I looked into your eyes || Part two

Hoofdstuk 11: I'm pregnant

22:42

Tegen alle verwachtingen in, hebben we het gezellig. Mijn ouders lachen veel, mijn opa vertelt verhalen over verschillende avonturen en Noah doet gezellig mee. In de tussentijd heb ik ook eindelijk mijn sjaal af kunnen doen. Al de hele dag heb ik met dat ding om gelopen. Maar nu we eindelijk zitten, hoef ik hem niet meer om te hebben. Hij hangt naast mij over de reling van de stoel.

'Make way, the bride and groom are coming!' Roept iemand enthousiast.
'Beautiful.' Zegt Luchini en staat op. Vlak daarna staan ook mijn ouders en Noah op. Dit is het moment waarop we in een erehaag gaan staan.  Ik heb dit nog niet eerder meegemaakt. Daarom kijk ik waar mijn ouders gaan staan, dan kan ik bij hun gaan staan.
Mijn moeder is druk in gesprek met mijn vader, totdat ze opeens stil valt. Ze kijkt mij met grote ogen aan.

'Layla..' zegt ze geschrokken.
'Wat is er?' Vraag ik. Ze loopt dichter naar mij toe.
'Je bent aangekomen, is dat waarom je met dat sjaaltje liep?' Ze kijkt mij ernstig aan. Ik zucht vermoeid. Waarom zijn moeders altijd zo vervelend als het om het gewicht van hun dochters gaat. Ze noemt mij nu dik!
'Ik—ik...' Ik voel mij opgelaten en ongemakkelijk. Ja ik ben dikker geworden, maar het komt niet doordat ik te veel eet. Mijn moeder denkt van wel.

'Whats wrong ladies?' Luchini komt bij ons staan. 'Why do y'all look so worried?' Hij kijkt ons beide aan.
'I'ts nothing daddy,' antwoord mijn moeder.
Achter ons klinkt het gejuich van de mensen steeds harder.

'Hoezo het is niks?! Je noemt mij dik!' Roep ik boos. 
'Calm down Layla.. I'm sorry, you're not fat..' probeert mijn moeder mij te kalmeren. Naast Luchini, zie ik Noah onopvallend achter zijn hand lachen. Dat maakt  mij nog pissiger.
'Zeg het dan Noah, zeg het waarom ik dik ben!' Zijn lach verdwijnt, maar dat maakt mij niet minder boos.
'Zeg het Noah! Waarom ben ik dik!'
Zachtjes schud hij zijn hoofd van nee.
Op dit moment kan het mij helemaal niks meer schelen, ik ben er zo klaar mee. Constant bezig zijn met het verstoppen en negeren van mijn zwangerschap.
'Ik ben zwanger.'

'Oh..' zegt mijn moeder beduusd.
Mijn vader kijkt naar mij alsof die een wiskundige som moet oplossen.
Luchini snapt niet wat er aan de hand is.
En Noah ziet eruit alsof die op ontploffen staat.

'What's the matter?' Vraagt Luchini. Hij kijkt ons aan met verwarde ogen.
'Layla..' met een trillende vinger wijst mijn moeder naar mij, 'Layla is.. pregnant..'
Met een twinkeling in zijn ogen kijkt hij naar mij. Er komt een grote lach op zijn gezicht.

'My granddaughter is having a baby!' Roept Luchini enthousiast. Een paar mensen draaien zich om en klappen. Met rode wangetjes kijk ik hun aan.
'Who's the lucky man?' Vraagt hij dan.

Opdat moment komen Brice en Veronica naar buiten gelopen. Maar mijn familie is daar nu niet mee bezig.
'Ja Layla wie is de vader?! Je weet toch wel wie de vader is?' Zorgelijk kijkt mijn moeder mij aan.
Ik knik, 'Br—' Dan kijk ik naar Noah. Aan alles kan ik zien dat hij erop tegen is dat ik het vertel. Als blikken konden doden, dan leefde ik niet meer. Dan was ik al 10 keer dood.
'Noah, Noah is the father.'
De schrik van Noah is te zien. Zijn mond valt open en zijn ogen worden zo groot als die van een bowlingbal. Zonder te blinken kijkt hij mij aan.

