ဆာယိုနာရာ ( Sayonara)

အခန်း ၁၆🔞🔞🔞

Unicode

ကြည်စင်သောအဆင်းရှိသည့် လရောင်ပျပျက ပြတင်းတံခါးမှတစ်ဆင့်အခန်းထဲကို တိုးဝင်ကာဖြာကျလျက်။ မနီးမဝေးရှိ အဆောက်အအုံမှ ဂျပန်စစ်သည်အမျိုးသားကြီး၏ သီချင်းဆိုညည်းသံတစ်ပိုင်းတစ်စကို ညဉ့်လေပြေက သိမ်မွေ့စွာဆောင်ကျဉ်းလာလေ၏။ဂီတသည် လူသားအားလုံးကို တစ်ပေါင်းတစ်စည်းတည်းဖြစ်စေကာ တစ်စုံတစ်ခု အားလွမ်းဆွတ်တမ်းတနေသော သီချင်းသံတိုးညှင်းညှင်းကကြားရသူတိုင်းကိုလွမ်းဆွတ်သည့် ခံစားချက်တို့ဖြစ်ပေါ်စေ၏။

"အာ........ချမ်းစံ"

မှဲ့နက်လေးထင်းနေရာ ကျော့ရှင်းသောလည်တိုင်ထက်ကို စိတ်ထင်တိုင်းအနမ်းတွေကြဲနေမိချိန် ပုခုံးကိုအသာတွန်းလာတဲ့ချမ်းစံကြောင့် စိတ်မရှည်စွာ ညည်းညူလိုက်ပြီး မကျေမနပ်မော့ကြည့်လိုက်မိသည်။ညှပ်ရိုးအောက်အထိပွင့်နေသော ဖျင်ကြမ်းအင်္ကျီအောက်က ချောမွေ့နူးညံ့သည့်အသားစိုင်နုနုတွေကိုစက္ကန့်ပိုင်းလောက်ပင် သူဥပေက္ခာမပြုထားနိုင်ပါလေ။ဘယ်လိုယောကျာ်းမျိုးကရော အိပ်ရာပေါ်က အချိန်အခါကောင်းတွေမှာ နှောင့်ယှက်ခံရရင် စိတ်ရှည်သည်းခံနိုင်မှာတဲ့လဲ?

"တခြားလူတွေရောက်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ?"

အပြင်ဘက်မှ ရံဖန်ရံခါကြားတတ်သော လူသံတချို့ကြောင့် ဖိုးလုံးမှာသာ စိုးတထိတ်ထိတ်ဖြစ်နေရပေမဲ့ ဗိုလ်ကြီးက ဘာမျှမဖြစ်သလိုပင်မျက်ခုံးပင့်ကာ

"ရောက်လာမှာ မဟုတ်ဘူး"

"ဘာလို့လဲ?"

"တပ်သားတွေက ဟိုဘက်မှာနေတာ။ဒီဘက်ကိုအရေးကြီးကိစ္စမရှိဘဲမလာဘူး။ငါရယ် တပ်ကြပ်ကြီးရယ်ပဲဒီဘက်မှာနေတာ"

"တပ်ကြပ်ကြီးရော?"

"မြို့ထဲ သွားတယ်"

မကြည်မလင်မျက်နှာနှင့်အလျင်စလိုပြန်ဖြေကာ မူလအခြေအနေထံပြန်သွားဖို့ စိုင်းပြင်းနေတဲ့ ဗိုလ်ကြီးက စကားပင်လေးလုံးမကွဲချင်တော့။ဇောကပ်လဲကပ်ချင့်စရာကောင်းလောက်အောင် ပူးကပ်ထိစပ်နေသော ထပ်ရက်ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုက အပူချိန်တွေကမြင့်တက်နေဆဲပါလေ..