İkinci şans

Bölüm 42

İyi okumalar güzel kalpli okurlarım...

Kıvanç yavşağı iki dediği an bir el silah sesi yankılanmıştı salonda. Kurşun benim elimdeki silahtan çıkmıştı yine katil olmuştum fakat bu sefer kendim için değil çocuklarımı korumak için. Elimdeki silahtan çıkan kurşun Kıvanç'ın tam da kalbine isabet etmişti. Silahın patlama sesi ile Umut uyanıp hıçkıra hıçıkara ağlamaya başlamıştı. Ne yapacaktım şimdi. Oğlumun önünde katil olmuştum. Tekrar. Umut hıçkırıklarının arasında etrafa bakıp ne olduğunu anlamaya çalışıyordu ben ise kenarda oturmuş bir şekilde öldürdüğüm adama bakıyordum elimden hiçbir şey gelmiyordu ne oğlumu kendine getirmeye çalışıyordum ne de kendimi sadece köşede dizlerimi kendime çekmiş ona bakıyordum. Bir anda bir şey oldu ve ben ayaklandım Kıvanç'ın yanında diz Çöktüm ve elimi yarasını üstüne bastırdım belki bir umut ölmez diye belki bir umut bir daha katil olmam diye ondan sonra nabzına baktım. Atmıyordu yine katil olmuştum. Sonra Kıvanç'ın yanından kalkıp tekrar duvarın kenarına varıp yere oturdum dizlerimi kendime çektim ve elimdeki kana bakmaya başladım hiçbir şey yapmıyordum sadece elimdeki kana bakıyordum. Oğlum hıçkırıklarla ağlıyordu ve ne olduğunu anlamaya çalışıyordu fakat ben köşede oturmuş mal mal etrafa bakıyordum oğlumu kendine getirmem gerekiyordu ona sarılmam gerekiyordu geçti anneciğim demem gerekiyordu ama ben sadece oturuyordum hiçbir şey yapamıyordum elimden hiçbir şey gelmiyordu oturuyordum sadece oturuyordum. Baran sevgilim neredesin...

Dakikalarca elimdeki kanı izledim hiçbir tepki vermeden elimdeki kana bakakaldım. Sonra bir anda kapı sesine şahit oldum. Sevgilim duymuştu sesimi yine gelmişti beni kurtarmaya biliyordum geleceğini.

Ben oturduğum yerde kulaklarımı kanlı ellerimle kaptıp kafamı aşağı yukarı sallamaya başlamıştım. Ağlama....ağlama...yalvarıyorum ağlama diye çığlık atarak ağlamaya başlamıştım. Galiba bu sefer delirmiştim. Hayatım beni delirtmeyi sonunda başarmıştı.

Baran bir kaç tane korumayla ve Alple içeri girmişti. Şok içinde olup biteni anlamaya çalışıyordu. Hemen yanımda diz çöküp kollarını bana sardı.

"Ağlama!....yalvarıyorum...!" Diye bağırmaya devam ediyordum.

"Şşştt güzelim ben geldim bak ben burdayım sakin ol yalvarıyorum..."

"Susturr! Ağlamasın! Dayanamıyorum sussun!"

"Alp Umutuda alıp size git." Dedi Baran sert bir sesle.

"Tamam kardeşim."

"Oğluma iyi bak. Gelicem ama ilk annesini kendisine getirmem lazım şokta. Umutun burda olması iyi olmaz."

"Gözün arkada kalmasın kardeşim yeğenim bize emanet."

Alp Umutu kucağına alıp apar topar evden çıkmıştı. O sırada korumalardan birisi "Abi ölmüş napalım?" Diye sordu ve ben hıçkıra hıçkıra ağlayarak bu seferde "Yine katil oldum. Yine yaptım. Kötü biriyim ben artık!" Diye bağırmaya başladım.

"Çıkarın onu burdan." Dedi Baran sert bir ses tonuyla.

"Hepiniz çıkın!"

"Tamam abi.."

"Şşştt güzelim bak gözlerime bak geldim ben. Burdayım."

Baranın gözlerinin içine bakamıyordum. Gözlerim kapalı bağıra bağıra kafamı ileri geri sallıyordum. Kanlı ellerimi kulaklarımdan çekmiyordum.

Herkes evden çıkınca Baran elleriyle narin bir şekilde ellerimi kulaklarımdan çekti. Ellerime baktım.

"Kan oldu temizleyelim..." diye fısıldadım.

"Mecburdum...başka şansım yoktu..."

"Temizleyelim güzelim gel." Dedi ve beni kucağına aldı. Nasıl yapmıştı bilmiyorum ama almıştı. 7 aylık ikizlere hamile biri olarak baya kilo almıştım. Şuan bunu düşünmeyecektim.