'People listen up!' Luchini trekt de aandacht van de mensen die in de erehaag staan. Waaronder Brice en Veronica die daar midden in staan.
Hij pakt mijn pols vast en die van Noah.
'My lovely granddaughter and het boyfriend are having a baby!'
Er klinkt een applaus van de mensen. Noah en ik kijken elkaar aan. Hij kijkt boos.
Waarom zei ik Noah? Ik heb dit niet goed doordacht.
'The next wedding will be Layla and Noah! Isn't it amazing?!'

'Yeah, its great.' Zegt Noah, met nep enthousiasme.

Tussen alle gezichten door, vang ik de blik van Brice. Hij ziet er verslagen uit. Hij fluistert iets in het ook van Veronica. Dan laat hij haar hand los en loopt die naar mij toe.
'Loop mee.' Zegt hij. 

~~~
We staan op dezelfde afgelegen plek.
'Ben je zwanger?.' Vraagt hij. Hij klinkt verward. 'Ja.' Antwoord ik kort.
Hij zucht pijnlijk.
'Waarom heb je het mij niet eerder vertelt?' Vraagt hij dan. Ik kan de ernst in zijn gezicht zien.
Ik haal mijn schouders op, 'Waarom?' Vraag ik.
'Waarom je het mij moest vertellen? Layla, dat is mijn kind! Je bent zwanger van mij!' Hij pakt mij bij mijn heupen vast en trekt mij iets dichter naar zich toe.
Zachtjes schud ik mijn hoofd, 'Nee Brice, dit is niet jouw kind.'
'Waarom lieg je tegen mij?'
'Ik meen het, Noah is de vader.' Komt er overtuigend uit. Ik kijk hem serieus aan. Ik weet dat hij kan zien wanneer ik lieg.
De afgelopen uren heb ik veel getwijfeld, had ik het hem moeten vertellen? Nu weet ik dat ik het niet moet doen. Zolang Noah meedoet dat hij de vader is, hoef ik het niet tegen Brice te zeggen. Uiteindelijk is dat het beste voor ons beide.

'Sorry dat je wilde dat het jouw kind was. Ik had het je gegund. Aan de andere kant, je bent nu met Veronica. Daar kunnen ook hele mooie kinderen uit komen..' 'Ik wist niet dat jij en Noah iets hadden.' Aan de manier waarop hij het zegt, kan ik niet uitmaken hoe hij het bedoelt. Is het een vraag of weet hij dat ik lieg?
Er valt een pijnlijke stilte. We zeggen beide niks.

'Ah daar ben je.' Hoor ik dan de stem van Noah. Hij loopt naar mij toe. 'En Brice is er ook..' zegt hij dan met minder enthousiasme. Noah slaat een arm om mij heen. Verbaast kijk ik hem aan, wat doet hij?
'Het is al laat, we moeten gaan.' Hij plaats zijn hand op mijn buik. Rare tintelingen gaan door mijn lichaam. Er heeft nog nooit een andere hand dan die van mijzelf op mijn buik gelegen. Het voelt raar.
'Ik ben nog niet moe.' Zeg ik. Eigenlijk ben ik nog niet uitgepraat met Brice.
'Lala, laat het mij niet nog een keer zeggen. We gaan.'
'Oh.. oke..'

Noah pakt mijn hand vast. Wat alweer ontzettend raar voelt. Samen lopen we weg.
'Noah!' Roept Brice.
Beide draaien we onze gezichten om.
'Gefeliciteerd met de baby. Zorg goed voor Layla.'
Ik kijk naar Brice. Ik voel tranen opkomen. Hoe hij daar staat, zo alleen. Terwijl ik letterlijk hier sta met zijn kind in mijn buik. Ons kind. Alleen gaat hij daar nooit achter komen.
'Geen zorgen, ze is in goede handen bij mij.'