede ben yere bağdaş kurunca kucağıma yattı.

Dakikalarca çocuklarımızı sevdikten sonra Baran anneniz hiç yemek yemedi şimdilik çalıyorum onu diyerek beni elimden tutup ayağa kaldırmıştı.

"Ne hazırlayacaksın güzel karına?"

"Canın ne istiyor? İstediğini hazırlayayım."
Bu adam hayal ürünü gibi yaa. Kanka şey-

"Hmm ev yapımı hamburger yapalım."
Fast food yerken öldü...

"Tamamdır. Sen iç malzemeleri hazırla ben burgerleri kızartacağım."

"Tamam."

1 saat sonra hamburgerlerimiz hazırdı. Çok lezzetli görünüyorlardı.

"Hadi film bakarken yiyelim."

"Olur güzelim."

Baranla güzel bir aşk filmi izlerken hamburgerlerimizi yemiştik. Öküz gibi yemiştim yine.

Baran duşa girmişti bende mutfağı toplamıştım. Ve şuan dolaptan güliz ablanın yapmış olduğu pudingleri çıkarıyordum.

Baranda biraz sonra altında gri eşofmanı ve beyaz tshirtyle yanıma gelmişti. Saçları ıslaktı. Ben mutfaktayken gelip arkamdan sarıldı. Ve saçlarımın arasına birsürü buseler kondurup kokumu içine çekti sanki en sevdiği çiçeği koklarmışcasına.

"Bak dolapta ne buldumm!"

"Ne buldun?"

"Puding! Bayılırım ben pudinge hemde çikolatalı."

"Hmm. Demek bayılırsın çikolatalı pudinge."

"Hıhı." Diye cevap verdim.

Baran beni kucaklayıp tezgaha oturttu. Ve dolaptan kaşık çıkartıp pudinge batırıp bana doğru uzattı. Bende Baranın uzattığı pudingi mideme indirdim.

"Hadi yesene sende."

"Hay hay bende bakayım hemen tadına."
Deyip dudaklarıma yapıştı. Adamın tadına bakma anlayışına bak anasını satayim.
Bende bacaklarımı Barana doladım. Hareketlerimiz derinleşirken gözümü biraz araladım ve eli ayağına dolanmış Güliz ablayı gördüm. Onu görür görmez Baranı kendimden uzaklaştırdım. Kanka adama uçan tekme attın.

"Ş..şeyy ben... kusura bakmayın Baran oğlum, Mira kızım." Dedi panikle.

Hemen tezgahdan indim.

"Sorun yok Güliz abla." Dedim utanarak. Yiyişirkende yakalanmadık demezsiniz artık. Ya lütfen suss.

"Ben cüzdanımı unutmuşum. Hemen alıp gideceğim kapıda oğlum bekliyor." Dedi.

"Tamam Güliz abla." Dedi Baran.

Güliz abla cüzdanını alıp adeta kaçarmışcasına evden çıktı.

Baran kahkaha atmaya başladı.

"Baran gülme döverim senii!"

"Pudingin tadını tam alamadım aslında. Birdaha baksam."

"Yok puding muding. Zıkkım ye. Yerin dibindeyim şuan."

Baran bana doğru gelerek kollarını bana sardı.

"Sen kızarınca dahada tatlı oluyorsun yanlız."
Gülümsedim.

Baranın telefonu çalmaya başlamıştı. İşte sırf bu yüzden Maldivlerde kalmak istiyorduk hayatımızın sonuna kadar. Sürekli güzel anlarımız bölünüyordu. Baran telefonu açmayacaktı hala bana sıkı sıkı sarılıyordu.

"Açmayacak mısın sevgilim?" Diye sordum.

"Hayır seninle şuan arama kimse giremez." Dedi.

Telefon ısrarla çalıyordu.

"Aç istersen belliki önemli birşey."

Baran kafasını sallayıp telefonu açtı.

"Alo"

"Söyle Bilal."

"Kim yapmış?"

"Tamam geliyorum."
Deyip telefonu kapattı.

"Noldu sevgilim?"

"Şirketde hırsızlık olmuş."

"Nee! kimmiş?"

"Ceyda."

"Ceyda mı?" Benimle birlikte staj yapan benim arkadaşım olan Ceyda.

"Nasıl olur. O böyle birşeyi yapıcak birisi değildi. Hiç beklemiyordum."

"Takma kafana güzelim. Beklemediğimiz insanlar tarafından hayal kırıklığına alıştık biz artık." Dedi.

"Haklısın sevgilim."dedim. Üzülmüştüm. Ceyda iyi birine benziyordu.

"Gidicek misin?"diye sordum.

"Evet ama hemen geri geleceğim çok uzun sürmez güzelim." Dedi Baran.

"Tamam sevgilim."

Baran başıma buse kondurup evden çıktı.

Bende yukarı çıkıp pijamalarımı giyindim. Üzerime yorgunluk çökmüştü. Koltuğa uzanıp üzerime battaniye almıştım.  Televizyonda güzel bir aşk filmi oynuyordu. Onu izlemeye koyulmuştum.

Kısa bir süre sonra uyuyup kalmıştım. Koltukta kıvrılmış şekilde uyurken kapının çalmasıyla irkilmiştim. Ayağa kalkıp kapıya yönelmiştim. "Aşkım anahtarını neden almadın." Diye mırıldanarak kapıyı açtığımda karşımdaki kişi Baran değildi.

"Kimsiniz?" Dedim kapıyı tüm açmadan.

"Bir dost." Dedi karşımdaki adam gülümseyerek. Adamda itici birşeyler vardı sevmemiştim.

Adam bir anda içeri girdi. Ben kapıya yönelip korumalara sesleneceğim sırada "Kapıyı kapat. İçeri gir. Sana anlatmam gereken şeyler var. Çok zamanım yok." Dedi rahat bir tavırla.

"Neyi yapıp yapmayacağıma sen karar vermeyeceksin. Çık evimden."

"Söylediklerimden sonra evini ve biricik kocanı terk etmek zorunda kalıcaksın Almira Demiroğlu."

Kahkaha attım. Kimse Baranla beni ayıramazdı ölüm bile biz birbirimize ruhlarımızla aşıktık.

"Anlattıklarımdan sonra ben böyle kahkaha atıp bu evden gideceğim yanlız."

İlerleyip koltuğa yayıldı. "Aileni kimin öldürdüğünü biliyor musun Almira Demiroğlu?"

Gülüşüm solmuştu.

Bu sefer o kahkaha atıyordu.

Bölüm sonu....

Hazırım küfürlerinize😂