I looked into your eyes || Part two

Hoofdstuk 10: I feel great

22:00

De ceremonie, de fotoshoot, de receptie en het diner is geweest. Nu is het tijd voor het feest. Een feest is zeker iets wat ik kan gebruiken. Dit is de mooiste dag van mijn leven, ik ben nog nooit zo blij geweest!

Not.

Hij zei ja. Hij zei ja tegen Veronica. Ze zijn nu officieel getrouwd en er ik niks wat ik eraan kan doen. Had ik hem dan wel moeten zeggen dat ik zwanger ben? Ik weet het niet. Het het kutste is nog dat ik mijn verdriet niet kan wegdrinken. Nee hoor, ik zit lekker aan de appelsap. Het is zo fucked up.

'Hey.' Ik voel een hand op mijn blote schouder. Wat moet Brice van mij? Ik sta op een best afgelegen plek. Het is hier best beschut met bomen en planten. Ik kwam hier voor de rust. Tuurlijk ben ik Noah vandaag meerdere keren tegengekomen. Hij keek mij niet eens aan. Het is niet alsof die mij niet zag. Ik weet dat hij mij wel zag. Het was alsof ik niet bestond. Hier hoef ik hem niet de hele tijd te zien.

Brice komt naast mij staan aan de reling. Ik blijf uitkijken over de zee. In het donker is het hier nog mooier. De zee is rustig, met een prachtige sterrenhemel erboven.
Ondertussen probeer ik mijn tranen in te houden. Ik ben zo dom geweest om het niet te vertellen dat ik zwanger ben. Zo dom! Hoe moet het nu verder?! We werken samen. Ik zal hem dagelijks zien. Hoe kan ik dan niet tegen hem zeggen dat we een kind hebben. Plus de genen in de familie DuBois zijn sterk. Jules, Benjamin en Brice, zijn net een drieling. Het is alsof er op copy-paste is gedrukt. Straks is het kind 10 en dan ziet hij ineens dat het zijn kind is. Ik heb zo veel spijt.

'Gefeliciteerd met je nieuwe leven.' Probeer ik zo oprecht te klinken. Hij kijkt mij aan. Het water weerkaatst in zijn ogen. Er rolt toch een traan over mijn gezicht. Ik veeg hem weg met mijn hand.
Hij neemt een slok van zijn bier.
'Vroeger huilde je niet.' Zegt hij dan. Ik laat de reling los en ga tegenover hem staan.
'Dingen veranderen.' Zeg ik.
'Dingen? Ben je ook gestopt met drinken?' Vraagt hij dan. Verbaast kijk ik hem aan. Hoe kan hij dat weten?
'Je hebt de hele dag geen alcohol aangeraakt. Wat zit er in je beker?'

Ik kijk naar mijn bekertje waar appelsap in zit. 'Vodka appelsap.' Lieg ik. Hij steekt zijn hand uit, 'Mag ik het proeven?' 'Nee, ik hoef niet jouw slijm aan mijn beker.' Hij zucht, 'Je liegt.'
'Nee, ik lieg niet!'
'Jij durft mij recht in de ogen aan te kijken en te zeggen dat je nu de waarheid spreekt?' Hij kijkt mij doordringend aan. Zijn ademhaling word iets zwaarder. Hij blijft gefocust op mij.
'Ja.' Zeg ik dan.
'Oke Layla.' Hij lijkt teleurgesteld te zijn in mij. Zonder verder iets te zeggen loopt hij weg.
Fuck! Dat heb ik alweer verkeerd aangepakt.

'Matteo, hoe wil je dat doen?' Klinkt een vrouwenstem.
Huh, ik spits mijn oren. Nederlanders.
'Een grasmaaier kopen.' Antwoord de man.
Verbaast kijk ik opzij. Daar staat een stel op het patio. Ze hebben een doodnormaal gesprek over het leven. In slow motion voel ik mij naar het stel toe lopen. Een paar meter achter hun blijf ik stil staan.

'Je kan beter een tuinier inhuren, schat.' Zegt de vrouw weer. Haar volle bos met blonde haren deinst met haar hoofdbewegingen mee.
'Max en ik kunnen dat prima met z'n tweeën.'

Fuck!
Dit zijn mijn ouders!
Wat doen zij hier?!

Ik wil niet dat ze mij zien. Wat moet ik nu doen? Ik sta letterlijk drie meter achter ze. Mijn vader zou mij niet zien, maar m'n moeder wel.

'Layla?' Klinkt mijn moeders stem.

Kut!

Nu draait mijn vader zich ook om. Zijn ogen puilen bijna uit zijn oogkassen wanneer die mij ziet.

'The fuck kijken jullie naar!' Roep ik agressief naar ze. Ik heb er echt geen belang bij om met mijn ouders te praten. Deze dag is al kut en met het zien van deze mensen word die alleen maar kutter.

