I looked into your eyes || Part two

Hoofdstuk 7: You mad?

12:33

'Nee!' Als een cheeta die op zijn prooi afgaat, ren ik naar het bureau toe. Nog voor ik hem vastpak zie ik al dat er 2 lijntjes staan. Fuck! Mijn ogen blijven staren naar de lijntjes. Wat moet ik nu doen? Nee, dit kan niet! Het is een vergissing! Wat voor een karma is dit?! Het hele jaar lang heb ik geen seks, dan heb ik 1 keer onverwacht seks met Brice en boem zwanger! Hoe dom ben ik!

Ik voel de handen van Noah geruststellend op mijn schouders. Hij wrijft zijn handen zachtjes op en neer. 'Vorig jaar heb ik Anne nog zo hard zitten uitlachen dat ze zwanger is en kijk mij nu..' Ik draai mij om zodat ik Noah recht in de ogen kan kijken. 'Geen zorgen, ik zal persoonlijk de taak op mij nemen om jou uit te lachen.' zegt Noah plechtig. 'Wie is de vader?' vraagt hij dan. Ik leg mijn handen op zijn borstkas en kijk hem aan in zijn groene ogen. 'Brice...' zeg ik zachtjes. Ik voel mij zo schuldig. En ik weet niet eens waarom. Moet ik mij schuldig voelen naar Veronica, dat ik vreemd ben gegaan met haar man? Of Brice, omdat ik nu zwanger ben en waarschijnlijk zijn leven verpest. Of naar zijn hele familie, omdat ik een probleem ben?

'Oh jij hebt jezelf echt in de problemen gebracht!' Ik zucht, dat is niet wat ik wilde horen. Misschien is het nu juist goed om de waarheid te horen, in plaats van alles goed praten. 'Even dat je het weet, je kan abortus doen tot 12 weken.' Verschrikt kijk ik hem aan, 'Ik ga dat toch niet doen!' Antwoord ik fel. 'En hoe zie jij dit voor je, Layla?! Brice die trouwt over een paar weken met Veronica. Wil je iedereens leven verpesten, omdat jij geil was!' 'Wat moet ik dan doen!' De frustratie zit hoog bij ons beide. Noah lijkt totaal niet op zichzelf. Dit raakt een gevoelige snaar bij hem. 'Abortus!' Schreeuwt hij terug, recht in mijn gezicht.

Er komen verschillende gevoelens bij mij naar boven, waarvan ik niet weet wat ik ermee moet. Mijn ogen vullen zich langzaam met tranen.
'Non osare piangere adesso, ragazzina. Abbastanza grande da aprire le gambe, ma non per le conseguenze.' Zegt Noah, zijn stem zit vol met haat.

// vertaling: Durf niet te huilen kleine meid. Groot genoeg om je benen te openen, maar niet voor de consequenties.\\

Dat maakt mij alleen maar meer overstuur. De tranen rollen over mijn wangen. 'W-what zeheg je?!' Probeer ik hem te vragen door mijn huilbui heen.
'You're a little bitch.'
'Noah!' Ik geef hem een duw tegen zijn borstkas. Huilend kijk ik hem aan. Waarom doet hij zo?

'Wie denk je dat je gaat helpen?! Jij bent veel te doe om het alleen te kunnen opvoeden.'
'Hoe kan je dat zeggen!' Boos kijk ik hem aan.
'Doe niet zo fucking naïef! Je hebt geen contact met je familie, DuBois gaat je niet helpen en je hebt geen vrienden!'
Ik durf hem niet aan te kijken, 'Jij bent er toch?'
'Nee.'
'Hoe.. hoe bedoel je?'
'Ik ga geen vervangende vader zijn. Als je een abortus doet, wil ik best met je mee.'
'Fuck you, Noah!'
Boos loop ik bij hem weg.

