İkinci şans

Bölüm 31

İyi okumalarr güçlü meleklerim...

~Miranın ağzından

Kapıyı açtığımda karşımda aylardır hasretiyle kavrulduğum adamı ,kocamı, kahramanımı ve en önemlisi ikinci şansımı gördüm.

"B...baran..."

Gözleri karnıma düştü. Nefessiz kaldık. Tekrar öldük. Yaşlar aktı gözlerimizden.

"M..miram..."

"Baran yalvarıyorum git. Gelme. Bunu bize yapma.."

Baran kapıyı çekip içeri girdi.

"Herşeyi öğrendim. Aynur hanım anlattı. Neden bizden vazgeçtiğini, sana demiştim benim için kendinden asla vazgeçme dedim."

Birşey söyleyemedim. Gözyaşlarım kontrolden çıkmıştı.

"Mecburdum...Bizim içi mecburdum.."

"Miramm...Sen..."

Baran bana doğru yaklaştı.

"H...hamilesin.."

Gözyaşlarımdan önümü göremiyordum. Baran yere dizlerinin üzerine çöktü. Oda hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.

"Bizim bebeğimiz." Dedi gözyaşlarının arasında gülümseyerek.

"Bizim bebeğimiz." Dedim gülümseyerek.

Baran gözyaşlarını silip ayağa kalktı.

"Dokunabilir miyim?"

Bende gözyaşlarımı elimin tersiyle silip başımı evet anlamında salladım. Baran titreyen elini uzatıp karnımın üzerine koydu. Evet elleri titriyordu. Benim aşık olduğum adama ne olmuştu böyle gözlerinin altı çökmüş, kilo vermiş mahfolmuştu. İkimizde yaşayan ölüye dönüşmüştük.

"M..miram kız mı ?  erkek mi ?" Dedi buruk bir heyecanla.

"Öğrenmek istemedim. Başından beri hepsini senle yaşamak istedim." Dedim buruk bir gülümsemeyle.

Baran beni tutup kendine çekti. O kadar sıkı sarılıyordu ki 8 ayın acısını çıkarmak istiyormuşcasına. Karnım bize biraz engel oluyordu. Küçük bir kahkaha patlattım.

"Koca karnımdan sarılamıyorum bile."

"Miram özür dilerim. Benim yüzümden o kadar ay yanlız başına-"

"Hayır. Bu hikayede suçu olmayan iki kişi.." karnıma baktım "üç kişi biziz. Sakın özür dileme. Bu onların ayıbı. Hem sen geldin. Buldun beni...bizi." Bebeğimi unutmamam gerekiyordu."Birdaha bizi kimse ayırmasın sevgilim."

"Birdaha bizi kimse ayıramayacak güzelim. 8 ayın bedeli sana bunu mecbur bırakanların eceli olacağım."

"Baran sensiz çok zorlandım ben." Dedim ve giden gözyaşlarım tekrar akmaya başladı.

Baran elleriyle yüzümü avuçladı.

"Ben sensiz öldüm Miram. Bize bunu yapanların cezasını kendi ellerimle vereceğim. Birdaha ayrılmayacağız. Bebeğimizle çok güzel, stressiz bir hayatımız olucak."

Baranla birbirimize yaklaşıp dudaklarımızı birbirine bastırdık. 8 aylık özlemi dudaklarımız birbirine susarmışcasına yok etmeye çalışıyordu.

Dakikalarca birbirimizden ayrılamamıştık. En sonunda birbirimizden ayrılınca tekrar birbirimize sarıldık. Doğrusu sarılamadık koca göbeğim bize engel oluyordu.

"Birdaha beni bırakma Miram. Ben sensiz çok iğrenç bir adam oldum. Yaşamayı beceremedim.."

"Bırakmicam sevgilim. Sensiz yapraklarım soldu benim günü geldi ölmek istedim ama yapamadım bebeğimiz en umutsuz anımda umut oldu bana tıpkı babası gibi..."