İkinci şans

Bölüm 20

İyi okumalar bu seferde Hayatla Alpe yakıyoruz millet....

"Alp.."
Hayat gözyaşlarının kontrolünü kaybetmişti.

"Hayat yalvarıyorum..Ben bunları yaşamadım de. Ben bunları yaşarken sen hiç bir şey fark etmeden hayatına devam etmedin de.."
Alp Hayat'a yaklaşmıştı. Önünde dizlerinin üstüne çöktü. Ben aralarında çekilmiştim. Bu onların yıllardır geciken yüzleşmesiydi. Herkes onlara bakıp ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Ben ise hepsini susturmuştum. Şuan herkesin susması gerekiyordu.

"Alp böyle yapma.."

"Ben seni terk ettim. Allah beni belamı versin. Neden benden uzaklaştığını anlamadım. Hiç bir şeyi anlamadım. Ben senin gözünün içindeki enkazı görmedim. Sen benim Hayatımdın naptılar sana?"

Hayat da dizlerinin üzerine çöküp Alp'e yaklaştı. Elleriyle ağlayan Alpin yüzünü avuçladı. Evet Alp ağlıyordu. Kendisini suçluyordu.

"Bak hepsi geride kaldı. Ben atlattım. Hem kimsenin suçu yoktu ki.."
Hayat Alpe karşı güçlü görünmek istiyordu fakat Alp ağladıkca kendisini daha fazla tutamıyordu.

"Sizi koruyamadığım için affet beni Hayatım affet. O geceyi yaşadığın için, bütün bunlarla yanlız baş etmek zorunda kaldığın için affet.."

"Ben sana hiç bir zaman kızmadım ki.."

"Ben koruyamadım onu ben hep kendime kızdım Alp."

"Yalvarıyorum böyle söyleme. Seni anlayamadığım için en büyük suçlu benim."

Alp Hayat'ı kendine çekmişti ve o kadar sıkı sarılmıştı ki 2 senenin ,kaybettikleri bebeklerinin herşeyin acısını çıkarırmışcasına.

Ben herkesi içeri sokup herşeyi anlatmıştım. Herkes en az Alp kadar yıkılmıştı. İlk başta da Baran. Herkes kendini suçluyacak bir sebep buluyordu.

"Herke kendine gelsin. Bizim şuan Hayat'a destek vermemiz lazım. Ona yaşadığı herşeyi unutturmamız lazım. Toparlanın çünkü onun bize en başta da Alp'e ihtiyacı var." Dedim.

"Haklısın."
"Doğru."
"Haklısın güzelim"

Baran'ın elini tuttum. "Sen onun abisisin en çokta sana ihtiyacı var sevgilim."

Kısa bir sessizliğin ardından Alp ve Hayat el ele salon'a girmişlerdi. İşte başından beri beklediğim görüntü. İkisininde yüzünde buruk bir gülümseme vardı.

Baran ayağa kalkıp Hayat'a sıkıca sarıldı.

"Özür dilerim abicim fark edemediğim için affet."

"Hiç birinizin suçu yok. Evet zor günlerdi ama atlattım. Üstesinden geldim. Benim size bundan sonra ihtiyacım var. Geçmiş konusunu kapatıp geleceğe bakalım."

Gülümseyerek Hayat'a sarıldım.
"Teşekkür ederim Mira."

"Neden teşekkür ediyorsun?"

"Eğer nasıl olduğumu sorup olayı anlatmamda yardımcı olmasaydın hayatım boyunca bunu kimseye anlatamazdım. Senin sayende sevdiğim adama ve eski hayatıma tekrar kavuştum."

"Sen çok güçlüsün Hayat. Seninle gurur duyuyorum. Umarım hayatının geri kalanında çok mutlu olursun. Gülmeyi çok hak ediyorsun. Alp başkan üzme güzel kızımı üzerim seni." Dedim gülerek.

"Onun saçının tek bir teline zarar gelmesine izin vermeyeceğim Mira."

Gülümsedim.

Herkes fazla yorulmuştu ve çok geçmeden hepimiz evlerimize dağılmıştık. Bu gece Alp ve Hayat'ın yeni hayatlarının başlangıcıydı. İkisi adına çok mutlu olmuştum.