'Mijn vlucht gaat vanavond, ik ga. Zoek het uit Layla.' Zijn dodelijke ogen laten die van mij niet los. Hij doet zijn mond open om iets te zeggen.
'Weetje nog die ene middag is het park? Toen je mij smeekte om je vriend te blijven?'
Voorzichtig knik ik, bang voor wat hij te zeggen heeft.
'Dat was de domste fout van mijn leven. Vrienden zijn met jou is zo vermoeid. Zelfs een labrador heeft meer verstand.'
Met die woorden verlaat hij de kamer.
Ik val huilend op de grond van verdriet. Mijn tranen blijven maar komen. Waarom kan niemand van mij houden? Wat is er mis met mij?

~~~~~
15:45

'Layla, you're here!' Ik word door Veronica begroet die mij drie zoenen op de wang geeft. Wauw zij is ineens blij om mij te zien. Nou ja.. wat zeur ik ook. Ik kan wel wat vriendelijkheid gebruiken. Ik heb een zonnebril op, terwijl ik binnen ben. Mijn ogen zijn zo opgezwollen van het huilen. Voordat ik hier naar binnenliep, heb ik mijzelf moeten dwingen om te stoppen. Dus ja, vriendelijkheid kan ik wel gebruiken. Ook al is het van Veronica.
We zijn in een boetiek voor trouw en bruidsmeisjes jurken. Voor de bruiloft natuurlijk.

Het is een tijdje later. Ze wil voor ieder bruidsmeisje een aparte jurk, niet allemaal dezelfde. Het moet wel allemaal dezelfde kleur zijn, rood.  En dat duurt lang. Ze heeft 8 bruidsmeisjes. De eerste had een jurk gepast om 4 uur, het is nu half 6. Dat betekent dat ik al 1,5 uur lang op de bank zit, die inmiddels niet meer zo lekker zit. Ik krijg last van mijn rug erdoor.
'You, put on this dress.' Ik schrik van Veronica die uit het niets voor mij staat. Ze houd een rode jurk voor zich. Het is eentje die goed op het lichaam aansluit, met een diepe decolleté.
Ik pak de jurk van haar aan en loop ermee naar het pashokje.

Het was een best simpele jurk om aan te doen. Ik kijk naar mijzelf in de spiegel.
Oh nee... mijn oog valt op mijn buik. De jurk spant er strak omheen. Ik leg mijn handen erop. Tegen de tijd dat de bruiloft is, zal iedereen kunnen zien dat ik zwanger ben. Nu valt het gelukkig nog niet op.
'Are you ready?' Hoor ik Veronica roepen.
'Yes!' Antwoord ik snel. Ik loop het pashokje uit. Ze duikt gelijk als een gier op mij. Ze controleert elke centimeter van de jurk.
'Yeah..Ah..' Dan voel ik ineens haar hand op mijn buik. Angstig kijk ik haar aan. Zij kijkt mij aan met een serieuze blik. Dan gaat haar mond open.
'You need to loose some fat. You're fat.'
'I— I'm sorry..' Weer komen er tranen bij mij.
Ze kijkt mij bezorgt aan, 'Ah what's wrong?' Ze legt haar hand op mijn wang.
'Nothing, nothing is wrong.'
Ze veegt met haar duim een traan weg.
'Don't lie to me. Tell me whats wrong.'
'I can't tell you, I'm sorry.'

~~~~

18:00

Ik heb een taxi terug genomen naar het hotel. Ik ben zo ontzettend moe, terwijl het nog maar 6 uur is. Ik loop naar de ingang, maar in plaats van naar binnen lopen, blijf ik staan. Ik wil niet terug naar mijn hotelkamer. Er zijn daar te veel nare herinneringen. Brice die mij daar zwanger heeft gemaakt en Noah.. ik kan het nog steeds niet geloven van Noah. Het was een totaal ander persoon die voor mij stond. Waarom wilt hij dat ik een abortus doe? Het maakt eigenlijk ook niet uit. Ik denk niet dat die ooit nog terug komt, niet voor mij in ieder geval.

Uit pure nood bel is Faith. Misschien weet zij wat ik kan doen.
Na een paar keer overgaan, neemt ze op.
'Hè meid hoe is het? Ben je al naar de dokter geweest?' Ze klinkt zo vrolijk en opgetogen.

'Nee uhm is niet meer nodig.. maar uhm..'

'Gooi het eruit, wat is er.'

'Het klinkt stom, maar weet je een plek waar ik kan overnachten. Ik wil niet meer naar mijn hotel.'

'Yes! Kom maar bij ons. Wij hebben kamers zat!' Roept ze enthousiast aan de telefoon.

Opgelucht haal ik adem.
'Dankje! Je red mij echt.'

'Geen probleem. Ik zal Benjamin sturen om je te halen.'