'Schatje..' Mijn moeder komt met open armen op mij afgelopen. Uit reactie zet ik een paar stappen achteruit.
Ik zie vocht in haar ogen. Ze hebben mij al een jaar niet gezien. Urg ik ga mijzelf haatten voor dit. Als ik niet vol hormonen zat, had ik dit nooit gedaan.
Ik open mijn armen, zodat mij moeder mij een knuffel kan geven.
Ze pakt mij stevig vast.
'Ik heb je zo gemist!' Fluistert ze in mijn oor. Mijn vader voegt zich ook toe aan de knuffel.
Zonder dat ik het wil, barst ik in huilen uit.
Fucking hormonen!

~~~~
We zitten aan een tafel. Mijn ouders zitten tegenover mij, naast elkaar. Ze houden elkaars hand stevig vast. Mijn moeder trilt een beetje.
Om eerlijk te zijn heb ik de afgelopen tijd niet veel aan mijn ouders gedacht. Vanaf het moment dat ik achter de waarheid kwam, heb ik ze gewist uit mijn geheugen. Als ik dat niet had gedaan, dan had ik misschien wel kunnen verwachten dat zij hier ook zouden zijn. Zeker omdat Luchini hier ook is.

'Hoe gaat het met je?' Vraagt ze met een trillende stem. Ze ziet eruit alsof ze elk moment kan gaan huilen.
Onverschillig haal ik mijn schouders op. 'Goed.' Antwoord ik kort. En zelfs dit korte antwoord was een leugen. Ik voel mij verre weg van goed. Het tegenovergestelde van goed. Slecht, fucking slecht.
'Hoe is het met Max?' Vraag ik dan.
'Goed, hij mist natuurlijk wel zijn kleine zusje.'
Er doorbreekt een glimlach op mijn gezicht, ik voel dat. Ik heb Max zo lang niet meer gezien. Ik zou hem graag weer willen zien en de baby! Alleen Anne niet.

Het feit dat ze seks met hem heeft gehad ben ik allang overheen. Het is het feit hoe zo mij behandelde, de dingen die ze zei de avond op de heuvel. Dat is de reden dat ik die bitch nooit meer wil zien. Ik hoop ze dat Sophia-Isabella op Max lijkt qua gedrag.

'Wat heb je gedaan?' Vraagt mijn vader.
Ik heb mezelf zwanger laten maken door Brice, die nu getrouwd is met Veronica.
Dat is het eerste waar ik aan moet denken. Dat kan ik niet zeggen.
'Ik werk bij de familie DuBois.'
'Oh.' Mijn moeder klinkt niet al te vrolijk.
'Iets op aan te merken?!' Ik kijk ze scherp aan.
'Nee.. zolang je maar veilig bent, lieverd.' Zegt mijn moeder snel.

Er komt een man bij onze tafel staan, naast mijn moeder.
'Papa.' Mijn moeder staat half op en geeft hem een knuffel.
Ah, mijn opa.
Zijn blik valt op mij. Hij lijkt even hardverzakking te krijgen wanneer die mij ziet.

'Ma princesse!' Hij snelt naar mij toe en pakt mij stevig vast.
'You still don't speak French?'
Ik schud van nee.
'Merde!' Zuchtend komt hij naast mij zitten.
'How is my angel doing?' Hij pakt mijn hand vast. Hij heeft zo'n lieve lach op zijn gezicht. Als hij niet had gedaan wat hij met Brice heeft gedaan, zo ik op een hele andere manier naar hem kijken.
Hoewel.. Brice heeft zijn keuze gemaakt. Hij wil met Veronica zijn. Prima. Dan ga ik ook verder met mijn leven. Als ik verliefd word op een ander, dan is dat maar zo. I don't care anymore.

'Great!' Lieg ik nog steeds. Maar dit keer wel met een oprechte lach op mijn gezicht. De regels die Luchini Brice heeft geven, is het mooiste cadeau wat ik kan hebben.
'You know Noah, no?'
Verdomme! Waarom weer iedereen altijd perfect mijn humeur te verpesten.
'Yes.'
'You two would make a lovely couple.'
Nope.

'Junior!' Fabrice wenkt Noah al bij zich. Ik had geen idee dat hij hier ook op het patio was.
Binnen een paar seconde staat hij achter Fabrice. Volgens mij heeft hij mij nog niet gezien.
'Si Fabrice.'
'Wouldn't you date my granddaughter?' Zijn ogen schieten naar mij. Ze worden intens groot als die mij ziet. Vanbinnen lach ik. Zeg maar eens nee tegen Luchini.
Met een geforceerde glimlach kijkt Noah naar mij, 'Sure, you have a lovely granddaughter.' Ik kan de pijn in zijn ogen zien. Ik vind dit heerlijk. Wie had gedacht dat mijn opa mijn humeur zo erg kon verbeteren.

'Come join us.' Uitnodigend schuift hij de stoel naast zich een stukje naar achter. Met frisse tegenzin gaat Noah op de stoel zitten.