İkinci şans

Bölüm 29

İyi okumalar gençler bu bölüm biraz beyninizi yakabilir 30'uncu bölümde herşey açığa çıkıyor. Kötü günleri ağır ağır geride bırakacağımızın sözünü veriyorum sizlere. Az ağlamadık sonuçta...

4 ay sonra...

~Baranın ağzından

8 ay 12 gün 23 saat 7 dakika. Öldüm. Her gün her saniye daha fazla acı çektim. 8 aydır aşık olduğum kadının ne sesini duydum ne kokusunu içime çektim. Bittim. Tükendim. Arıyorum heryerde yok. Bugün benim güzelimin doğum günü. Onu bulduğum gece doğum günüydü. Hayatıma doğduğu gün bir enkaz olarak girdi. Ama en acı olanda ne biliyor musunuz? Ben o enkazdan güçlü bir bina kurduğumu düşünürken meğersem benim sevgilim acı çekiyormuş. O gece bana öyle sımsıkı sarılması, biz birlikte olurken gözlerinden yaş gelmesi. Hepsi. Anlamam gerekirdi. Ama ben anlamadım. Sevdiğim kadın o gece bana ağlayarak veda etti ve ben anlayamadım. Bu gece herşey bitecekti. Artık bedenimide toprağa gömeceklerdi. Sevdiğim kadının doğduğu gün benim ölüm günüm olacaktı...

~Miranın ağzından

7'inci ayıma girmiştim. İçimde kötü bir his vardı. En son içimde kötü hisler olduğunda hiçte güzel şeyler olmamıştı. Kaç aydır tuvalete ve banyoya gitmek dışında yerimden kalkmamıştım. Aynur abla bana çok iyi bakıyordu. Karnım kocaman olmuştu ve ben çook kilo almıştım. Baran bu halimi görse kesin bana gülüp dururdu. Penguen gibi yürüyordum. 5 ay kontrolünde doktor cinsiyetinin belli olduğunu söylemişti ama ben öğrenmek istememiştim. Sürpriz olsun istiyordum. Baranı her gece rüyalarımda görüyordum. Kızıyordu bana hep. Neden diyordu. Çocuğumuzu benden nasıl gizlersin diyordu. Onu o kadar çok özlemiştim ki. 2 saat görmeyince özleminden delirdiğim adamı 8 aydır ne görüyordum ne kokusunu içime çekebiliyordum. Karnımdaki bebeğimiz bana sürekli tekme atıyordu. Bu tekmeleri Baranımın hissetmesini o kadar çok isterdim ki. Sırf bunun için hayatımın bir kaç senesini feda edebilirdim.

"Kızım ben bir koşu markete gidip geleceğim. Bir isteğin var mı?"

"Yok Aynur ablam. Dikkatli ol." Dedim.

"Sende dikkatli ol kızım. Kendine iyi bak" Diyerek kapıdan çıktı.

                                🖤
Kısa bir süre sonra uykuya dalmıştım. Yine  kabus görüyordum. Bu sefer Baran bana kızmıyordu. Bana veda ediyordu. Gidiyordu. Beni bırakıp gidiyordu. Yaşamanın bir amacı yok diyordu. "Gitmee!" Diye çığlık atarak yerimde sıçradım. Kan ter içinde kalmıştım. Akşam olmuştu ve Aynur abla hala yoktu. Sehpanın üzerindeki telefonuma uzanıp Aynur ablayı aradım fakat telefonu kapalıydı. Kadının başına birşey mi gelmişti. Markete gideceğini söylemişti ne olmuş olabilirdi ki neden telefonu kapalıydı.

Saatlerdir Aynur ablayı arıyordum fakat telefonu hala kapalıydı. Saat gecenin 3'üydü. Ama hala ortalıkta yoktu.

Koltukta Aynur ablanın gelmesini beklerken uyuyup kalmıştım.

Sabah olmuştu ve ben gözlerimi kapı sesiyle açmıştım.

Üzerimdeki örtüyü açıp kapıya doğru adımladım. "Aynur abla nerdeydin sen." Diye mırıldanarak kapıyı açarken karşımda onu görmemle başımdan aşşağıya kaynar sular döküldü. Ben bir çiçektim ve o benim oksijenim, güneşim, toprağım ve suyumdu. Benim yapraklarım ve dallarım paramparça olmuştu ama şimdi sanki bir anda dirilmiştim. Aylar sonra ilk defa yaşadığımı hissetmiştim....

Bölüm sonu...

Dırırırrr gençler başlıyoruz...