I looked into your eyes || Part two

Hoofdstuk 24: Josh

Maandag 20 mei...

14:00

Er zijn hoeveel wat weken voorbij gegaan sinds de laatste keer dat ik Brice heb gezien. De drang om naar Frankrijk te gaan is groot, ook al weet ik niet zeker of hij daar is. Alleen de reis ernaar toe houdt mij tegen. Vandaag ben ik 38 zwanger. Ik kan mijn sokken niet normaal aandoen, om de haverklap moet ik naar de wc, ik slaap slecht en ik voel mij een dik varken. Dat ben ik ook. Dit is echt de karma die ik krijg voor het uitlachen van Anne.

Ik zit aan de eettafel met Witje op schoot. Mijn vader zit op de bank een voetbalwedstijd te kijken. Mijn vader is minder gaan werken, voor het geval de bevalling begint. Het is eigenlijk best raar, ik had verwacht dat de baby in Frankrijk geboren zou worden. Zo zie je maar hoe onverwachts het leven kan zijn.

De deurbel klinkt. Met zijn ogen op het scherm gevestigd staat mijn vader op. Ik eet rustig verder van mijn soepje. Is het raar als ik zeg dat ik Frankrijk mis? Ja, het is hier een stuk rustiger en minder stressvol. Toch wil ik liever daar zijn. Ik mis Faith, is mis hem. Ik had een trui van hem meegenomen, had ik nog snel in mijn koffer gestopt voor vertrek. Hij deed die trui altijd in de avond aan, voordat hij ging slapen. Zijn geur zat daarin. Het gaf mij een warm gevoel van binnen, elke keer wanneer ik de trui vasthield en hem rook. Een paar weken terug had mijn moeder die trui gewassen. Het was mijn fout, ik had hem niet aan de kant gelegd. Nu heb ik niks meer, alleen foto's.

'Hi, Layla.' Ik kijk opzij. Josh staat aan het hoofd van de tafel. Verbaast kijk ik naar hem. Wat doet hij hier?

'Hoi,' antwoordt ik.

'Is er ergens waar we kunnen praten?' Hij draait zijn hoofd om, naar mijn vader, 'Alleen,' zegt hij dan.

Ik haal Witje van mijn schoot, 'Ja, tuurlijk.' Ik sta op en knoop mijn badjas dicht. Waar wil Josh over praten met mij? Gaat het over Noah, of Anne?

Ik lijdt hem mee naar de tuin. Het lekker weer. De zon schijnt lekker en de lucht is helder. Ik haal het zeil van de lounge set af, dit is de eerste keer dit jaar dat we hem weer gebruiken. 'Je kan daar zitten.' Ik gebaar naar de set. Maar Josh blijft mij aanstaren. Wat is er, heb ik iets tussen mijn tanden zitten.

'Je.. jij bent.. ben je zwanger?' Het is niet moeilijk om te horen hoe verbaast hij is.

Lachend knik ik, 'Maar dat is een lang verhaal. Laten we gaan zitten.'

We nemen beide plaats op de bank.

'Waarover wil je met mij praten?'

Hij wrijft zenuwachtig in zijn handen. 'De laatste keer dat ik je sprak, had je het over een Moretti?'

Kak.

Schaapachtig kijk ik naar Josh, 'Moretti? Nee, dat kan ik niet herinneren..' lieg ik.

'Ik ben naar mijn moeder gegaan, met die naam. Ze kreeg bijna een hartaanval toen ik die naam noemde.' Hij blijft mij aankijken, zijn ogen laten mij niet los.

'Oh..' Wat moet ik hierop antwoorden. Wat zou zijn moeder tegen hem hebben vertelt?

'Ze wilde er niks over loslaten. Ik heb geprobeerd om het van mij af te zetten, maar het lukt niet.'

Alsjeblieft Josh, zet het van je af.

'Ik ben naar het internet gegaan, zonder resultaat. Er valt niet veel over hem te vinden.'

'Laat het daar dan ook bij.' Het klinkt bij kattig, uit mijn mond. Josh schuift wat dichter naar mij toe.

'Ik denk dat jij meer weet.'

'Ik?' verbaast wijs ik naar mijzelf, 'Waarom zou ik meer weten?'

Josh doordringt mijn ogen, 'Je zei dat het je speet, toen ik vertelde over Noah. Waarom zou jij er spijt van hebben, als je er niks mee te maken zou hebben.' Het is net alsof ik naar het gezicht van Noah kijk. Zijn blik, zijn ogen. Ze zijn zo hetzelfde. Zelfs hoe Josh nu praat klinkt als Noah.